Η Αθήνα μετράει τις πληγές της:
Μπαζωμένα ποτάμια και ρέματα.
Άσχημες πολυκατοικίες στη θέση παλιών όμορφων κτιρίων.
Άσχημα κτίρια στριμωγμένα μεταξύ τους χωρίς χώρους πρασίνου και αναψυχής.
Άθλια πεζοδρόμια ακατάλληλα για γονείς που κουβαλάνε με καρότσι το μικρό παιδί τους, ακατάλληλα για ανθρώπους με αναπηρίες, ακατάλληλα για ερωτευμένα ζευγάρια που θέλουν να περπατάνε πιασμένα χέρι χέρι.
Μουντζουρωμένοι τοίχοι με συνθήματα και γκράφιτι που ούτε γκράφιτι είναι ούτε καν γραφικά.
Πινακίδες (δυσλειτουργικής) οδικής σήμανσης γεμάτες αυτοκόλλητα.
Δρόμους χωρίς σήμανση.
Άνιση δόμηση με πυκνοκατοικημένες και αραιοκατοικημένες περιοχές.
Η Αθήνα όχι μόνο έχει μάθει να μετράει τις πληγές τις αλλά μπορεί θαυμάσια να δημιουργεί και καινούριες.
Η ασχήμια –όπως άλλωστε και η ομορφιά– διδάσκεται.
“Μ’ από την κόλασή μου σ’ το φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.”*
—
* Από το ποίημα “Αμαρτωλό” της Γαλάτειας Καζαντζάκη
