Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου
delivery: 224100-3600
Ο ιστορικός του μέλλοντος αναφερόμενος στο ονοματεπώνυμο «Κώστας Καββαθάς» ή ΚΚ κινδυνεύει ν’ αποτύχει, αν τον περιγράψει με έναν μόνο χαρακτηρισμό. Ο Κώστας Καββαθάς αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της μηχανοκίνητης παρουσίας της Ελλάδας, είναι άριστη δημοσιογραφική πένα με συναίσθημα, ρεαλισμό, καινοτομία, οξυδέρκεια, είναι ο πρωτοπόρος σε επίπεδο ιδεών και προτάσεων για την υγιή ανάπτυξη της Ελλάδας, η σκέψη του ήταν άλματα μπροστά από την εποχή του. Είναι ένας καλλιεργημένος και γοητευτικός άνθρωπος με περηφάνια, αξιοπρέπεια, ευρύ, αλύτρωτο και ανυπόταχτο πνεύμα που οι μεγαλοσχήμονες των πολιτικών, υπουργικών και προεδρικών τζακιών του έβαζαν τρικλοποδιές για να ανακόψουν την υπεροχή του – όλοι μαζί ήταν ασύγκριτοι μαζί του. Όπως, ας πούμε, τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει την έρευνα στους 4ΤΡΟΧΟΥΣ ώστε οι καταναλωτές να πληροφορηθούν για το ποσοστό νοθείας εκτός από τα καύσιμα και στα λιπαντικά. Περίοδος 1974-76. Όπως ο ίδιος επισημαίνει «Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες για επανάληψη της δοκιμής απέβησαν άκαρπες διότι, όπως απαντούσαν τα ΑΕΙ που απευθυνθήκαμε, «δεν διέθεταν τα κατάλληλα μέσα». Τα συμπεράσματα δικά σας».
Ο Κώστας Καββαθάς ”χάλασε” την πιάτσα, γιατί δεν υπήρξε “διαθέσιμος”, γιατί δεν τον ενδιέφερε η προσωπική προβολή, γιατί πρότεινε πάντα τη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης και εξέλιξης των πολλών, μια στάση ζωής που δεν ήταν αντιληπτή από τα μέτρια μυαλά των ανθρώπων της εξουσίας και προφανώς ήταν επίφοβη για τη διατήρηση των δικών τους θέσεων.
Σήμερα, στην 7η δεκαετία της ζωής του, ο Κώστας Καββαθάς νοιώθει πικρία απο την Ελλάδα, που καπελώνει τους ικανούς και ξεπέφτει καθημερινά στο βαρέλι που δεν έχει καν πάτο, σαν την κυρα- Λένγκω, την Ελλάδα του Γιάννη Μαρκόπουλου που 50 χρόνια ψάχνει να βρει τον βηματισμό της.
Το 1986 έπιασα στα χέρια μου πρώτη φορά τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ. Σήμερα, το πρώτο και εμβληματικό περιοδικό για το αυτοκίνητο που πρωτοεκτυπώθηκε τον Οκτώβριο του 1970 δεν φέρει την εγκυρότητα και την αξιοπιστία της υπογραφής του Κώστα Καββαθά. Και ακολουθεί η μάλλον ανόητη ερώτηση: «Σας πονά αυτό;»
«Όταν σου σκοτώνουν το παιδί δεν πονάς; Δεν είχα παιδιά, είχα όμως τα περιοδικά μου, αλλά ας πούμε ό,τι λένε οι άγγλοι «It’s no use crying over spilled milk» δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να γνωρίζει πού βρίσκεται η χώρα μας, ίσως οι αμερικανοί και οι γερμανοί να γνωρίζουν. Είμαστε μια χώρα που βασιλεύουν οι φελλοί. Παντού … όλοι οι ικανοί έχουν φύγει από τη χώρα. Δεν μετάνιωσα που έμεινα εδώ, η χώρα είναι όμορφη αλλά, πίκρα αστειευόμενος, θα έλεγα πως κατοικείται από… Ελληνες .
Για αυτή την κατάσταση ευθύνονται όσοι έχουν τα μέσα και τη δύναμη να καθοδηγούν τα πράγματα. Ένα μικρό παιδι ό,τι του λενε οι γονείς ή ό,τι του επιβάλουν να βλέπει αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα ΜΜΕ και, βέβαια, την εξουσία. Δείτε τι γίνεται στη Βουλή που είναι μια συνεχής αλληλοκατηγορία. Είμαι οπαδός της φυσιογνωμικής και σ’όλους αυτούς που σήμερα κυβερνούν ή κυβερνούσαν τη χώρα βλέπω μόνο τύπους που συναντάς σε συνοικιακό καφενείο, συνταξιούχους και γερασμένους στο μυαλό που μιλούν μόνο για το δικό τους “αφήγημα” και, βέβαια δεν διαθέτουν τα προσόντα για να οδηγήσουν τη χώρα στον 22ο αιώνα.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα…
Πριν 25 χρόνια γνώρισα μια ομάδα φοιτητών του Πολυτεχνείου που δούλευε στο Κέντρο Ερευνών της Πολεμικής Αεροπορίας στο Νέο Φάληρο. Τα παιδιά αυτά είχαν φτιάξει ένα τηλεκατευθυνόμενο όχημα, ένα αερο-όχημα που μπορούσε να μεταφέρει με πρωτόλεια (τότε) τρόπο μια κάμερα και έναν πομποδέκτη. Τα drone θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις Ένοπλες Δυνάμεις για να κάνει περιπολίες, για τον έλεγχο των πυρκαγιών και όχι μόνο. Αυτό το RPV θα ήταν χρήσιμο παντού. Το φωτογράφησα και πήγα σ’έναν από τους τότε υπουργούς. Και μου απάντησαν: «Μα είναι δυνατόν να ασχοληθούμε με τα αεροπλανάκια;». Δεν κατάλαβαν και ακόμα δεν καταλαβαίνουν, τι θα μπορούσουμε να έχουμε ξεκινήσει και πού θα είμαστε σήμερα
Άλλο…
Το 2004 μια ιδέα μου έγινε πραγματικότητα στη μορφή ενός αγώνα για οχήματα που κινούνταν μόνο με το φως του ηλίου: το Φαέθων. Ήρθαν φοιτητές από 20 Πανεπιστήμια του κόσμου που είχαν σχεδιάσει και κατασκευάσει οχήματα τα οποία κινούντο με το φως. Πήγαν από την Ακρόπολη στην Ολυμπία και πίσω.
Ακούστηκε κάπου;
Θα μπορούσε σήμερα η Ελλάδα να είναι το κέντρο της έρευνας για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Είχα προτείνει να γίνεται κάθε χρόνο η ανάβαση του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας με οχήματα μηδενικών ή σχεδόν μηδενικών ρύπων και κάθε τέσσερα χρόνια οι κατασκευές των Πανεπιστημίων και των Πολυτεχνείων να ξεκινούν από την Ολυμπία και να τερματίζουν στην εκάστοτε Ολυμπιακή Πόλη. Είτε το είπα, είτε δεν το είπα… μόνο ξύλο που δεν έφαγα!
Σιρκουΐ Ρόδου: μου πρότειναν να λάβω μέρος στην οργάνωση και αρνήθηκα ευγενικά. Αντιπρότεινα αντί να τρέξει ο “Καββαθάς”, ο “Καββαθόπουλος” και ο “Καββαθάκης” [χρησιμοποιώ εμένα γιατί δεν θα ήθελα να μιλήσω για άλλους] με την Φερράρι του και οποιοδήποτε άλλο όχημα και να πάρει ένα κύπελλο που θα βάλει στην προθήκη του σπιτιού του παριστάνοντας τον Πρωταθλητή Ελλάδας, να κάνουν ένα σιρκουΐ στο οποίο θα μετέχουν φοιτητές από Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία απ’όλο τον κόσμο με αυτοκίνητα μηδενικών ή σχεδόν μηδενικών ρύπων που θα σχεδιάζουν και θα κατασκευάσουν οι ίδιοι.
Αυτό έχει αξία, γιατί δημιουργεί κυψέλες έρευνας, δίνει κίνητρα. Από την δεκαετία του ’60 που ήμασταν νέοι και όλοι περίμεναν ότι κάτι θα φτιαχτεί με αφορμή και κίνητρο τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, μέχρι σήμερα πέρασαν πενήντα χρόνια. Δεν έγινε τίποτα, άρα τι αξία έχουν οι αγώνες στη Ρόδο, στην Κέρκυρα ή οπουδήποτε αλλού; Χρειάζεται να υπάρχει συνέχεια σε ό,τι κάνουμε, κάτι που είπα στις μελλοντικούς οργανωτές.
Θα χαιρόμουν να λάβω μέρος σε μια προσπάθεια που θα σηματοδοτεί την επόμενη μέρα. Αν δεν έχει επόμενη μέρα, δεν με ενδιαφέρει να επιδείξω τις ικανότητες μου στην …οδήγηση!. Άλλωστε δεν παρέστησα ποτέ τον οδηγό αγώνων, έτρεχα πάντα ως δημοσιογράφος.
Φαντάζεστε ο Δήμαρχος της Ρόδου να προκηρύξει στην πόλη του ένα αγώνα για οχήματα μηδενικών ρύπων ή σχεδόν μηδενικών ρύπων που σχεδιάζουν και δημιουργούν παιδιά από Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια απ’όλο τον κόσμο; Τι διεθνή απήχηση θα είχε και πόσο θα ωφελούσε τον τουρισμό;
Όταν έγινε το “Φαέθων” (πρόγραμμα σχεδιασμού και κατασκευής ηλιοκίνητων οχημάτων] για δύο χρόνια ελάμβανα επιστολές και φαξ (δεν είχαμε τότε μειλ) από τα Πολυτεχνεία της Αυστραλίας, της Ολλανδίας, των ΗΠΑ, του Βελγίου, του Καναδά. Οι καθηγητές με ρωτούσαν το πότε θα γίνει το επόμενο Φαέθων για να ετοιμάσουν τα οχήματά τους και γω κρυβόμουν… κάτω από το τραπέζι γιατί δεν ήξερα τι να τους πω; Δεν με στήριξε κανένα Υπουργείο, κανένα πολιτικός που απευθύνθηκα. Όλοι μου χτυπούσαν τον ώμο και με αντιμετώπιζαν σαν αόρατο.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί δεν καταλάβαιναν τη σημασία μιας τέτοιας διοργάνωσης που αυτό που θα έκανε την Ελλάδα κέντρο της Έρευνας για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας
Σαράντα οκτώ χρόνια νοιώθω πίκρα γιατί είμαι αόρατος για όλους αυτούς που παραμένουν οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια σε θέσεις-κλειδιά -με μεγάλους μισθούς μάλιστα! Παρατηρώ πως είναι ίδιοι σε ποσοστό 80%.
Είναι σαν να έχουν μια ταμπέλα στο μέτωπο που λέει «διαθέσιμος». Δεν υπήρξα ποτέ διαθέσιμος. Αναρωτιέμαι χιουμοριστικά: Είναι δυνατόν να έχω βγαλει 19 περιοδικά, να έχω φτιάξει ένα ραδιοφωνικό σταθμό [Εν λευκώ], να έχω οργανώσει το «Φαέθων», αλλά και διαγωνισμούς για τα νέα παιδιά, και να με χτυπούν στον ώμο προσπερνώντας ό,τι ελεγα και έκανα; Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω
Από τις “Τεχνικές Εκδόσεις” δεν έχω τίποτα. Τα’χουν πάρει όλα κατόπιν σχεδίου οργανωμένου. Πουλώντας, πριν από 11 χρόνια την εταιρεία, τη ζωή μου ουσιαστικά, σήμερα μπορω να ζω με τη σύζυγό μου μια ζωή αξιοπρεπή. Με τράβηξαν στα δικαστήρια γιατί ήμουν “Προεδρος” του ΔΣ για 3 χρόνια μετά την πώλησή της. Ο νέος ιδιοκτήτης δεν τήρησε τις υποχρεώσεις του με αποτέλεσμα να έχω λάβει 45 δικαστικά κλητήρια!
Δεν νοιώθω τυχερός ή καλότυχος, μόνο περήφανος. Το λέω με καμάρι. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε “τύχη”. Στα χρόνια της δημοσιογραφικής και εκδοτικής μου εργασίας δεν έκανα ποτέ το χατίρι κανενός. Έκανα πάντα αυτό που πίστευα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δημιουργία Φυτωρίων έχει αξία”.
Ακούστε την ραδιοφωνική συζήτηση στο βίντεο που ακολουθεί [20 Ιανουαρίου 2017].
Σημείωση: Παραθέτω μόνο ένα μικρό απόσπασμα από τη συζήτηση που είχαμε με τον κ. Καββαθά στις 6 Απριλίου 2013 πάλι στον Παλμό:
[…”Θα σας πω, για παράδειγμα, μια ιστορία: πριν από 25 χρόνια έβγαλα δύο βιβλία που δεν υπάρχουν καλύτερα στο είδος τους. «Το γεφύρι και ο Ηπειρώτης» και τα «Ηπειρώτικα γεφύρια» του Σπύρου Μαντά. Τα πήγα, λοιπόν, στην αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, για να προτείνω να πάρει το υπουργείο Πολιτισμού 100 βιβλία, για να τα βάλει στη βιβλιοθήκη. Μου ζήτησε να κάνω έγγραφο. Το έκανα ο ηλίθιος, για να πάρω μετά από ένα χρόνο την απάντηση πως το υπουργείο δεν έχει χρήματα. Ωστόσο, την ίδια περίοδο, το κύκλωμα βρισκόταν σε οργασμό και δισεκατομμύρια δίνονταν για αγορές στο Μοναστηράκι και αναμόρφωση στου Ψυρρή. Πού θέλω να καταλήξω: πως δεν μαζεύεται η κατάσταση. Όλο το πράγμα στη χώρα έχει στοιχεία επιθεώρησης, όχι της παλιάς καλής, αλλά της οπερέτας, μιούζικαλ και ό,τι άλλο φαντάζεστε. Και σεις μου λέτε για τους κακούς δρόμους. Μακάρι, λοιπόν, όλοι οι δρόμοι να ήταν χωματόδρομοι που μου λείπουν, κιόλας, από τα παιδικά μου χρόνια”].
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author