* Ο Θάνος Τζήμερος είναι ιδρυτής και πρόεδρος
της πολιτικής κίνησης “Δημιουργία, ξανά!”
και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής.
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας και χαίρομαι που βλέπω εδώ πολλούς και καλούς συνεργάτες από την εποχή που η “Δημιουργία, ξανά!” μιλούσε για τα μεταρρυθμιστικά ρυάκια που θα ενωθούν για να γίνουν το Ποτάμι, όπως επί λέξει είχα αναφέρει στην πρώτη δημόσια εμφάνιση της Δημιουργίας τον Οκτώβριο του ’11.
Θέλω λοιπόν να ανταποδώσω την ευγενική σας χειρονομία, λέγοντας μερικά πράγματα που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι χρήσιμα, ανεξάρτητα από το αν ακούγονται ευχάριστα ή όχι.
Θυμάμαι την αμέσως επόμενη συνάντηση των πρώτων “συνωμοτών” της Δημιουργίας. Το θέμα μας ήταν πώς διεμβολίζεις ένα πολιτικό σύστημα που ψεύδεται εκ… συστήματος υποσχόμενο στους πάντες τα πάντα. Υπήρχαν δύο τάσεις, που διαφωνούσαν ως προς τον επικοινωνιακό χειρισμό. Η πρώτη έλεγε να επικεντρωθούμε στην καταγγελία, αλλά όπου οι ενδεδειγμένες λύσεις είναι οδυνηρές, να το… σοφτάρουμε. Να απαντάμε γενικά με αφηρημένες έννοιες: ανθρωπιά, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, μέχρι να μπούμε στη Βουλή. Κι εκεί πια να ξεδιπλώσουμε τον μεταρρυθμιστικό μας οίστρο, να πούμε τα σύκα – σύκα και να απαιτήσουμε τις μεταρρυθμίσεις που πονάνε.
Η δεύτερη τάση την οποία υποστήριζα κι εγώ, και η οποία τελικά επικράτησε, ήταν να πούμε από την αρχή την αλήθεια. Προς όλες τις κατευθύνσεις, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και πιστεύοντας ότι αυτή η στάση θα εκτιμηθεί τελικά. Αν κάποιος με ρωτούσε ως επαγγελματία της επικοινωνίας, ποια επιλογή είχε τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, θα έλεγα η πρώτη.
Αλλά στην πολιτική δεν μπήκα ως διαφημιστής. Μπήκα ως ειλικρινής. Και δεν είχα, ούτε έχω, καμμία δυνατότητα να κάνω κάτι άλλο.
Είναι προφανές ότι η στρατηγική που πρότεινα απέτυχε. Η αλήθεια προς όλους, ειδικά σε μια χώρα κατακερματισμένη σε συντεχνίες, ευνοημένες με δανεικά και με τους φόρους των άλλων, σε καθιστά αντίπαλο όλων. Κι αν δούν ότι τους απειλείς, όπως εμείς τον Μάιο του ’12 θα βρούν τρόπο να σε χτυπήσουν.
Όπως και έγινε.
Το Ποτάμι διάλεξε μάλλον την άλλη οδό:
Τι άποψη έχετε για το μεταναστευτικό; “Ούτε στρατόπεδα συγκέντρωσης ούτε παγκάκια για τους μετανάστες.” Για τις καταλήψεις των Σχολείων; “Ούτε με ΜΑΤ ούτε με μειοψηφικές καταλήψεις γίνεται Παιδεία.”
“Ούτε ανοχή, ούτε στήριξη στην κυβέρνηση. Ούτε με το αριστερό ούτε με το δεξιό λάθος. Ούτε κοντά στις φιλελεύθερες ιδέες, ούτε κοντά στους αριστερούς. Ούτε λευκή σημαία, ούτε λευκή επιταγή σε κανέναν. Ούτε τα σενάρια λιτότητας, αλλά ούτε και οι απαιτήσεις χωρίς πρόγραμμα της Αθήνας είναι η λύση.” Αναφέρω αυτολεξεί δηλώσεις του επικεφαλής του.
“Είδες πώς τα κατάφερε ο Σταύρος, που δεν δημιουργεί εχθρούς;” μού λέγανε, όταν το Ποτάμι μπήκε στη Βουλή πέρυσι με το διόλου ευκαταφρόνητο 6,05%. Θυμίζω ότι ήταν οι εκλογές στις οποίες η “Δημιουργία, ξανά” δεν συμμετείχε πριμοδοτώντας ουσιαστικά το Ποτάμι.
Απαντούσα αυτό που θα σας πω και τώρα:
Δεν είναι η Βουλή το τέλος του ταξιδιού. Δεν είναι ούτε καν η αρχή. Η αρχή θα γίνει όταν ανοίξει η πρώτη τρύπα στη γραμμή Μαζινώ του συστήματος. Όταν απολυθούν οι πρώτοι δημόσιοι υπάλληλοι, όχι γιατί είχαν πλαστά χαρτιά, όχι γιατί έκλεψαν, όχι γιατί ήταν ανίκανοι, αλλά απλώς γιατί εργαζόντουσαν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε έναν άχρηστο οργανισμό που καταργήθηκε, επειδή για παράδειγμα ξεπεράστηκε από την τεχνολογία, ακριβώς όπως ήδη προβλέπει το κρατικιστικής αντίληψης Σύνταγμα για τις οργανικές θέσεις που καταργούνται. Κι αυτό όχι γιατί είμαστε εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά γιατί είμαστε υπέρ της εξέλιξης της ζωής – και εξέλιξη χωρίς να καταργεί το παλιό και να δημιουργεί το νέο δεν νοείται.
Έστηνα λοιπόν αυτί να ακούσω τι θα έλεγε το Ποτάμι για το θέμα, κυρίως διά στόματος εκείνου που κάποτε, προ πολιτικής, είχε γράψει το άρθρο: “Απολύστε τα ρουσφέτια σας!”
Και διαπίστωνα ότι το κοινοβουλευτικό Ποτάμι είναι ακόμα πιο στρόγγυλο από το προεκλογικό: “δεν είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε λάθος θέσεις. Γι’ αυτό ψηφίζουμε “ναι” στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών! – οι οποίες απ’ ό,τι ξέρουμε τοποθετήθηκαν τελικά στις σωστές θέσεις! Και εν τω μεταξύ, φλερτάρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ανακαλύψει “τους λογικούς του, που έχουν πρόγραμμα και σχέδιο” θεωρούμε δε, δύο εξ αυτών “οάσεις λογικής”!
Και πρέπει να πείσουμε, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους εταίρους ότι “κάνουν λάθος που επιμένουν στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, στο lock-out, στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και στο ασφαλιστικό”!
Μετά από αυτή τη μετεκλογική συνέντευξη Τύπου ήμουν, μετά λύπης μου, σίγουρος πως το Ποτάμι θα βάλτωνε. Ο ψηφοφόρος που παραμυθιάζεται με τα ψέματα θα συνεχίσει να προτιμάει τα ψέματα. Γιατί να σας ψηφίσει; Ο μεταρρυθμιστής που θεωρεί την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα εκ των ων ουκ άνευ για να γίνει το κράτος κυβερνήσιμο, γιατί να σας ψηφίσει; Ο ρεαλιστής που ξέρει να μετράει και βλέπει ότι τα νούμερα του ασφαλιστικού δεν βγαίνουν γιατί να σας ψηφίσει; Ο άνθρωπος της αγοράς, εργοδότης και εργαζόμενος, που αντιλαμβάνεται ότι μόνον αν απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις θα μπορούν να γίνονται ομαδικές προσλήψεις, γιατί να σας ψηφίσει;
Μεταρρύθμιση σημαίνει ότι θα θίξεις συμφέροντα. Όχι μόνο των μεγάλων πορτοφολιών ή των διαπλεκόμενων, αλλά των πάντων. Προνόμια που το ανήθικο πολιτικό σύστημα μοίρασε σε όλους και τα χρηματοδοτούσε – και συνεχίζει να τα χρηματοδοτεί – ληστεύοντας τα παιδιά μας. Σημαίνει ότι θα πεις στον ψηφοφόρο ότι “θα κόψω τη σύνταξή σου που είναι πάνω από τις ασφαλιστικές σου εισφορές, γιατί αν την διατηρήσω θα πρέπει κάποιος άλλος να φορολογηθεί για να σου την πληρώσει, κι αυτός μπορεί να είναι άνεργος που του ζητάω μέσω του ΕΝΦΙΑ να εκποιήσει το σπίτι του. Κι αυτό είναι και άδικο και ανήθικο και αντιαναπτυξιακό.” Μεταρρύθμιση σημαίνει ότι το Δημόσιο χρειάζεται και απολύσεις και προσλήψεις, γιατί δεν θα κάνεις τον κηπουρό νοσηλευτή, ούτε τον κλητήρα πληροφορικάριο, κι ότι δημόσιο αγαθό δεν είναι αυτό που παράγεται από το Δημόσιο αλλά αυτό που πληρώνεται από τον φορολογούμενο και το κράτος οφείλει να το προμηθεύεται στην καλύτερη σχέση ποιότητας και τιμής. Από τον ιδιωτικό τομέα; Από τον ιδιωτικό, αν αυτός την προσφέρει. Θα πρέπει να μπορείς να πεις ότι σε ένα κράτος δικαίου το δικαίωμα έκφρασης δεν είναι η κατάληψη, κι όταν γίνεται αυτό, όπου κι αν γίνεται, από όποιους κι αν γίνεται, θα επεμβαίνουν τα ΜΑΤ αυτόματα, χωρίς να ρωτάνε τον υπουργό. Αν δεν τα πεις, αν δεν τα εξηγήσεις με αριθμούς και παραδείγματα, αν δεν δημιουργήσεις ένα κοινό που σε στηρίζει για αυτά που πιστεύεις κι όχι για όσα εκείνο φαντάζεται, ποιος θα σε στηρίξει όταν έρθει η ώρα της πραγματικότητας;
Αυτή την ευκαιρία το Ποτάμι την έχασε. Τώρα είναι αργά για να την επανακτήσει. Διότι, συν τοις άλλοις, έχει αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Η καταστροφή στην οποία μας οδήγησε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατακλυσμιαίων διαστάσεων και οι ορθολογιστές στους οποίους απευθύνεται το Ποτάμι αλλά και η “Δημιουργία, ξανά” δεν έχουν καμμία άλλη επιλογή από το να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, τη ΝΔ του Κυριάκου.
Μα είναι η μέχρι χθες πελατειακή, διαπλεκόμενη, κρατικιστική ΝΔ καλύτερη από το ΠΟΤΑΜΙ; Όχι δεν είναι. Αν υπήρχε μέσος όρος ποιότητας στελεχών και μελών το Ποτάμι θα ήταν με διαφορά πρώτο. Είναι όμως ασύγκριτα καλύτερη από το συνονθύλευμα εκβιαστών, απατεώνων, ιδεοληπτικών και καλοπροαίρετων αιθεροβαμόνων στην καλύτερη περίπτωση, που υποδύονται την κυβέρνηση. Κυρίως έχει κυβερνητική προοπτική.
Προσέξτε όμως: άλλο ψήφος, άλλο συμμετοχή. Πιστεύω ότι κανένας εδώ μέσα, όπως και κανένας στη “Δημιουργία, ξανά!” δεν ασχολείται με την πολιτική για την καριέρα ή για το οφίτσιο. Το κάναμε, κι εμείς κι εσείς, επειδή βλέπουμε την πατρίδα μας να διαλύεται κι επειδή καταλάβαμε πως μόνο αν άνθρωποι της παραγωγικής οικονομίας που ξέρουν πώς ξεκινάει, πώς τελειώνει μια δουλειά και πόσο κοστίζει, ασχοληθούν με τα κοινά, μόνο τότε υπάρχει ελπίδα σε θέσεις διοικητικής ευθύνης να βρεθούν και άνθρωποι ευθύνης. Η πολιτική είναι εργαλείο και τίποτε άλλο. Η προοπτική τού να είσαι στη Βουλή, που για άλλους μπορεί να είναι όνειρο ζωής, για μας είναι η αναγκαία θυσία προσωπικού, οικογενειακού και επαγγελματικού χρόνου, για να γίνουν πράγματα.
Αξίζει η θυσία μόνο αν μπορείς να βάλεις το νυστέρι βαθειά στη γάγγραινα. Θα το κάνει αυτό η ΝΔ του Κυριάκου; Θα βάλει το νυστέρι βαθειά και στη δική της γάγγραινα; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι ένα κόμμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Αποτελείται από τα κύτταρά του. Όσο περισσότερα υγιή, τόσο καλύτερα. Κι είναι η δική μας στάση που διαμορφώνει το μέλλον αυτού του οργανισμού. Σε μεγάλο βαθμό, οι εξελίξεις στην πολιτική είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Μα αυτό δεν σημαίνει συγχρωτισμό με την νοσηρότητα; Ναι, αυτό σημαίνει. Πολιτική σε ασηπτικό περιβάλλον ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει, ειδικά στην σημερινή Ελλάδα. Τον ποιο βαθμό νοσηρότητας αντέχει ο καθένας μας είναι μια απάντηση που θα την δώσει ο ίδιος. Πιστεύω όμως ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια σήμερα, όταν η χώρα κινδυνεύει με εξαφάνιση, όσοι συμφωνούμε σε 10 βασικά προτάγματα που θα αναστρέψουν την πορεία προς τον όλεθρο να προχωρούμε ο καθένας στον μοναχικό του δρόμο. Εύχομαι η κουλτούρα της συνεργασίας που πάντα υπήρχε στο Ποτάμι, αυτή τη φορά να προσανατολιστεί σωστά, αξιοποιώντας το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό του και την πηγαία διάθεση όλων των μελών του για μια σύγχρονη, παραγωγική, ευρωπαϊκή Ελλάδα.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr