Μα τι στο καλό είναι αυτό που μου συμβαίνει πάλι;
Νοιώθω το σώμα μου να βιώνει μια απροσδόκητη και απρόσμενη εγρήγορση. Δεν απειλούμαι από κάτι, αλλά φοβάμαι τα πάντα. Φοβάμαι την τρέλα, την έλλειψη ελέγχου, τον επερχόμενο θάνατό μου. Ζαλίζομαι, πονάω, μουδιάζω, δυσκολεύομαι ν’ αναπεύσω και παράλληλα να καταλάβω ποιος είναι αυτός ο απρόσκλητος επισκέπτης που οι άλλοι ονομάζουν πανικό κι εγώ… κι εγώ ακόμα δεν ξέρω.
Δεν κατάφερα ποτέ να μάθω, αλήθεια, αν και προσπάθησα. Είναι φορές που τον φωνάζω «για καλό μου» και άλλες «μαρτύριό μου».
Είναι φορές που μ’ εκνευρίζει, με αποξενώνει, με εγκλωβίζει και άλλες που αναδεικνύει τις επιθυμίες, τα δικαιώματα και τις ιδιαιτερότητές μου. Το βλέπω κάθε μέρα ν’ αναδύεται από το παρελθόν και να με κάνει να νιώθω άρρωστος, απροστάτευτος, σχεδόν ντροπιασμένος μπροστά στην υποτιθέμενη φυσικότητα των ανθρώπων γύρω μου. Τον θεωρώ ξένο αν και μου μοιάζει. Φοβάμαι τον ξαφνικό ερχομό του και ο φόβος μου αυτός τον προσκαλεί.
Έρχεται και γεμίζει τις ημέρες και το μυαλό μου με εμμονές και σκέψεις. Εχω γίνει ένας άριστος παρατηρητής του σώματός μου, κάθε χτύπος της καρδιάς, κάθε ανάσα μου ελέγχεται, κρίνεται και ταξινομείται… καλό ή κακό… φυσικό ή αφύσικο.
Είναι κουραστικό το να αυτοελέγχομαι και άλλο τόσο το να αυτοπεριορίζομαι. Δεν πάω εκεί, φοβάμαι. Δεν κάνω αυτό, φοβάμαι. Φοβάμαι το φόβο μου, αυτό το κρυφό και άγνωστο κομμάτι του εαυτού μου που αγκαλιά με τις επιθυμίες μου με καθορίζει.
Ξέρετε κάτι… ένα πράγμα το έχω καταλάβει. Αυτός ο άγνωστος επισκέπτης δεν έρχεται ούτε επειδή είμαι αδύναμος, ούτε επειδή δεν έχω θέληση. Αυτός ο άγνωστος επισκέπτης έρχεται και φέρνει και μένα μαζί. Φέρνει τον προδομένο εαυτό μου, εκείνον που παραμελώ ανελλιπώς, εκείνον που δεν βλέπω, δεν ακούω, αλλά πιστέψτε με χρειάζομαι.
Ο άγνωστος αυτός επισκέπτης είναι ο πρωτομάστορας ενός αναγκαστικού αυθορμητισμού.
Πρέπει να τον γνωρίσω απομονώνοντας τα διαφορετικά ερεθίσματα που τον προσκαλούν.
Να αμφισβητήσω την ικανότητά του να με φοβίζει.
Να εστιάσω την προσοχή μου στο σώμα μου που δεν είναι εχθρός, αλλά σύμμαχος.
Είναι καιρός ν’ αποκτήσω γνώση για το τι μου συμβαίνει και τι πρέπει ν’ αλλάξω.
Να συνειδητοποιήσω επιτέλους πως δεν απειλούμαι, αλλά αποκαλύπτομαι.
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ αυτόν τον δικό μου, άγνωστο επισκέπτη θα τον φωνάζω «Γιάννη».
