Στον παιδικό φίλο, που «πέταξε» σε μια
στροφή, χορεύοντας ζεϊμπέκικο
τη ζωή του.
Καθώς ματώνει ο ουρανός κι η δύση κατεβαίνει
Ένας καϋμός ωκεανός ,απ την ψυχή να βγαίνει
Τον βλέπουν οι περαστικοί και τον κοιτούν στα μάτια
Κι ο κόσμος όλος γίνεται πενηνταδυό κομμάτια…
Όσα είναι και τα χρόνια σου, που τα βαδίζεις μόνος
Και που ζωή και θάνατος, ο ίδιος μέγας πόνος
Δρόμοι που παν στο πουθενά και ρούγες που σωπαίνουν
Και κάτι παλιοθύμησες τη μνήμη να ρυπαίνουν
Ο ίδιος απόκοσμος σκοπός, συνέχεια ηχεί στ αυτιά σου
Αυτός που άκουγες μικρός, μηνάει τα γηρατειά σου
Θέλεις να φύγεις, να χαθείς και σαν παιδί να τρέξεις
Σε θάλασσες κι απόνερα τα πόδια σου να βρέξεις
Και μ όση σου μείνε φωνή, ν απλώσεις στον αέρα
Τα αμέτρητά σου τα γιατί, να γίνει η νύχτα μέρα
Να γείρουνε και τα βουνά, τον πόνο σου ν ακούσουν
Κι οι μακρινές πρωτομαγιές να ρθούν να σ αντικρούσουν
Από τα στέκια τα παλιά, έχουνε όλοι φύγει
Μια τελευταία ρουφηξιά, θαρρείς ότι σε πνίγει
Εσύ, ένα κάρβουνο βαθειά και με στηλό το βλέμμα
Τα όνειρά σου αρμαθιά κι οι υποσχέσεις, ψέμμα.
Κι ήρθε η στιγμή του «σ αγαπώ», του μές από τα στήθια
Μα ήρθε το βλέμμα τ αγριωπό και είδες την αλήθεια
Από αγκαλιά σε αγκαλιά, ξοδεύτηκε η Νιότη
Αυτή-όπως πάντα άλλωστε-είναι που φεύγει πρώτη
Και τώρα, μεσοπέλαγα, ακυβέρνητο καράβι
Στα σωθικά, το οινόπνευμα φωτιές ξέρει ν ‘ ανάβει
Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο ανάσα σου κι ελπίδα
Με του αετού το πέταγμα… Η μοναξιά, πατρίδα…
