Αξίζει τουλάχιστον ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ, μια αγκαλιά και μια βαθιά υπόκλιση, σε όλους τους Ροδίτες, τους Δωδεκανήσιους συνανθρώπους μας που δεν λογάριασαν φόβους, δεν δείλιασαν μπροστά στη θάλασσα και έσωσαν τους 91 μετανάστες από τα βράχια της Ρόδου. Ο Γιώργος Δραμουντάνης (γραμματέας ΕΠΟΜ), ο Τάσος Δοντάς (υπαρχηγός Σαμαρειτών Ρόδου), και ο Συμιακός μηχανικός Μανώλης Σταυρής, είναι τρεις από τους ήρωες της Ρόδου! Γεμίζουν δάκρυα τα μάτια τους όταν θυμούνται εκείνες τις στιγμές.
Και δεν είναι μονάχα αυτοί, συγκινούν οι άγνωστοι που μπαινόβγαιναν στο λιμεναρχείο με ρούχα, κουβέρτες, τρόφιμα και καθημερινά είδη που δεν τους περίσσευαν! Ήταν φανερό κάποιοι άνθρωποι τα στερήθηκαν από τον εαυτό τους, αφού αναγνώρισαν στα ταλαίπωρα πρόσωπα των μεταναστών την δυστυχία!
Πόσο παράξενο, αν δεν γνωρίζεις μια κοινωνία στα σίγουρα θα πεις οτι είναι συναισθηματική, θα αναγνωρίσεις βαθιές ευαισθησίες. Είναι όμως έτσι;
Πριν 2,5 χρόνια (7/10/2012) οι Ροδίτες είχαν διαφωνήσει με την την πιθανότητα δημιουργία κέντρου υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών. Μάλιστα ακολούθησαν ομόφωνες αποφάσεις, τόσο του Τοπικού Συμβουλίου της Δημοτικής Κοινότητας Ιαλυσού (93/04.10.2012) αλλά και της υπ’ αρ. 633/17.10.2012 ομόφωνης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου Ρόδου, σύμφωνα με τις οποίες εκφράστηκε η άρνηση για την δημιουργία ενός κέντρου στην περιοχή της Ιαλυσού (στρατοπέδου ”Ταγματάρχης Διογένης Φανουράκης”) στην περιοχή Τρείς, και γενικότερα στη Ρόδο.
Το ψήφισμα των κατοίκων κατέληγε
«Φτάνει πια »πρώην δηλώνουμε ότι είμαστε αντίθετοι με την δημιουργία του εν λόγω κέντρου, το οποίο θα βλάψει άμεσα και βάναυσα την ήδη ταλαιπωρημένη εικόνα του τόπου μας, μετατρέποντας τον σε τόπο εγκλεισμού και κράτησης ανθρώπινων ψυχών.
Σημερινές εικόνες από τους στοιβαγμένους μετανάστες στην αυλή του Λιμεναρχείου της Ρόδου κάνουν τον γύρο του πλανήτη, άραγε προβληματίζουν κανέναν;
Μήπως πρέπει να ξαναδούμε με ωριμότητα και ψυχραιμία το ζήτημα;
Θα σταματήσουν τα φορτωμένα με συνανθρώπους μας σαπιοκάραβα ή θα τους κρύβουμε;
