Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 (εν μέσω χούντας), διευθυντής στην τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Σισμάνης, του αθλητικού ρεπορτάζ, με μια ιδιαιτερότητα στις προτιμήσεις του: το σπορ που τον γοήτευσε ήταν η πυγμαχία, την οποία πρόβαλε υπερβολικά.
Το όνομά του ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με το μποξ στην δημοσιογραφική συντεχνία. Κάποια στιγμή, σε συνέντευξη (για την ακρίβεια διάλεξη ήταν…) σε ρεπόρτερ του αθλητικού της ΥΕΝΕΔ, ρωτήθηκε «γιατί πλέον δεν βγαίνουν πολλοί πυγμάχοι πρώτης γραμμής, αλλά αραιά και πού ξεπετάγεται ένας και συγκεντρώνει όλη τη δημοσιότητα και το χρήμα». Εννοούσε φυσικά τον μοναδικό Μοχάμεντ Αλι -Κάσιους Κλαίη στο ξεκίνημά του- ο καλός συνάδελφος. Ο Σισμάνης, χωρίς καν να σκεφθεί πολύ, έδωσε μια απάντηση βαθιά πολιτική αλλά απόλυτα ειλικρινή: «Διότι παιδί μου, οι μαύροι πλέον δεν πεινούν στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Αυτή η άποψη δικαιώνεται από τότε, καθώς μετά τον Αλι και κάποιες γροθιές από τον άτακτο Τάισον στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η επαγγελματική πυγμαχία δεν υπάρχει, ή μάλλον έχει δώσει τη θέση της σε κάτι ψεύτικα σόου με γίγαντες της δήθεν πάλης που κοπανούν ο ένας τον άλλο πάνω στο ταπί, ενώ το…νοήμον κοινό παραληρεί!
Οι σπουδαίοι πυγμάχοι εμφανίστηκαν στο “γύρισμα” του 19ου αιώνα, με τη γέννηση το 1895 του θρυλικού Τζακ Ντέμπσι, και τον Γερμανό σταρ Μαξ Σμέλινγκ να έρχεται στον κόσμο το 1905, τον Τζόι Λούι να ακολουθεί το 1914 και τον Ρόκι Γκρατσιάνο (1919) να κλείνει την πρώτη εικοσαετία. Αυτοί οι τέσσερις σκαπανείς επρόκειτο να θεμελιώσουν την πυγμαχία στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και να γράψουν τις πρώτες σελίδες του θρύλου που επρόκειτο ν’ ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια και να αγαπηθεί από τα πλήθη -με βασικούς θαυμαστές τους πρωτοκλασάτους της Μαφίας, που από την αρχή της δεκαετίας του 1930 (ποτοαπαγόρευση κ.λπ.) ουσιαστικά είχαν στα χέρια τους το οικονομικό κουμάντο στην χώρα του Τζορτζ Ουάσινγκτον και του Αβραάμ Λίνκολν.
Το 1921 γεννήθηκαν ο Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον και ο Τζέικ Λαμότα. Κατά τους ειδικούς του αθλήματος, ο πρώτος υπήρξε ο σπουδαιότερος πυγμάχος όλων των εποχών, ενώ ο Λαμότα, αυτός που μπορούσε να σταθεί στα πόδια του πεισματικά, όταν άλλος στη θέση του -με τόσο ξύλο που είχε δεχτεί- θα είχε καταρρεύσει. Οι αγώνες του Λαμότα με τον “Σούγκαρ” ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950 παραμένουν σημείο αναφοράς του αθλήματος. Εξι φορές συναντήθηκαν, τις πέντε νίκησε ο Ρόμπινσον, όμως τη μοναδική φορά που έχασε από τον Λαμότα ο δεύτερος πήρε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.
Μετά από αυτό το μυθικό δίδυμο, εμφανίστηκε στα σκοτεινά ρινγκ ένας ακόμη σπουδαίος πυγμάχος, ο Ρόκι Μαρτσιάνο (1923) για να ακολουθήσει μακρά περίοδος ύφεσης, έως ότου κάνει την εμφάνισή του ο Μοχάμεντ Αλι. Θυμήθηκα όλους αυτούς τους ήρωες με αφορμή τον θάνατο του Τζέικ Λαμότα την περασμένη Τετάρτη σε ηλικία 96 ετών. Ηταν το φινάλε μιας σπουδαίας εποχής. Που μάλλον δεν θα ξαναζήσουμε, αφού οι μαύροι όχι μόνο δεν πεινούν στην Αμερική, αλλά στέλνουν εκπρόσωπό τους στον Λευκό Οίκο, δικαιωμένοι για τις μάχες που έχουν δώσει από την πρώτη στιγμή της Ανεξαρτησίας!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr