* Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι επικεφαλής
της πολιτικής κίνησης “ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ”
και βουλευτής Θεσσαλονίκης
Νομίζω ότι πρέπει να σας πω μια ιστορία.
Την ιστορία της Κόκκινης Πόλης. Μια ιστορία του Ιταλού μαθηματικού Κάρλο Φραμπέτι.
Υπήρχε κάποτε, λέει, μια πόλη που την έλεγαν η Κόκκινη Πόλη.
Κάποια στιγμή στην αγορά κάποιοι είπαν ότι στα δυτικά, σε πολύ μεγάλη απόσταση, υπήρχε μια άλλη πόλη, «η πιο κόκκινη πόλη», η οποία ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον της Κόκκινης Πόλης.
Τότε αποφάσισαν να στείλουν όλο το στρατό τους στα δυτικά για να καταστρέψουν την εχθρική «πιο κόκκινη πόλη».
Ο στρατός ξεκίνησε, αλλά χρειάστηκαν εκατό χρόνια για να φθάσει στην «πιο κόκκινη πόλη». Έφτασαν λοιπόν τα παιδιά των στρατιωτών, βρήκαν και κατέστρεψαν την «πιο κόκκινη πόλη» και πήραν το δρόμο της επιστροφή για τη δική τους Κόκκινη Πόλη.
Μετά από 100 χρόνια, τα παιδιά τους έφτασαν στην Κόκκινη Πόλη, αλλά τη βρήκαν κατεστραμμένη από έναν στρατό που είχε έρθει, όπως τους είπαν, από τα ανατολικά.
Οι στρατηγοί, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισαν να ξεκινήσουν αυτή τη φορά για τα ανατολικά για να κυνηγήσουν τους νέους εχθρούς που κατοικούσαν, όπως μαθεύτηκε, σε μια «λιγότερο κόκκινη πόλη».
Μετά από 100 χρόνια βρήκαν τη «λιγότερο κόκκινη πόλη» και την κατέστρεψαν, αλλά, επιστρέφοντας βρήκαν τη δική τους πόλη ξανά κατεστραμμένη.
Τότε ένας πρότεινε να ανατρέξουν στα συγγράμματα του σοφού που πριν από αιώνες υποστήριζε ότι υπήρχε μόνο μία Κόκκινη Πόλη και καμία περισσότερο ή λιγότερο κόκκινη πόλη.
Τα διάβασαν προσεκτικά, μελέτησαν τον χάρτη και κατάλαβαν πως οι ίδιοι, κάνοντας κάθε 100 χρόνια τον κύκλο της γης, άλλοτε προς τα δυτικά κι άλλοτε προς τα ανατολικά, τελικά κατέστρεφαν κάθε φορά τη δική τους πόλη.
Αυτή είναι η ιστορία της Κόκκινης Πόλης.
Η ευθύνη λοιπόν γι’ αυτό που ζούμε είναι δική μας.
Κι αν δεν αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα ποτέ δε θα την αλλάξουμε.
Μπορεί τα φαντάσματα της «πιο κόκκινης πόλης» ή της «λιγότερο κόκκινης πόλης», να βοηθούν τους «στρατηγούς» να φαίνονται χρήσιμοι, αλλά οι «εκστρατείες» δε λύνουν τα προβλήματα.
Το παράδειγμα της «Κόκκινης Πόλης» μας λέει και κάτι ακόμα.
Ο χρόνος για να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα δεν είναι απεριόριστος. Οι αναβολές κοστίζουν χαμένες γενιές.
Και σήμερα βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή της Κόκκινης Πόλης.
Το «στράτευμα» είναι αποδεκατισμένο. Περιθώρια για άλλες «εκστρατείες» δεν υπάρχουν. Η «Κόκκινη Πόλη» όμως πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Και οι «στρατηγοί» να δουν- ή καλύτερα-, να υποχρεωθούν να δουν την πραγματικότητα».
Αυγή