Τελικά, ποιός είσαι πραγματικά;
Τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν μπερδεμένα, αλλά πίστεψέ με φιλενάδα, είναι ακόμα πιο μπερδεμένα! Για την ακρίβεια είναι μαλλιοκούβαρα.
Και εγώ, όχι μόνο δεν θα προσπαθήσω να βρω την άκρη του κουβαριού, αλλά θα το κάνω ακόμα πιο μπάχαλο το εργάκι. Και μετά θα χορεύω με τα νυχτικά γύρω από την φωτιά…μιά πανσέληνο! Α χαχα
Και ό, τι δεν λύνεται …χρατς…που έκανε κι ο Αλέξανδρος ο μέγας και με κάτι τέτοια ταχυδαχτυλουργικά έγινε μέγας και μεις γεμίσαμε έκτοτε τον μικρόκοσμό μας με μικρούς Αλέξανδρους και Αλεξάνδρες να φαν΄κι οι κότες! Και της μόδας το κάναμε αλλά συνάμα, πώς να το κάνουμε, είναι κι ένα υπέροχο όνομα! Το λες και γεμίζει το στόμα σου!
Πίσω στο θέμα μας λοιπόν, μετά από αυτό το μικρό διαφημιστικό διάλειμμα ονοματοδοσίας και σας έλεγα κάτι για το ποιοί είμαστε πραγματικά.
Όπου και ν’ ανοίξεις ένα παράθυρο… στον υπολογιστή, σε περιοδικό, στην τηλεόραση, στην αυλή σου, θα πέσεις πάνω σε παρόμοιες αναζητήσεις.
Κατά βάθος όμως, γιατί εξωτερικώς, να΄ν’ καλά οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα μοντέλα μαγιό, τα κινητά μας, ενίοτε και οι καθρέφτες μας, που μας πληροφορούν περί της εμφάνισής μας, άλλοτε με αγάπη άδολη και άλλοτε χωρίς. Εξαρτάται από τα φίλτρα.
*Μιά στιγμή να κοιτάξω τα φασολάκια μου και επιστρέφω.
*Παναγιά μου στο τσακ τα πρόλαβα!
* Και…επέστρεψα.
Λέγαμε λοιπόν πως εξωτερικώς, μάλλον ξέρουμε ποιοί είμαστε, με μικρές αποκλίσεις πάντα.
Ξέρετε… τα καλοκαίρια μαυρίζουμε, τα Χριστούγεννα διπλασιαζόμαστε, το Πάσχα επίσης, τον Μάιο ξεκινάμε δίαιτα και γυμναστήριο και παντού τριγύρω ολούθε υπάρχουν διαθέσιμα ενέσιμα να γεμίσουν (έστω και για λίγο και πολλές φορές εντελώς ανεπιτυχώς) ό,τι ξεφουσκώνει, νυστέρια να σηκώσουν ό,τι πέφτει (για τους τολμηρούς και αυτούς που δεν μπορούν να διαβάσουν, λόγω πρεσβυωπίας, την ημερομηνία λήξης τους) και γενικά ένα ελαφρύ έστω σέρβις (κατά προτίμηση αναίμακτο παρακαλώ) πάντα χρειάζεται μετά όποια –άντα για να μην τρομάζουμε κάθε φορά που μπαίνουμε στο μπάνιο το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι. Κακιά τσίμπλα…κακιά.
Και φτάσαμε στο από μέσα μας, στα «τζιέργια» μας, που θα΄λεγε και η αγαπημένη μου Λωξάντρα (Αλεξάντρα κι αυτή κατά σατανική σύμπτωση!)
Φτάνουμε που λες φιλενάδα να πιστεύουμε πως είμαστε «κάποιοι». ‘Εχουμε έναν χαρακτήρα, μιάν αντίληψη για την ζωή, έχουμε τα γούστα μας, τις προτιμήσεις μας, μας αρέσουν ας πούμε οι ψηλοί μελαχρινοί, τα σταυρόλεξα, τα θρίλερ, τα βιβλία παραλίας-αυτά που ζυγίζουν πάνω από κιλό-, αγαπάμε τη σπανακόπιτα, τα σουβλάκια χωρίς τζατζίκι και τις γάτες και δεν μπορούμε με τίποτα τα σκυλιά και χίλια δυό άλλα τέλος πάντων που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.
Και ξαφνικά παθαίνουμε αλλεργία στην τρίχα της Λουλούς μας και γινόμαστε…άλλοι. Καπάκι ο αγαπημένος μας έχει σκύλο οπότε μαθαίνουμε να αγαπάμε τα σκυλάκια και μεις και τσουπ…είμαστε οι άλλοι …και μάλιστα αυτοί που κοροϊδεύαμε!
Είμαστε ερωτευμένοι και πίνουμε νερό στο όνομα της αγάπης μας και μιά ωραία πρωία η αγάπη μας πάει για τσιγάρα και δεν ξαναγυρίζει. Μετά συνειδητοποιούμε πως δεν κάπνιζε εξ αρχής… Και φυσικά μετά γινόμαστε …άλλοι.
Εκεί που στο βασίλειό μας βασίλευαν οι ψηλοί μελαχρινοί μας ερωτεύεται το αρνητικό τους και διαπιστώνουμε πως μπορούμε μιά χαρά να είμαστε και μεις …άλλοι.
Ζούμε σαν τα φιλαράκια με μιά παρέα τέλεια και κάποια στιγμή όλοι ζευγαρώνουν ή γεννοβολάνε ή χωρίζουν και αίφνης βρισκόμαστε μόνοι…και τότε γινόμαστε άλλοι.
΄Εχουμε έναν δρόμο στην ζωή και τον χάνουμε στην πορεία και κάποια όνειρα αλλά δεν πετυχαίνουν όλα ή και κανένα και τελικά καταλήγουμε…άλλοι. Και μάλιστα πολλές φορές δεν παραδεχόμαστε πως κάποτε είμασταν κάποιοι άλλοι.
Είναι οι περιστάσεις που μας αλλάζουν ή εμείς διαμορφώνουμε τις περιστάσεις;
Είναι οι άνθρωποι γύρω μας που αλλάζουν κι αυτοί και μας φέρονται σκατά ή υπέροχα αναλόγως των συνθηκών που επικρατούν στην ατμόσφαιρα του μικρού πλανήτη του μικρού τους πρίγκιπα;
Τί θέλει τελικά να μας πει ο ποιητής φιλενάδα και ποιοί είμαστε πραγματικά;
Εμείς ή οι άλλοι;
Εδώ σε θέλω κάβουρα …
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr