Έφτασε η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και ταυτόχρονα αρχίζει η εβδομάδα των δικών μας παθών.
Για μια ακόμη χρονιά θα δεινοπαθήσουν τα μάτια μας και τα αφτιά μας από τις σχετικές αλλά και πολλές άσχετες με το θέμα των ημερών ταινίες που θα προβληθούν από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Χολυγουντιανές κατά κανόνα υπερπαραγωγές, από κοντά και η χιλιοπαιγμένη σε επεισόδια του Τζεφιρέλι.
Δεν αξίζουν μεγαλύτερη αναφορά.
Υπάρχει όμως μια ταινία, μια κορυφαία στιγμή της έβδομης τέχνης, που πραγματεύεται με απόλυτο σεβασμό και χωρίς ιδεοληψίες ή βερμπαλισμούς την ιστορία του Ιησού, που όσοι δεν την έχετε δει αξίζει να αναζητήσετε στο διαδίκτυο. Αλλά και για όσους την έχουν δει, μια επανάληψη είναι άριστη αποτοξίνωση.
Είναι ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΊΟΝ του μεγάλου Πιέρ Πάολο Παζολίνι.
Αυτού του δηλωμένου άθεου, αναρχικού και αντιεξουσιαστή, που έντυσε με εικόνες την κατά γράμμα αφήγηση του Ευαγγελιστή.
Ίσως θα έπρεπε να βρεθεί ένας τέτοιος για να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης που να συνάδει με τη λιτότητα και τη σεμνότητα των ημερών.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, που ξεχειλίζει από ψυχικά χρώματα. Με ιδιαίτερα προσεγμένα μουσικά θέματα που επιμελήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Γυρισμένη στη Νότιο Ιταλία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, που ο μεγάλος αυτός μαέστρος κατάφερε να επιλέξει και να δασκαλέψει αριστοτεχνικά.
Κατάφερε να αποσπάσει κινήσεις σώματος και εκφράσεις προσώπου μοναδικές. Σωμάτα και πρόσωπα που μιλούν χωρίς να ακούγονται. Απλά ποιούν ήθος.
(Η κοπελίτσα που επέλεξε ο Παζολίνι για να ενσαρκώσει την Παναγία στη νεαρή της ηλικία, είναι η αρτιότερη αγιογραφία όλων των τεχνών, μοντέλο για ζωγράφους και γλύπτες).
Γυρισμένη το 1964, την είχα δει στο σινεμά λίγα χρόνια μετά και άλλη μια φορά στην τηλεόραση πριν καμιά τριανταριά χρόνια.
Έκτοτε δεν νομίζω ότι ξαναπροβλήθηκε. Ίσως να κάνω λάθος.
Δεν είμαι άλλωστε κριτικός κινηματογράφου και δεν θέλω να πω περισσότερα. Ο καθένας ας κάνει τη δική του ανάγνωση.
Απλά την είδα πάλι προχθές στο διαδίκτυο. Έκλεισα τον ήχο και δεν διάβαζα υπότιτλους.
Αφέθηκα στη μυσταγωγία της εικόνας.