Ο κ. Κρίτων Αρσένης, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, νυν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, που ανακοινώθηκε χθες, φαντάζει σχετικός μέσα στην χορεία των άσχετων που «κοσμούν» τα ψηφοδέλτια των κομμάτων για τις ευρωεκλογές. Την «έκανε» πριν κανα χρόνο, όταν είδε τα σκούρα για το πρώην κόμμα του, ανεξαρτητοποιήθηκε χωρίς να παραδώσει τη θέση του, που του είχε χαρισθεί, ελέω της μαμάς του κας Μαρίας Αρσένη, παλαιού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, και της εναρμόνισης που είχαν οι πράσινες ιδέες του με τις πράσινες ανησυχίες του ΓΑΠ. Βρήκε θαλπωρή στην ανοιχτή ευρωαγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οπερ σημαίνει, η οικολογική «εναλλακτικότητα», μπορεί να αποβεί προσοδοφόρο επάγγελμα!
Ο κ. Αρσένης παραδειγματικά αναφέρεται, επειδή υποτίθεται εκφράζει το νέο πνεύμα της πολιτικής …ηθικής. Υπάρχουν και άλλα: Η πρόταση ας πούμε στον κ. Λάκη Λαζόπουλο. Ο ίδιος δεν φταίει, δεν το ζήτησε. Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του που υπέκυψαν στην γοητευτική φαντασμαγορία της τηλοψίας και θέλησαν τον κραυγαλέα φιλολαϊκό καλλιτέχνη στα αντιμνημονιακά ψηφοδέλτιά τους!
Και φυσικά αυτοί συνυπάρχουν με αλλότρια επαγγέλματα (όπως ας πούμε «καθαρίστριας»), που σηματοδοτούν την ιδεολογική προσήλωση του κόμματος, αλλά διασκορπούν την απορία: κατά πόσο σοβαρά παίρνει τις ευρωεκλογές, ποιες μάχες θα δώσει με ποιους και πως… Η θέση του ευρωβουλευτή αναβαθμίζεται και απαιτεί ειδικά προσόντα, γνώσεις, δεξιότητες.
Προφανώς την …σωστή απάντηση την είχε στο τσεπάκι της η ΝΔ. Για τους μελλοντικούς αγώνες της ευρωομάδας της βρήκε τον κατάλληλο ενοσχηστρωτή, στο πρόσωπο του σεβαστού και συμπαθούς κατά τα άλλα κ. Ζαγοράκη, και σε πλείστα στελέχη κοινωνικών χώρων – λες και το να μαζεύεις ψήφους στον επαγγελματικό σου χώρο, εν ονόματι της παράταξης σου, σε καθιστά ικανό να ανταποκριθείς με τεχνοκρατική αρτιότητα στα αυξημένα πλέον, καθήκοντα του ευρωβουλευτή.
Φυσικά υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις, όπως του συμπαθούς λαϊκού τραγουδιστή Μάκη Χριστοδουλόπουλου, να χαν οι καρδιές αμπάρες, αλλά με δεδομένη την δημοσκοπική ανυπαρξία του κόμματος Πολύδωρα, κατατάσσονται στην χορεία της συμπαθητικής γραφικότητας.
Θεμιτή η ένσταση ότι υπάρχουν και κατάλληλοι άνθρωποι στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, και μπορεί ο πολίτης να τους προτιμήσει. Σαφώς και υπάρχουν. Αλλά το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε αυτό. Το πρόβλημα εντοπίζεται στις κομματικές ηγεσίες.
Μοιραίες, μεγαλόστομες, καθ΄ έξιν συνθηματολογούσες, πορεύονται στους ίδιους παλιούς δρόμους, με νοοτροπίες κουτοπόνηρου παλαιοκομματισμού. Αγωνίζονται, λέει για τον λαό που βυθίζεται στην κρίση, αλλά η κρίση δεν άλλαξε τους ίδιους, τις πρακτικές τους, την εκμαυλιστική ψηφοθηρία τους, την απόσταση πράξεων από τις διακηρύξεις.
Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε ότι η πολιτική ζωή προχωρά ακάθεκτη στο δρόμο που χάραξαν οι προπάτορες της κρίσης και ότι αυτή δεν μας έκανε πιο σοφούς, άρα δεν πρόκειται να μας βγάλουν από αυτή;
