Tο τσουχτερό ξεροβόρι δεν αστειευόταν χθες μα ταυτόχρονα έλαμπε ήλιος λαμπρός -έστω κι αν είχε δόντια. Ήταν πάνω από δυο μήνες που η Ζωή Ματθίλδη δεν τό’χε κουνίσει απο το υπόστεγο που ξεχειμωνιάζει, γεγονός όχι πολύ καλό ακόμα και για μια ηλικιωμένη κυρία. Σκέφτηκα λοιπόν πως ήταν ευκαιρία για μια βόλτα. Για το καλό της Ματίρδης (όπως λέγαν την Κεφαλλονίτισσα μάμμη μου) μα και το δικό μου το καλό που κοντεύω να φυτρώσω μπροστά στο σχεδιαστήριό.
Μα πρώτα έπρεπε να “θωρακιστώ”. Για όσους δεν ξέρουν, να πω πως ο κόσμος από τη σέλα μιας μηχανής που τρέχει φαίνεται και είναι πολύ διαφορετικός: το αίσθημα ελευθερίας, η θέα, οι μυρωδιές της φύσης, ο άνεμος που ψάχνει και βρίσκει το παραμικρό άνοιγμα στα ρούχα, για να φτάσει μέχρι τα κόκκαλά σου. Κουκουλώθηκα λοιπόν καλά και -αν θέλετε το πιστεύετε- με την δεύτερη κλωτσιά στην μανιβέλα η γριά μου έβαλε μπροστά. Λες και ανυπομονούσε να τρέξει ύστερα απο τόση ακινησία.
Ο παραλιακός δρόμος της Λαχανιάς είναι καλός, με αρκετές ομαλές στροφές έτσι που να κάνει το ταξείδι ενδιαφέρον και η κυκλοφορία την εποχή αυτή πολύ αραιή. Δεν πήγα πολύ μακριά, 15 περίπου χιλιόμετρα προς τον νοτιά κι άλλα τόσα να γυρίσω. Έπρεπε να βλέπατε την χαρά της Ματθίλδης και ν’ ακούγατε το γουργουρητό της… Εγώ βέβαια δεν γουργούριζα μα να είστε σίγουροι πως όταν η Ματθίλδη χαίρεται άλλο τόσο χαίρομαι κι εγώ.
Αυτά, λοιπόν. Η φωτό είναι παρμένη στην κεντρική λεωφόρο του Θα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Ο πρώτος που θα με επισκεφτεί κερδίζει μια βόλτα με την Ζωή Ματθίλδη.
The north wind was pretty stiff yesterday but at the same time a bright sun shone in the clear winter skies. For more than two months Zoe Matilda had been resting motionless in her shed. It may sound good, but inactivity cannot be so good, not even for such an old lady and so I thought this was the time to take her for a ride -good not only for her but for me as well.
For those of you who don’t know let me say that the world looks and feels quite different from the seat of a bike: the feeling of freedom, the unrestricted view, the smells of nature and the wind which looks for and finds the tiniest little opening to go past your clothes and all the way to your bones. So, I wrapped up myself in warm clothes and -believe it or not- with only the second kick at the starter Matilda fired up and was rearing to go.
The coast road of Lachania is good, winding enough to make for a pleasant ride and traffic at this time of the year is light. I didn’t go very far, just 15 km. to the south and as many back. You should have seen the joy of Matilda and you should ‘ve heard her purr! As for me, though I did not purr, you can be sure that I shared all the way to Matilda’s happiness.
That’s all then. The photo was taken on the main avenue of Tha.