“Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο πατέρας του, του είχε διηγηθεί την ιστορία των ερειπίων. Κάθε μέρα ερχόταν εδώ και ψάρευε. Όχι πως έπιανε τίποτα. Καθόταν και κοιτούσε τη θάλασσα. Λες και θα έβρισκε απαντήσεις μέσα της…
Σκεφτόταν το πόσο θα ήθελε να δει μια γοργόνα. Όχι σαν εκείνες του Οδυσσέα. Σαν εκείνες που φανταζόταν εκείνος. Θελκτικές. Με βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Άλαλες. Ώστε να μπορεί κι εκείνος να μένει σιωπηλός ανάμεσα τους. Επειδή τα βαρέθηκε πια τα λόγια. Τις δικαιολογίες. Τους καυγάδες. Τους χωρισμούς;… Σαν τα ερείπια ένιωθε. Νόμιζε ότι αν το τολμούσε, θα μπορούσε να μείνει για πάντα εκεί. Σαν άστεγος. Την δουλειά του την είχε χάσει. Οικογένεια δεν πρόλαβε να αποκτήσει μαζί της. Είχε πάρει την απόφαση της προτού τον ρωτήσει. Έτσι σηκώθηκε, ενώ εκείνη κοιμόταν κι έφυγε από το σπίτι που ζούσαν, παίρνοντας ό,τι άντεχε να είναι δικό του. Έφτασε στο πατρικό του τα ξημερώματα. Χωρίς μάνα να περιμένει με το χαμόγελο πια. Χωρίς πατέρα να τον δεχτεί σιωπηλός στην αγκαλιά του. Μόνος.
Έπαιρνε το επίδομα κάθε μήνα. Ψάρευε για να λέει ότι κάνει κάτι. Είχε ξεχασμένο το κινητό. Στα όρια της κατάθλιψης. Μέχρι που ένα πρωί ξεκίνησε να παρατηρεί ένα κοριτσάκι με τη σχολική του τσάντα που περνούσε μπροστά από το σπίτι του. Τον κοιτούσε κλεφτά, του χαμογελούσε κι έφευγε τρέχοντας. Αποφάσισε να ξυριστεί για να μην το τρομάζει. Της άφηνε ένα μήλο κάθε πρωί. Του άφηνε μία μικρή σοκολάτα κάθε μεσημέρι. Του είπε την πρώτη καλημέρα. Τον τρόμαξε αυτό. Κρύφτηκε μέσα στο σπίτι. Δεν ξαναβρήκε σοκολάτα να τον περιμένει και τα μήλα στοιβάχτηκαν στην καγκελόπορτα. Μια αναλαμπή και της άφησε μία σοκολάτα αντί για μήλο. Το άλλο μεσημέρι βρήκε μια ζωγραφιά με ξυλομπογιές. Ένας μεγάλος που κρατούσε ένα μήλο κοντά σε ένα σπίτι κι ένα κορίτσι να κρατά λουλούδια και σοκολάτες. Χαμογέλασε. Όχι πια μόνος.
Τοποθεσία Ηραίον Λουτράκι”
