Ήταν και τα λουλούδια που μυρίζανε, εκείνα που πρόσφερε ο παππούς στη γιαγιά. Για την «Επετιόζμας».
Αχ! Τι μυρωδιές ήταν εκείνες που γέμιζαν το σπίτι!
* * *
Τα τραγούδια που ακουγόντουσαν όλη τη μέρα από το σαλόνι δεν μυρίζανε, αλλά γλυκαίνανε την καρδιά της Εβίτας. Τραγούδια παλιά και καινούρια, τραγούδια για γιορτινές μέρες και τραγούδια που κάνανε τον παππού και τη γιαγιά να κοιτάζονται, ν’ αγκαλιάζονται, να φέρνουν δυο τρεις βόλτες χορευτικές στο σαλόνι και να φιλιούνται, με αλεύρια στην μπλούζα της γιαγιάς και στην αθλητική φόρμα του παππού, με τα μαλλιά της γιαγιάς μαζεμένα με λαστιχάκια.
Κι ο παππούς να λέει:
«Στάσου! Έλα εδώ, Εβίτα μου! Έλα, να μας βγάλεις μια φωτογραφία, εμένα μαζί με τη γιαγιά! Και μετά θα σας τραβήξω εγώ…»
Και η γιαγιά να φωνάζει:
«Σιγάαα! Δεν είμαστε με τα καλά μας! Που θα με βγάλεις φωτογραφία σ’ αυτά τα χάλια! Το βράδυ θα μας βγάλεις, που θα ’μαστε αρχόντισσες!»
