Ζήτησε βοήθεια, του την αρνήθηκαν και αυτοκτόνησε.
Στον Καναδά αν κάποιος πει στο γιατρό του ότι έχει τάσεις αυτοκτονίας, ο γιατρός ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ από το νόμο να καλέσει ΑΜΕΣΩΣ την ανάλογη υπηρεσία για να τον μεταφέρουν σε ασφαλές ίδρυμα.
Γιατί ξέρουν από τις στατιστικές: όποιος μιλάει για αυτοκτονία, κατά 40% θα κάνει απόπειρα και κατά 10% η απόπειρα θα είναι «επιτυχημένη». Και δεν παίζουν κορώνα γράμματα με τα νούμερα.
Ο άτυχος άνθρωπος πήγε εκεί ο ίδιος σε νοσοκομείο –γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο, άκουσον!- και δεν πήγε για να τους ευχηθεί «Καλό Σαββατοκύριακο». Τόση αναισθησία είχε η επιμελήτρια (άλλη λέξη κι αυτή) για να τον διώξαν;
Στον Καναδά, πέρα από τις ποινικές κυρώσεις, θα της αφαιρούσαν την άδεια δια παντός. Στην Ελλάδα ίσως νάχει καμιά πειθαρχική ποινή 6 μηνών ή να μετατεθεί σε άλλο νοσοκομείο για να σκοτώσει κάποιον άλλον.
Μου το είπε ένας φίλος μου στην Πάτρα όταν του είπα ότι πέθανε κάποιος γνωστός μου σε νεαρή ηλικία:
– Ποιος γιατρός τον σκότωσε;
Ασφαλώς οι γιατροί δε μπορούν να σώσουν τους πάντες, αλλά ας σώσουν αυτούς που μπορούν.
Ελλάδα χώρα του καημού… Σε απόσταση 500 μέτρων από το σπίτι μου υπάρχει μια τεράστια γέφυρα όπου είχαν αυτοκτονήσει γύρω στα 500 άτομα στο Τορόντο.
Ο Δήμος διέθεσε μερικά εκατομμύρια και την περιέφραξε με πολύ καλλιτεχνικό τρόπο. Έλυσε το πρόβλημα; Όχι, μια και χίλια μέτρα πιο πάνω υπάρχει μια παρόμοια γέφυρα και στη συνέχεια αρκετές άλλες. Απλά έδειξε ότι νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή. Και υπάρχει μια πινακίδα: «Αν νιώθετε κατάθλιψη, τηλεφωνήστε αμέσως στο ΧΧΧ-ΧΧΧΧ»
Όλοι μας μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε σε αβάσταχτη κατάσταση για πολλούς λόγους, από οικονομικούς μέχρι συναισθηματικούς. Και αν μας βοηθήσει κάποιος εκείνη τη στιγμή, μπορεί να ξαναγαπήσουμε τη ζωή και να τον ευγνωμονούμε. Γιατί δε μπορεί κάποιος να κάνει UNDO όταν φύγει από τη ζωή, λόγω μια δύσκολης στιγμής, όπως δε μπορείς να ξαναγράψεις την «Άννα Καρένινα» του Τολστόι…
