Τό’χω ξαναπεί μα το ξαναλέω για να μην παρεξηγιέμαι. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει και να μεταχειρίζεται τον εαυτό του όπως αυτός θέλει -θέλω να πω, ο καθένας ενήλικος που σύμφωνα με τα κοινώς παραδεδεγμένα είναι στα καλά του. Γι αυτό και αποφεύγω να κάνω τον δάσκαλο και να κουνάω το δάχτυλο.
Αυτό όμως που κανένας δεν έχει δικαίωμα να κάνει είναι να επιβάλλει την θέλησή του πάνω στους άλλους, ειδικά όταν η θέληση αυτή είναι βλαβερή ή ενοχλητική ή τέλος πάντων δημιουργεί κάποιο πρόβλημα. Εκεί τσινάω και όπως λέει ένα μπλουζάκι που μου χάρισε ο γιος μου, “WARNING: I DO NOT SUFFER IN SILENCE” – “ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΩ ΕΝ ΣΙΩΠΗ”.
Αφορμή γι αυτά είναι η σημερινή μέρα ενάντια στο κάπνισμα. Τις βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία τις λένε άλλοι πολύ πιο κατάλληλοι απο μένα. Γνωρίζω όμως καλά όλες τις άλλες πτυχές του καπνίσματος, αισθητικές, ενοχλητικές, βρωμερές. Το ρημάδι το ‘κοψα το 1981, όταν είχα φτάσει τα τρία πακέτα ημερήσια -άφιλτρα. Και αυτοσχέδιο ναργιλέ κάπνιζα, κάπνιζα και τσιμπούκι μέχρι που βρήκα τον μπελά μου, από τον επιλοχία μου τον “Χελώνα”, στο Κιλκίς. Σε παρατήρησή του του αντέτεινα πως ο Κανονισμός Εσωτερικής Λειτουργίας Μονάδος δεν απαγορεύει πουθενά την χρήση καπνοσύριγγος.
“Δε μ’ λες”, μου λέει, “εδώ στο Υπασπ’στήριο χέζεις;” Δεν τόπιασα αμέσως και αμήχανα απάντησα πως όχι βέβαια. Με κοίταξε καλά καλά και ρώτησε θριαμβευτικά, “Κι ποιός κανον’σμός τ’ απαγορεύει;”.
Σήκωσα τα χέρια και παραδόθηκα άνευ όρων στην ακλόνητη λογική του.
Το τσιγάρο όμως το έκοψα -σε μια μέρα- όχι τόσο για λόγους υγείας (ποιος νέος λογαριάζει την υγεία του) μα γιατί είχα σιχαθεί τον εαυτό μου: την βρώμα στα μαλλιά και τα ρούχα, στις κουρτίνες και τις κουβέρτες και το στόμα που το’νοιωθα σαν πολυφορεμένο ευζωνικό τσαρούχι. Άσε το λαχάνιασμα και τα φλέγματα.
Κάντε μας λοιπόν την χάρη, φίλοι θεριακλήδες. Σεβαστείτε παρακαλώ και τα δικά μας δικαιώματα και μην μας υποχρεώνετε να μετέχουμε στην βρωμερή αυτή συνήθεια. Και κάτι άλλο: δεν χρειάζονται τσαμπουκάδες ούτε και ειρωνείες του τύπου “Πολύ ευαίσθητος είσαι, μάγκα” ή “Αντε ρε, υπερβάλεις!”, ή πιο απλά “Κι εσύ ποιος είσαι ρε μ@λ@κα;”. Ευαίσθητοι ίσως ναι, υπερβολικοί όχι, δεν είμαστε. Σεβασμός και ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο χρειάζεται. Όσο για τον τσαμπουκά… όσο πιο μικρό το σκυλί τόσο πιο πολύ γαυγίζει, λένε. Και συμφωνώ.
Επισκεφθείτε την σελίδα του.