Θυμήθηκα ένα παλιό ανέκδοτο και θέλω να το μοιραστώ ―ας με συγχωρέσουν οι γνώστες― με όσες και όσους δεν το ξέρουν:
Μια γυναίκα τηλεφωνεί στην αστυνομία για να καταγγείλει ότι στο απέναντι από εκείνην διαμέρισμα βρίσκεται ένας διεστραμμένος επιδειξίας που κυκλοφορεί γυμνός, επιδίδεται σε ακατονόμαστες πράξεις και προσβάλλει τη δημόσια αιδώ.
Πάει ένας αστυνομικός στο σπίτι της και τη ρωτάει πού βρίσκεται ο επιδειξίας. Εκείνη τον πάει σ’ ένα δωμάτιο με ψηλό παράθυρο, του δείχνει στην απέναντι πολυκατοικία το διαμέρισμα πάνω από το διαμέρισμα που βρίσκεται ακριβώς απέναντί της.
Ο αστυνομικός λέει στη γυναίκα ότι εκείνο το διαμέρισμα δεν φαίνεται καλά από το παράθυρό της.
Και εκείνη:
«Για ανεβείτε στην ντουλάπα και θα σας πω εγώ αν φαίνεται καλά ή όχι!»
Συμβαίνουν πολλά γύρω μου που με εκνευρίζουν, που με θυμώνουν, που με προσβάλλουν ως άνθρωπο του 21ου αιώνα, ως πολίτη, ως φορολογούμενο, ως αναγνώστη, ως γραφιά και ως κοινωνικό (λέμε, τώρα…) άνθρωπο και μου γυρίζουν τ’ άντερα.
Και μαζεύω θυμό, κι όλο λέω να τον κάνω κείμενο (τον θυμό).
Αλλά πριν προλάβω να κάνω την «καταγγελία» μου κι εγώ, διαβάζω κάτι σχόλια αιχμηρά και άλλα τόσα αναθέματα για κάποια ή κάποιον «που πήγε κι είπε κι έλεγε πως κάποιος άλλος πήγε κι είπε κι έλεγε», και βλαστήμιες από εδώ, σοφές παραινέσεις από εκεί, δικαστικές παροτρύνσεις από τη μια, πολιτικά θέσφατα των τελευταίων δύο τριών αιώνων από την άλλη και αποφθέγματα και άλλα τέτοια.
Και συμμαζεύομαι και λέω μέσα μου εκείνο το αρχαιοπρεπές «χρη σιγάν…».
Να πω ότι δεν βλέπω κι εγώ κάτι τσίτσιδους («καλλιτέχνες», «πολιτικούς», αυτοκράτορες ή αλήτες) να επιδίδονται σε αυτοϊκανοποιητικές και ακατονόμαστες πράξεις; Και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί ν’ ανέβω πάνω στην ντουλάπα, σαν τη γυναίκα του παλιού ανεκδότου.
Να πω ότι δεν ακούω, δεν διαβάζω και δεν μαθαίνω για ένα σωρό «τσαγκάρηδες» που έχουν εμπεριστατωμένη και συνολική άποψη για τα έργα του κάθε Απελλή*;
Πολλά ακούω, βλέπω, διαβάζω και μαθαίνω…
Ανόητα, παράλογα, αγενή, σιχαμερά, ρατσιστικά, φανατικά, εμμονικά, απάνθρωπα και απαράδεκτα.
Αλλά δεν έχω πάντα τόσο χρόνο ή διάθεση να «ανεβαίνω στην ντουλάπα» για να παρατηρήσω και να καταγγείλω τον κάθε ξεβράκωτο αυτοϊκανοποιούμενο, είτε είναι σεσημασμένος επιδειξίας είτε το κάνει σε στενό κύκλο για δική του χαρά.
Όποτε πέφτουν τα στραβά και τα ανάποδα στην αντίληψή μου ―και δεν πέφτουν συχνά τα ρημάδια γιατί αν έπεφταν ίσως σπάγανε τα ποδάρια τους και ησύχαζα για λίγο― τότε ασχολούμαι κι εγώ κάπως μαζί τους.
Τι θέλω να πω;
Ευκαιρίες για γκρίνια, ξεκατίνιασμα και κριτικάρισμα έχουμε πολλές, όλες και όλοι μας.
Ευκαιρίες και δυνατότητες για έργο, για πράξη που κάτι να προσφέρει στο σύνολο, έχουμε λίγες.
Και λέω μέσα μου, ας κάνουμε το λίγο αγαθό έργο και τις λίγες καλές πράξεις που μας αναλογούν και ας αφήσουμε το ανάθεμα, τον θυμό και την γκρίνια για λίγο αργότερα ή για άλλες και άλλους.
Που μπορεί και με κάποιο έργο ή με κάποια μας πράξη να έχει ξεθυμάνει η πίεση για καταγγελία.
Μπορούμε να μετρήσουμε και μέχρι το 1.000, αν δούμε ότι κρατάει η ξινίλα ή η ασφυξία από «το δίκιο που μας πνίγει».
Ηθικολογώ; Δαχτυλοδείχνω; Μήπως «κριτικάρω» κι εγώ τώρα;
Όχι, βρε αδερφέ.
Πιο πολύ στον εαυτό μου μιλάω.
Αλλά μπορεί και να ακούγομαι πιο δυνατά απ’ όσο θέλω.
Έχει αρχίσει και βαριακούει ο εαυτός μου από τις πολλές φωνές γύρω μου.
Γι’ αυτό του μιλάω κάπως πιο δυνατά.
04 Δεκεμβρίου 2017
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε όλους τους «συμπολίτες» μου. Δεν είμαι και τόσο αφελής.
κ.α.μ.
* Λέγεται ότι ο ζωγράφος Απελλής (4ος αιώνας π.σ.χ., σύγχρονος του Μ. Αλεξάνδρου) ζήτησε κάποτε συμβουλή από έναν τσαγκάρη (σκυτοτόμο) για το σχέδιο των σανδαλιών σε έναν πίνακά του. Κι ο τσαγκάρης, κολακευμένος, αφού είπε τη γνώμη του για τα υποδήματα άρχισε να κρίνει και τον υπόλοιπο πίνακα. Τότε ο Απελλής του είπε: «Μη πέραν των σανδάλων, σκυτοτόμε». Δηλαδή, μέχρι τα παπούτσια (σου ζήτησα) να κρίνεις (που είσαι ειδικός) κι όχι παραπέρα. Η φράση υπάρχει και στα λατινικά: Sutor, ne supra crepidam [παπουτσή, όχι πάνω από το σανδάλι].
Τα προϊόντα Μέλισσας της Μελισσοκομικής Δωδεκανήσου [www.mel.gr]
συνοδεύσουν τις χαρούμενες στιγμές σας και είναι τα γλυκίσματα της καλοτυχίας!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr