‘Ηρθε το καλοκαιράκι.
Και μαζί του φέρνει έναν στρατό από πιτσιρίκια που έχουν τελειώσει τα σχολεία τους και ετοιμάζονται να ξεχυθούν μετά από μιά χρονιά γεμάτη διαβάσματα, διαγωνίσματα, Αγγλικά, Γαλλικά , μπαλέτα, ποδόσφαιρα, πιάνα, μπουζούκια και γω δεν ξέρω τί άλλα τρεχάματα, σε αλάνες, δρόμους, πάρκα, παραλίες, για να ξελαμπικάρουν και να φορτίσουν μπαταρίες για την επόμενη σχολική χρονιά.
Ναι, ναι, αυτά που βγαίνουν σε διάφορα μεγέθη και χρώματα. Small, medium, large …Τα γαλακτερά, που περιφέρονται με βρεγμένα μπλουζάκια, ξεφλουδισμένα και πασαλειμένα με αντιηλιακό στουπέτσι και ακολουθούνται από αγχωμένες γιαγιάδες που φωνάζουν …¨στην σκιά , στην σκιά, θες να με πεθάνεις, θα φωνάζει η μάνα σου¨ ή τα άλλα, τα πιο μαυροτσουκαλέξ, που μαυρίζουν και κάτω από το μαγιό αλλά ποτέ δεν καίγονται! Αυτά δεν τα κυνηγάνε έξαλλες γιαγιαδοθειομαμάδες παρά μόνο για να τα ταΐσουν καρπούζι!
Είναι τα ίδια με αυτά με τα κουβαδάκια, τις μπάλες, τα φουσκωτά βαρκάκια, του λουκουμάδες παραλίας, τις μάσκες χωρίς αναπνευστήρα, τα ειδικά πεδιλάκια βοτσάλων, τα χρωματιστά καπελάκια που μιά μαμά-θεία-γιαγιά-μεγάλη αδερφή, τα ποτίζει με το πλαστικό ποτιστήρι ανά τακτά χρονικά διαστήματα λες και είναι βασιλικοί στην γλάστρα!
Τα ξέρετε. Τα έχετε δει και το κυριότερο …ήσασταν κάποτε ένα από αυτά!
‘Ολα τότε ήταν υπέροχα… Ο ήλιος , η παραλία, η θάλασσα, τα ποδήλατα, τα παγωτά, οι φίλοι μας!
Ακόμα και η θεία-κολλητή της μαμάς-κολλητή της γιαγιάς- που μας έχει ταράξει στις τσιμπιές και όλη την ώρα φωνάζει ενθουσιασμένη ενώ μας ταρακουνάει πέρα δώθε :
¨Καλέ πως μεγάλωσες εσύ;;;!( Γιατί καλέ, το φαί σου τρώω;)
Την πέρασες την μαμά στο μπόι; (Ντάξ’ δεν είναι κι η Σκλεναρίκοβα, σόρυ μάνα).
Τί τάξη είπαμε θα πάμε του χρόνου; (Μαζί θα πάμε; Πόσες χρονιές έχει μείνει αυτή στην ίδια τάξη!)
Τί βαθμό πήρες φέτος, πουλάκι μου εσύ;(Εσύ πόσο χρονών είπαμε πως είσαι; Τσίου)
‘Ησουν καλό παιδί όλη την χρονιά; (Θυμάμαι την χρονιά του δράκου, αμυδρά όμως…χαμός!)
Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ( Αναλόγως το σύστημα εισαγωγής…θα δούμε, όπου περάσω τέλος πάντων, ό,τι αποφασίσει η μαμά, ή ο μπαμπάς, ό,τι έχει λεφτά. Ώχου ρε θεία …πού θες να ξέρω;)
Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά; (Στο τέλος θα τα φάμε τα μουστάκια μας!)
Όλα μα όλα, κυλούσαν σαν να ήταν στις ράγες του τρένου που πάει στο Χόγκουαρτς…Αν και τότε το Χόγκουαρτς ούτε που ξέραμε κατά πούθε έπεφτε, παρ΄όλα αυτά το καλοκαίρι μας προμηνυόταν μαγικό!
Το βαρκάκι του κυρ Αντώνη ήταν δεμένο στην σημαδούρα του και μας περίμενε για τις εντυπωσιακές μας βουτιές, που συνήθως κατέληγαν σε μιά μεγαλοπρεπή μπόμπα ή με ένα τρομερό τσούξιμο στην πλάτη…
Το περίπτερο είχε ανοίξει και τα ψυγεία του ήταν γεμάτα παγωτά δίπλα στο συλλεκτικό Pacman!
Τα ποδήλατα μόλις είχαν γυρίσει από το… ¨ΚΤΕΟ¨ του πατέρα και στον λαιμό μας κρεμόταν γυαλιστερό -γυαλιστερό το νέο κλειδί της αλυσίδας τους(το παλιό σκούριασε από τα αλάτια ).
Και γενικά όλα πήγαιναν ρολόι!
Αν, αν δεν υπήρχε ένα τόσο δα, μικρούλι, μικρούτσικο ψεγάδι.
Για την ακρίβεια ήταν μιά λέξη μόνο, μιά λεξούλα με 9 χαριτωμένα γράμματα που ήταν ικανή να σβήσει το χαμόγελο από το πασαλειμένο αντιηλιακό-στουπέτσι πρόσωπο και να κάνει όλη την υπόλοιπη μέρα να μοιάζει καταδίκη!
Και η λέξη αυτή ήταν η λέξη «φασολάκια» !
Τα φασολάκια του καλοκαιριού ήταν κάτι σαν παράδοση σε όλα τα Ελληνικά σπίτια.
΄Ηταν κάτι σαν έθιμο, σαν τάμα για τις μαμάδες που φρόντιζαν για την σωστή διατροφή των βλασταριών τους με ευλάβεια και σειρά απαράβατη… Σειρά που διαταρασσόταν μόνο για ειδικές εορταστικές περιστάσεις(οικογενειακά γενέθλια και γιορτές, της Παναγίας, του Σταυρού και φυσικά σε αναπάντεχα ευχάριστα περιστατικά!
Στα αναπάντεχα περιστατικά συμπεριλαμβανόταν και οι ξαφνικές επισκέψεις των κουμπάρων μας με τα παιδάκια τους (που όλοι μαζί, 5 κορίτσια και ένα αγόρι) φτιάχναμε μια ωραιότατη συμμορία που αναστάτωνε το μικρό εξοχικό και έκανε τις μαμάδες να μην θέλουν να μείνουν σπίτι ούτε για ένα λεπτό.
Ήμασταν ένας περιφερόμενος χοροπηδηχτός πανικός που όλη την ώρα πεινούσε, διψούσε, ήθελε να παίξει και κυρίως να πάει στην παραλία…
Και να μην ξεχνάμε και τον μικρό χαμό στην σειρά του μοναδικού μπάνιου του σπιτιού!
΄Οταν οι μπαμπάδες έπαιζαν το ταβλάκι τους στην βεράντα και οι μαμάδες πηγαινόφερναν δίσκους με ουζάκια και μεζεδάκια, κάποιος πάντα θα έριχνε την ιδέα της ταβέρνας (συνήθως οι ίδιες οι μαμάδες) για να μην παιδεύονται οι καημενούλες με τα μαγειρέματα μέσα στην ζέστη…
Και αυτό ήταν αγαπητοί μου το σύνθημα για την έναρξη των πανηγυρισμών που σήμαιναν δύο πράγματα.
Πρώτον πως επιτέλους θα είχαμε συννενόχους στην μεσημεριανή ραστώνη και δεύτερον και σημαντικότερον πως εκείνη την μέρα θα γλυτώναμε τα …φασολάκια! Γιούπι!
Δεν τραπεζώνουμε με φασολάκια τους κουμπάρους που ήρθαν να μας δούν κι έκαναν τόσο δρόμο μέσα στην ζέστη καλοκαιριατικά! Ντροπή!
Συμφωνώ και επαυξάνω! Ντροπή και αίσχος! Φασολάκια –ταβέρνα εκεί που σκάει το κύμα 0-1 ! Με την Χαβάη να κερδίζει πάντα 5-0 !
Μα τί ήταν τελικά αυτό που έκανε ένα τόσο νόστιμο και υγιεινό καλοκαιρινό φαγητό να μοιάζει με τον τρίτο καλοκαιρινό εφιάλτη μας, μετά τις τσούχτρες του Αυγούστου και τον υποχρεωτικό μεσημεριανό υπνάκο εκείνων των ατελείωτων ωρών κοινής ησυχίας;
Τί το τόσο τρομαχτικό να έχει μιά βαθιά κατσαρόλα όπου μέσα της κολυμπούσαν στο λαδάκι τους ευτυχισμένα φρέσκα φασολάκια μαζί με ντοματούλες πελτέ και φρέσκες, τσιγαρισμένα κρεμμυδάκια, μα΄ι΄ντανούς και πατατούλες(η μόνη αχτίδα φωτός, η μόνη ευχάριστα φαγώσιμη παρηγοριά μέσα σε τούτη την βαθιά κατσαρόλα);!
Είναι ένα ερώτημα που βασανίζει γενιές και γενιές πιτσιρικάδων. Την δική μου σίγουρα…
Για την ιστορία, οι μαμάδες προμηθεύονταν τα συγκεκριμένα φασολάκια από τον μανάβη που έκανε «ντελίβερι» με το γαιδουράκι του! Ποτέ από το σουπερμάρκετ, ποτέ κατεψυγμένα!
Ο ίδιος μανάβης που είχε τα κρύα κρύα σύκα…ο «έλατε κυρίες μου να πάρετε κρύα κρύα σύυυυυκα»!
Φωνάρα για το Xfactor και με αντοχές survivor, ο μπάρμπας Γιάννης με το περιβολάκι στον πίσω χωματόδρομο και το υπομονετικό του ζωντανό που περιέφερε φορτωμένο τα καλούδια του με το πρώτο φως την ημέρας, για να προλάβει τις νοικοκυρές που ήθελαν να ξεμπερδέψουν από τον μπελά του μαγειρέματος νωρίς και ν’ αράξουν στην παραλία κάτω από τις ριγέ ομπρέλες τους…
Ο διάλογος ήταν περιττός καθώς η μαμάδες είχαν προλάβει τον μπαρμπα Γιάννη με τα κρύα κρύα σύκα και σύκα δεν είχαν αγοράσει! Αλλά κι αν είχαν αγοράσει δεν τα προόριζαν για μεσημεριανό!
Ακολουθούσε το τελετουργικό του καθαρίσματος στο μπαλκόνι οπότε και η ερώτηση : «Μαμά τί φαί έχουμε το μεσημέρι» φάνταζε εντελώς ηλίθια από την μεριά μας…
Το ειδικό μαχαιράκι που καθάριζε τις άκρες του πράσινου εφιάλτη, αυτό με την πλαστική μαύρη λαβή, αυτό που πολλές φορές σκέφτηκα να εξαφανίσω γιατί η μαμά έλεγε και ξανάλεγε πως χωρίς αυτό δεν μπορούσε να καθαρίσει τα αγαπημένα της μπαμπάτσικα φασολάκια, αυτό το μικρό αλλά θαυματουργό μαχαιράκι σταμάτησε το έργο του και στάθηκε στον αέρα μαζί με το χέρι της μαμάς.
Το κεφάλι της γύρισε αργά αργά προς το μέρος μου και με τόνο έντονο και στακάτο είπε.
«Φασολάκια έχουμε. Πολύ ωραία φρέσκα φασολάκια. Θα σας βάλω και πατατούλες που σας αρέσουν. ‘Εχει και ωραία φετούλα που έφερε ο πατέρας σας. Και φρέσκο ψωμάκι που εσύ θα πας να πάρεις γιατί ακούω την κόρνα του ψωμά…Πάρε ένα πενητάρικο από το πρώτο συρτάρι και τρέχα. Γιατί; Δεν σας αρέσουν τα φασολάκια;»
«Οχι καλέ, πώς δεν μας αρέσουν τα φασολάκια, τί λόγος, αλλά να, είναι που τα τρώμε όλο το καλοκαίρι…και…»
«Πώς τα τρώτε όλο το καλοκαίρι; Δηλαδή εγώ δεν σας φτιάχνω και μπριάμ και κοτοπουλάκι με πατάτες και αρνάκι στη λαδόκολλα τις Κυριακές και γεμιστά και γαύρο λεμονάτο και μελιτζάνες παπουτσάκια και τόσους μουσακάδες που κάθομαι και ψήνομαι για σας στην κουζίνα καλοκαιριάτικα! ‘Ακου εκεί…τρώνε μόνο φασολάκια όλο το καλοκαίρι! Δεν έχει μα και ξεμά…φασολάκια έχουμε φασολάκια θα φάτε. Τέλος. Και αν δεν τα φάτε σήμερα θα τα φάτε αύριο και αν δεν τα φάτε αύριο θα τα φάτε μεθαύριο. Θα τα τρώτε μέχρι να μου τα ζητήσετε μόνοι σας! Συννενοηθήκαμε;»
Βέβαια στο σημείο αυτό ξέχασα να πω πως μερικές φορές εξαιρούνταν από την καταναγκαστική φασουλοφαγία ο μικρός μας αδερφός (αλλά όταν ήταν πολύ μικρούλης)! ‘Ηταν ένα μικρό σκάνδαλο και έκανε την φασουλοφαγία να μοιάζει στα μάτια μας και στον ουρανίσκο μας κυρίως, ακόμη πιο δισβάσταχτη, γιατί η αλήθεια είναι πως τα φασολάκια δίπλα σε ένα πιάτο κεφτεδάκια ή σε τραγανές (αληθινές, όχι φασόν) πατατούλες τηγανητές, δεν είχε καμιά ελπίδα!
Τώρα εδώ που τα λέμε, ένα δίκιο το είχε η μαμά …απ΄όλα τα καλά μας μαγείρευε και ήταν και χρυσοχέρα… Κι αν η συζήτηση γινόταν σήμερα το ανακοινωθέν θα έκλεινε με την φράση… « Θα τρώτε φασολάκια μέχρι να σβήσει ο ήλιος, να παγώσει η κόλαση και μέχρι να τελειώσουν τα μνημόνια…»!
Για να καταλαβαίνουν δηλαδή και οι νεότεροι την σοβαρότητα της συζήτησης!
Αμέσως μετά, το μαχαιράκι συνέχιζε το θεάρεστο έργο του, μαζί με το χέρι της μαμάς εμφανώς πιο εκνευρισμένο και εγώ γύριζα στα αδέρφια μου να τους ανακοινώσω το αναπόφευκτο.
Φασολάκια κατσαρόλας και κάντε το κουμάντο σας αδέρφια !
Σήμερα που έχουν πια περάσει τόσα πολλά χρόνια…(πολλά ! Απαπα!) ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω προς τί η τόση φασαρία για ένα λαδερό φαγητό!
Το σύστημα της δικής μου μαμάς πάντως απέδωσε…καθώς τρώγαμε φασολάκια επί περίπου 5 μέρες σερί…Ε, στο τέλος τα αγαπήσαμε μέχρι που έφτασα να τα καθαρίζω εγώ η ίδια, με τα χεράκια μου!
Και ναι, μπορώ να πω πως μου άρεσαν κιόλας!
Η κόλαση δεν πάγωσε, ο ήλιος δεν έσβησε (το αντίθετο μάλιστα), όσο για τα μνημόνια …ας μην χαλάσουμε το χαρούμενο κλίμα της συζήτησης πάνω που είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα είμαστε!
Και δεν ξέρω για τον πόλεμο…πάντως την μάχη με τα φασολάκια την χάσαμε σίγουρα εκείνο το καλοκαίρι.
Υστερόγραφο : Ελπίζω η μή αναφορά μου στον Μάικ τον φασολάκη να εκτιμήθηκε δεόντως!
Ευχαριστώ… Διότι μεταξύ μας, η επιλογή του συγκεκριμένου ζαρζαβατικού στο παραμύθι δυσκολεύει πολύ την προσπάθεια των μαμάδων σήμερα να πείσουν τα παιδάκια τους να φάνε φασολάκια…Φαντάζομαι την μικρή Αννούλα να σπαράζει στο κλάμα πάνω από την κατσαρόλα που βράζουν τον αγαπημένο της ήρωα μέσα σε σάλτσα ντομάτας και μετά η μαμά της να επιμένει να τον φάει κιόλας! Τς τς τς !
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author