Ψηλά πάνω από τον Μεσαναγρό είναι ένας Αη Δημήτρης -ένα εκκλησάκι τόσο δα χτισμένο από κάποιους ευσεβείς χωρικούς. Πρέπει να είναι ευχαριστημένος ο άγιος, παρά τους ανέμους που δέρνουν συνήθως το μέρος -η σοροκάδα τον χειμώνα κι ο μαϊστρος το καλοκαίρι.
Λέω πως θά’ναι ευχαριστημένος ο άγιος γιατι έχει την καλύτερη ίσως θέα απ’ όλους τους αγίους του νησιού. Απο ‘κει πάνω μπορεί κανείς να δεί και τις δυο μεριές του νησιού, ανατολική και δυτική και μέχρι κάτω την μύτη του Πρασονησιού, εκεί που στέκει “ο Φάρος της άκρης του κόσμου”, όπως τον έλεγα στα νειάτα μου. Ανατολικά είναι ο Μεσαναγρός, η Λαχανιά, η Σαλαμίνα, το Πλημμύρι.
Τις ξελαμπικαρισμένες χειμωνιάτικες μέρες μπορεί κανείς να δεί στα δυτικά τα νησιά τα σπαρμένα στην απέραντη λες θάλασσα -την Χάλκη και την Αλιμνιά, πιό μακρυά την Τήλο και την Νίσυρο κι ακόμα πιο μάκρια την Κάρπαθο. Κι αν είσαι τυχερός κι η μέρα είναι κρύσταλλο θα δείς και μια σκιά που λένε πως είναι η Κρήτη.
Εκεί πηγαίνουμε ταχτικά με την Νόομι να μαζέψουμε φασκόμηλο στην εποχή του μα προπαντός για να απολαύσουμε την θέα και το μοναδικό ηλιοβασίλεμα, πριν κατηφορίσουμε στον Μεσαναγρό για σούμα και λουκάνικο χωριάτικο.
Εκεί είμαστε προχτές, μια μέρα παράξενη, μουντή, γεμάτη υδρατμούς. Φαντασμαγορικό και περίεργο το ηλιοβασίλεμα, θύμιζε εκείνα τα φιλμ τα “doomsday”, της συντέλειας του κόσμου. Κακές οι φωτογραφίες -iPhone γαρ- μα θα πάρετε μια ιδέα.
