Ακόμα θυμάμαι τα παλιά μηχανήματα που μαντάριζαν τις νάιλον κάλτσες, τα καλσόν. Αυτό βέβαια προδίδει εμμέσως την ηλικία μου, δεκαετία του ’70 και βγάλε…
Ήταν συνήθως ένα τραπεζάκι μέσα σε ψιλικατζίδικα και έκαναν έναν κάπως αντιπαθητικό ήχο, ένα «τζζζζ-τζζζζ…».
Πηγαίναν εκεί οι γυναίκες ―ή τις στέλνανε με τα παιδιά τους― τις σκισμένες κάλτσες, τα σκισμένα καλσόν για επιδιόρθωση. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν αυτά τα μανταριστικά μηχανήματα και οι μανταρίστες. Όχι ότι σταμάτησαν να σκίζονται οι κάλτσες και τα καλσόν αλλά δεν τα επισκευάζανε πια, αγόραζαν καινούρια. Τα εργατικά είχαν ανέβει και δεν συνέφερε η δουλειά.
Πού τις θυμήθηκα τις μανταρίστες των καλσόν, μέρα που είναι…
Αλλά… Κάτι λόγω της ημέρας, κάτι τα λόγια του παπά…
Πολλά καλσόν θα σκιστούν.
Ένθεν κακείθεν…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr