Κοιμήσου τώρα, στοχασμέ
Το νανούρισμα του ανήσυχου στοχασμού
Κοιμήσου και παράγγειλα στην Πόλη τα κλισέ σου.
Απ’ τους Δελφούς τα σλόγκαν σου και τ’ αποφθέγματά σου.
Σου ’χω Ευριπίδη αιρετικό και Μαρξ κι Αριστοτέλη,
Σωκράτη, Πλάτωνα, Θαλή, και λίγο Γκράμσι εν τέλει.
Κοιμήσου και μη σκέφτεσαι καινούρια και δικά σου
σ’ τα έχω όλα έτοιμα, για ύπνο ετοιμάσου.
Μη θέλεις στους προγόνους σου, που όλα τα ρωτούσαν,
να μοιάσεις, που στα θέατρα τα μυστικά ζητούσαν.
Υπνωτικά σού αγόρασα, να παίρνεις κάθε βράδυ,
παρηγοριάς παινέματα, της λήθης το γλυκάδι.
Κοιμήσου, ξύπνιε στοχασμέ, και μην πολυκουνιέσαι.
Ακίνητος ηρέμησε, μ’ ειδήσεις να ξεχνιέσαι.
Κι αν σου φανεί κάτι σκληρό, πες: «Έχει ξαναγίνει!»
Παρηγορήσου, ξάπλωσε, κι ασ’ το να ξαναγίνει.
Κοιμήσου τώρα, στοχασμέ, γλυκά κι ονειρεμένα,
και μη σε νοιάζει που ο καθείς θα σκέφτεται για σένα.
Κοιμήσου κι όλα γράψε τα και μη το πολυψάχνεις.
Βολέψου ήσυχα, κρυφά, σαν σε ιστό αράχνης.
Γλυκά να πιάνεις στη φωλιά ψευτίτσες που γουστάρεις,
φαγάκι έτοιμο κι απλό, μην τύχει και σαλτάρεις.
Κι αν σου ’ρθει μαύρη πεθυμιά για γνώση ή ‘λευθερία,
θυμήσου το χουζούρι σου και άλλαξε πορεία.
Δεν σου ταιριάζουν βάσανα, είσαι καλοθρεμμένος,
χάδια μονάχα πρέπουνε στο ευγενές σου γένος.
Πολύτιμο τον ύπνο σου και τρισμακαρισμένο
παινεύουνε όσοι βαθιά σε θέλουν κοιμισμένο.
Κοιμήσου τώρα, στοχασμέ, κι άφησε την πρεμούρα
για κειους που μον’ του ξύπνιου σου έχουνε τη σκοτούρα.
Κι αν τύχει να’ ρθει η στιγμή που θα καλοξυπνήσεις,
ένα μονάχα να μην πεις και μη βαρυγκομήσεις:
Πώς τάχα σε νανούριζαν, με φταίξιμο δικό τους,
όλοι αυτοί που σ’ έσυραν μέσα στον λογισμό τους.
12 Σεπτεμβρίου 2014
Εικόνα: Ο νανουρισμένος στοχασμός, Κωστής Α. Μακρής, 12 Σεπτεμβρίου 2014
