Δεινός σφενδονίτης στα νειάτα μου -σίγουρα θα έιμουν πελταστής σε κάποια παλαιότερη εποχή- σημάδευα πάντα ψηλά. Το οτι έσπασα περισότερα τζάμια του πρώτου παρά του τρίτου ορόφου δεν οφείλεται τόσο σε δικιά μου ανικανότητα όσο στις περιορισμένες δυνατότητες του “όπλου” μου.
Μέχρι τώρα δεν έχω πάψει να σημαδεύω τους πάνω ορόφους. Δεν έχω πια σφεντόνα μα μπορώ να σχεδιάζω. Και σχεδιάζοντας σπάνια χάνω τον στόχο.
When I was young, I used to be a slingshot sharpshooter, always aiming high. The fact that most of the windows I broke were on the first rather than the third floor was not due to my bad aim but rather to the inadequacy of my “weapon”.
I haven’t stop aiming high till then. I don’t have a slingshot anymore but I can draw instead. Drawing, I very rarely miss the target.