* Η Δάφνη Βαλέντε είναι σχεδιάστρια μόδας διεθνούς κύρους, πρώην πρόεδρος των Ελλήνων Σχεδιαστών Μόδας
Στη φωτογραφία από κάποιο πάρτυ γενεθλίων μου, η μαμά μου Ιωάννα Ισιδωροπούλου,
ο αγαπημένος φίλος Μιχάλης Ασλάνης και εγώ.
Με την καρδιά μου σπασμένη σε χίλια κομμάτια, σου εύχομαι καλό ταξίδι Μανούλα!
Δεν έχω λόγια να εκφράσω το πόσο πολύ σ’αγαπάω και το πόσο αφάνταστα θα μου λείψεις. Με παρηγορεί το γεγονός ότι δεν υπέφερες και μέχρι το τέλος δεν έχασες την αισιοδοξία, το χιούμορ και την δύναμη σου. Θα προσπαθήσω κι εγώ να είμαι αισιόδοξη και δυνατή, αν και με φοβάμαι!
Δεν νομίζω ότι θα φορέσω μαύρα γιατί δεν νιώθω την συμβατική υποχρέωση να το κάνω, άλλωστε τα μαύρα ήταν στο παρελθόν η στολή του πένθους, ενώ τώρα είναι η στολή της μόδας και ξέρω ότι σε στεναχωρούσε που από τα 14 φορούσα σχεδόν πάντα μαύρα.
Η στάση σου στη ζωή ήταν πάντα αντισυμβατική , πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Τίποτα στο σπίτι μας δεν ήταν κοινότυπο, από την διακόσμηση, τα φαγητά που μαγείρευες, τα ρούχα και τα παιχνίδια που μου έφερνες, τις μουσικές που ακούγαμε, τα πάρτι μας, όλα είχαν το μαγικό άγγιγμα των χεριών σου που μεταμόρφωνε τα αδιάφορα πράγματα σε πραγματικά καλλιτεχνήματα.
Σ’ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί αυτή η παρακαταθήκη σου, με οδήγησε να γίνω μία αντισυμβατική σχεδιάστρια!
Με βοηθάει να πιστεύω ότι εκεί που πας, θα είσαι απαλλαγμένη από το βάρος των ποδιών σου που σε βασάνιζε μια ζωή και θα χορεύεις ανάλαφρα στους ήχους του Tchaikovsky που τόσο αγαπούσες. Ξέρω ακόμα ότι θα είσαι πάντα δίπλα μου, στις χαρές και στις λύπες γιατί ο ψυχικός μας δεσμός ήταν τόσο δυνατός που ένιωθε η μία το πρόβλημα της άλλης ακόμα κι αν βρισκόμασταν σε διαφορετικές ηπείρους.
Κρατάω στ’αυτιά μου τον χαρακτηριστικό ήχο του γέλιου σου που θα μείνει αξέχαστο σε όσους σε γνώριζαν γιατί ήταν ένα γέλιο γάργαρο, τρελό, κοριτσίστικο, ατελείωτο!
Η κηδεία έγινε σήμερα σε πολύ στενό κύκλο.
Θα σας παρακαλέσω μόνο αν θέλετε να της στείλετε την ευχή:
Να είναι γελαστό το ταξίδι σου Ιωάννα!
With my heart broken into a thousand pieces, I bid you farewell Mommy!
I have no words to express how much I love you and how unbearable is your loss.
I find comfort in the fact that you didn’t suffer and kept your optimism, your sense of humor and your strength until the end. I will try to be optimistic and strong, but I doubt if I will succeed! I don’t think I will wear black because I don’t feel the conventional obligation to do so, after all black in the past was the uniform of mourning, while now it is the uniform of fashion and I know that you were upset because since the age of 14 I wore black most of the time.
Your attitude in life has always been unconventional, going against the current. Nothing in our house was ordinary, the decoration, the food you cooked, the clothes and toys you bought for me, the music we listened, our parties, everything had the magic touch of your hands transforming mundane objects into magical artifacts. I thank you so much because this legacy, led me to become an unconventional designer!
I would like to imagine that where you are heading, you’ll be relieved from the weight of your legs, that made you suffer most of your life and you will be effortlessly dancing to your favorite music of Tchaikovsky. I know that you will always be next to me, in joyous or sad moments, because our mental bond has always been so strong, that each felt the others problem even when we were in different continents.
I cherish in my ears the sound of your laughter a gurgling, crazy, girlish, endless laughter, unforgettable to everybody who knew you!
The funeral was held today in narrow circle.
Please if you care, send her the following wish:
Ioanna, may your final trip be full of laughter!
This is a photo of my mother Ioanna Isidoropoulou, my dear friend Michalis Aslanis and myself from my birthday party some years ago.