* Η Κατερίνα Σταμούλη είναι μουσικός και φιλόλογος
Τις τελευταίες ημέρες με την συμβολή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει αναθερμανθεί το θέμα της ανακατασκευής του Κολοσσού της
Ρόδου. Μια ομάδα επιστημόνων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο φιλοδοξεί να κατασκευάσει το άγαλμα
μέσα στο οποίο θα λειτουργεί και μουσείο, βιβλιοθήκη και πολιτιστικό κέντρο και θα είναι καλυμμένο από φωτοβολταϊκά πάνελ ενώ θα έχει
και φάρο. Πώς θα είναι, όμως, εξωτερικά το άγαλμα; Πόσο αναγκαίο αυτό το εγχείρημα για τη Ρόδο και την Ελλάδα γενικότερα;
Ο Κολοσσός κατασκευάστηκε τον 3ο αι. π. Χ. από το Χάρη το Λίνδιο προς τιμή του θεού Ήλιου που έσωσε τους Ροδίους από το Δημήτριο
τον Πολιορκητή. Αν και επιτέθηκε στο νησί με μεγάλη στρατιωτική δύναμη, δεν κατάφερε να κυριεύσει τη Ρόδο. Το ύψους πάνω από 30
μέτρα άγαλμα δε γνωρίζουμε πώς ήταν στην όψη, ούτε σε ποιο σημείο του νησιού είχε τοποθετηθεί. Σίγουρα, όμως, ήταν όπως το έχουμε
σήμερα στο μυαλό μας καθώς θα ήταν άχαρη η στάση του θεού με τα ανοιχτά σκέλη ανάμεσα από τα οποία περνούν τα πλοία.
Κατασκευαστικά θα έπρεπε, για να είναι σταθερό, να έχουν ανάμεσά τους απόσταση πάνω από 100 μέτρα, πράγμα αδύνατο. Επίσης, το
άγαλμα δε θα μπορούσε να στέκει στην είσοδο του λιμανιού γιατί θα έπρεπε το λιμάνι να παραμείνει κλειστό και κάτι τέτοιο θα ήταν
αδύνατο- η κατασκευή ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια.
Τελικά το άγαλμα κατέρρευσε 60 περίπου χρόνια μετά τα αποκαλυπτήρια εξαιτίας ενός σεισμού και 900 χρόνια μετά, σε λεηλασία της Ρόδου
από τους Σαρακηνούς, πουλήθηκαν τα θραύσματα ως μέταλλο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Πραγματικά πιστεύουμε πως η Ρόδος χρειάζεται τον Κολοσσό για να «επανενταχτεί» στον τουριστικό
χάρτη;
Πρόκειται για ένα νησί μεγάλης φυσικής ομορφιάς, ανεκμετάλλευτης κατά τη γνώμη μου, και ακόμα μεγαλύτερης ιστορίας. Τα μνημεία της
εκτείνονται σε βάθος χρόνου και καλύπτουν μεγάλο μέρος του νησιού. Λίνδος, Κάμειρος, Ιαλυσός, Ρόδος. Αρχαίες ακροπόλεις και
Μεσαιωνικά κάστρα, αγάλματα θεών και οικόσημα, αρχαίοι ναοί και βυζαντινά μοναστήρια, οθωμανικές βιβλιοθήκες και ιταλικά κτήρια, ένα
συνονθύλευμα γνώσης, ιστορίας, ταξίδι μέσα στο χρόνο. Μνημεία που στέκουν στην ίδια θέση μέσα στους αιώνες και που ναι μεν
συντηρούνται αλλά που η αρχική τους μορφή είναι ξεκάθαρη.
Ο Κολοσσός δεν πληροί καμία από αυτές τις προϋποθέσεις. Επομένως έχουμε το δικαίωμα να τον αποκαλούμε έτσι; Πως μπορούμε να
ανακατασκευάσουμε ένα άγαλμα που δεν ομοιάζει σε τίποτα με το αυθεντικό και να του δώσουμε το ίδιο όνομα; Ο ενημερωμένος ιστορικά
επισκέπτης θα γνωρίζει ότι το άγαλμα του Κολοσσού δεν ήταν αυτό που οραματίζονται και φιλοδοξούν να ανακατασκευάσουν ενώ ο
επισκέπτης που δεν γνωρίζει θα επισκέπτεται ένα άγαλμα που ναι μεν αποκαλείται Κολοσσός της Ρόδου, όπως και το ένα από τα θαύματα
του αρχαίου κόσμου, όμως δεν υπάρχει τελικά καμία ομοιότητα εξωτερική, ούτε είναι τοποθετημένο στην ίδια θέση, ούτε εξυπηρετεί τον ίδιο
σκοπό.
Κατά τη γνώμη μου, εάν η ομάδα αυτή των επιστημόνων επιθυμεί να βοηθήσει το νησί για περαιτέρω τουριστική και πολιτιστική
ανάπτυξη, τότε υπάρχουν κτήρια τα οποία χρειάζονται τη βοήθειά τους, όπως για παράδειγμα το Εθνικό Θέατρο της Ρόδου το οποίο εδώ και
χρόνια στέκει κλειστό και ερημώνει. Από την άλλη, εάν θέλει να δημιουργήσει κάτι για το νησί της Ρόδου, τότε είμαι σίγουρη πως δεν τους
λείπουν ούτε οι γνώσεις ούτε η έμπνευση για να κατασκευάσουν κάτι καινούριο, μοναδικό, αυθεντικό το οποίο θα μπορεί να γίνει το νέο
σημείο αναφοράς για το νησί και όχι μόνο.