Ή η ήττα της νίκης. Το ίδιο είναι και δεν είναι λογοπαίγνιο. Όταν ένας λαός στο βασικότερο πολιτικό θέμα του τραβάει ο μισός από εδώ και ο μισός από εκεί, η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη.
Αυτό που έκανε το δημοψήφισμα της Πέμπτης στη Μεγάλη Βρετανία ήταν να υπογραμμίσει αυτό που ξέραμε: η Ενωμένη Ευρώπη δεν πάει καλά. Κανένα κράτος ή συλλογικό όργανο ή απλή οργάνωση δεν προχωρά με τον τρόπο αυτό.
Το είχαν δηλώσει σταδιακά και οι ιδρυτές της ΕΟΚ τονίζοντας ότι η Ευρώπη απέτυχε να υλοποιήσει το όραμα εκατομμυρίων για καλύτερες συνθήκες ζωής (και φαντάζομαι ότι λίγο πολύ τα ίδια ποσοστά ισχύουν και στις άλλες χώρες-μέλη).
Σε κάποιο στάδιο οι πιο πολλοί ήμαστε υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης γιατί ελπίζαμε ότι θα σταματήσουν πια οι σκοτωμοί που τον αιώνα εκείνο είχαν κοστίσει περίπου 60 εκατομμύρια ζωές. Πέτυχε σ’ αυτό, αλλά ο πόλεμος συνεχίστηκε σε άλλο επίπεδο μεταξύ των χωρών μελών της: πώς η μια θα εξοντώσει την άλλη οικονομικά.
Στη νεότερη εποχή έχουμε τουλάχιστο τρεις παρόμοιες ενώσεις: στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Εκεί όταν μια πολιτεία ή επαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο, ακόμα και από οικονομικά λάθη των ηγετών της, όλες οι πολιτείες με επικεφαλής την ομοσπονδιακή κυβέρνηση τρέχουν να βοηθήσουν. Στην Ενωμένη Ευρώπη, όταν συμβεί κάτι τέτοιο, τα κοράκια της τρέχουν να την αποτελειώσουν, άλλο πουλώντας νεκρόκασες και άλλο θηλιές για κρέμασμα. Και η υπουργός οικονομικών μια χώρας προτείνει να κάνουν ευθανασία οι φτωχοί για να μην είναι βάρος στην κοινωνία και την οικογένειά τους – λίγο απέχει από το να προτείνει και νέο Άουσβιτς.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να υπάρχει μια τέτοια ένωση που δεν εγγυάται ούτε καν τα σύνορα μιας χώρας μέλους, Επειδή αυτό πλήττει τη βασική της αρχή: το οικονομικό κέρδος και στην περίπτωση το να πουλάει όπλα και στους δυο; Ούτε καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται μια Ένωση όταν δε δίνει δεκάρα – αντίθετα παίρνει όσες δεκάρες απόμειναν – για το αν αυτοκτονούν ή πεθαίνουν από την πείνα πολίτες της, τα παιδιά πηγαίνουν πεινασμένα στο σχολείο, οι άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι στα νοσοκομεία, οικογένειες τινάζονται στον αέρα από υπέρμετρο δανεισμό που έγινε με στόχο την καταστροφή της οικονομίας;
Το λάθος για την Ελλάδα ήταν πιθανώς ότι δεν της αρκούσε να είναι απλό μέλος της, αλλά να μπει και στην Ευρωζώνη – ήτοι να την πετσοκόβουν κάθε μέρα στην κλίνη του Προκρούστη.
Ποιοι χρειάζονται μια τέτοια ένωση; Σίγουρα, όχι το 50%, για την ώρα. Κι όταν αρχίσει μια πυρκαγιά και οι πυροσβέστες είναι μοιρασμένοι αν θα πρέπει να τη σβήσουν ή όχι, τότε έχει ξεκινήσει η αρχή του τέλους.
Η Ευρώπη, μια ήπειρος που ήταν «το κεφάλι της ανθρωπότητας», στο πνεύμα, στη σκέψη, στον ανθρωπισμό, στην τέχνη, ξέπεσε σε άτομα σαν τον ήρωα στο «Μικρό πρίγκιπα»: ξέρει να μετράει χρήματα, αλλά όχι ανθρώπινο πόνο.
Είτε “Ναι”, είτε “Όχι” στο δημοψήφισμα, ένα μεγάλο ποσοστό δείχνει ότι τα θεμέλια σάπισαν και αναπόφευκτα σε 10 ή 20 ή όσα χρόνια διορία δίνει η Ιστορία, η Ενωμένη Ευρώπη θα υπάρχει μόνο στα δεφτέρια της της. Ξεκίνησε και αντί να συνεχίσει με το πνεύμα που τη γέννησε και την έκανε περήφανη πέρασε κατ’ ευθείαν στη βαρβαρότητα. Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι για την τιμωρία της. Λυπάμαι απλά για το χαμένο όνειρο, όπως είχε γίνει τον ίδιο αιώνα με μια άλλη ένωση: την ΕΣΣΔ.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr