Η αγάπη μου για τις λέξεις, την γραφή εν γένει, το ιδιωτικό ύφος εν είδει, ίσως εξηγείται από μία νοσταλγική μου διάθεση προς την πηγή του Λόγου, ως Verstand (κατανόηση) και Vernunft (λογική), γεννημένου γαρ από την άϋλη αυτήν πραγματικότητα που παράγει η γλώσσα, όχι τόσο στην περιγραφικότητά της όσο μάλλον, αν όχι εντελώς, ως προς την διανοητική συνύπαρξή της με τις έννοιες, ενσάρκωση (sens de l’être pour Dieu) μέσα στους κόλπους του νοήματος και της σημασίας που επισυνάπτονται στην λέξη. Petitesse, vivacité, fixité. Δεν είναι η αυτοτέλεια του σημείου ως αντικείμενου, που θα σήμαινε επιστροφή στο ακατέργαστο είδος, όπου τα νοήματα δεν γίνονται φράσεις, αλλά η διατυπωμένη αναφορικότητά του (référence), εφόσον το νόημα παράγεται ως οργανική ολότητα, ποτέ μεμονωμένα και ανεπίδοτα, η αναφορά του σημείου σε μία εκπεφρασμένη σχέση, στον αντίποδα της στατικότητας των μορφών, στο πλαίσιο της ανθρώπινης ελευθερίας ως αρχής και τέλους (pour origine et pour fin) πραγματωμένης μέσα στην ενέργεια του Λόγου, ως δείγματος εξέλιξης και προόδου του πολιτισμού. Κατά τον ίδιο τρόπο στην εποχή μας δεν είναι τόσο η ατομική ελευθερία όσο η ελευθερία του πολίτη που καθιστά την συνθήκη της γραφής.
Au plaisir,
Θεσσαλονίκη 20/04/2016
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr