Η σύνταξη είναι ο αρμός πάνω στον οποίο τρέχει η σύζευξη παρελθόντος και μέλλοντος για τον κάθε άνθρωπο που τελειώνει τον εργασιακό του βίο. Στην
Ελλάδα η σύνταξη των γονέων οξυγονώνει τους άνεργους και τους χρεωμένους μιας οικογένειας και τροφοδοτείται η αγορά δια μέσω της κατανάλωσης.
Το ψυχολογικό φορτίο αυτού που περιμένει την σύνταξη του είναι ένα σύνολο από αναμνήσεις του μόχθου, του ιδρώτα μιας ολόκληρης ζωής. Τα 67 χρόνια
του καθενός συμπυκνώνουν τον ατομικό χρόνο και τον βίο του καθενός.
Στην Ελλάδα π.χ. ο παππούς περιμένει την σύνταξη ώστε να δώσει τον μποναμά στα εγγόνια του, να δώσει στο άνεργο παιδί του το χαρτζιλίκι για τα
βασικά.
Ο θεσμός της οικογένειας- ισχυρός και διαχρονικός- λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως αμορτισέρ για την κοινωνική καθίζηση και την ατομική απόγνωση από
την κρίση. Εκεί που το αδιέξοδο μοιάζει μονόδρομος, η οικογένεια παραμένει θεματοφύλακας των ψυχικών αποθεμάτων.
Αν λοιπόν ‘πειραχθεί’ η σύνταξη είναι σαν να παρεμβαίνει το αναξιόπιστο κράτος στην λειτουργία της οικογένειας, σαν να βάλλεται ο ιερός αυτός θεσμός
στην χώρα μας…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr