Κράτησα αυτό το τελευταίο για απόψε… απόψε που το μυαλό δεν είναι τόσο καθαρό από την κούραση. Απόψε που η μέρα τελείωσε και δεν ήταν από τις πιο εύκολες. Αυτή η τελευταία σκέψη λίγο πριν κλείσουν τα μάτια.
Κράτησα αυτό το τελευταίο σαν σκέψη. Όσο κι αν προσπάθησα να τη διώξω. Να τη διώξω γιατί προκαλεί συναισθήματα. Αντιφατικά τις πιο πολλές φορές. Το πρώτο, αδιάφορο, αλλά όσο περνάει η ώρα ο θυμός παίρνει τη θέση του. Θυμός που θεριεύει και κυριεύει. Και τότε… μόνο φωνές! Φωνές που δεν σταματούν και φωνές που δυναμώνουν κι άλλο το θυμό.
Κράτησα αυτό το τελευταίο… γιατί μετά το θυμό και το ξέσπασμα τα νερά γαληνεύουν και τότε μόνο σκέψη. Ψύχραιμη αυτή τη φορά. Ήρεμη… Βασανιστική βέβαια, γιατί μετράς. Μετράς λάθη, παραλείψεις, εμπάθειες και όλα τα συναφή. Και κάποια στιγμή καταλήγεις!
Κράτησα αυτό το τελευταίο… όσο πιο ανθρώπινα γίνεται! Όλες οι εκφράσεις είναι δικαιολογημένες, μέχρι το σημείο που δεν θίγουν αξιοπρέπειες. Τότε και μόνο τότε όλα θα είναι πιο απλά. Τότε και μόνο τότε αυτό που θα κρατάς θα είναι η εμπειρία που θα γίνεται δύναμη για την επόμενη φορά. Μόνο που αυτό είναι το ιδανικό και ο κόσμος που ζούμε δεν είναι τόσο χαριτωμένος!
Κράτησα αυτό το τελευταίο σαν μάθημα, σαν σκαλοπάτι για τα επόμενα που θα έρθουν. Γιατί τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε χαριτωμένα!
