* Η Ματίνα Ράπτη Μιλήλη είναι κοινωνιολόγος
Σήμερα είναι μια πολύ παράξενη μέρα. Είναι μια μέρα ελπίδας…ναι, ναι αυτής που έρχεται απ’ την Κίνα πάνω σε χελώνα.
Σήμερα, λοιπόν, παρασυρμένη και γω απο το τσουνάμι που λέγεται “Σπαλιαροποίηση” και λοιπές μέθοδοι λοβοτομής, γράφω ένα σχόλιο περί Σπαλιάρα (γιατί; Μη με νομίζετε για καμιά κουλτουριάρα επειδή διάβασα εκεί ένα Κούντερα! Εχω διαβάσει εγω Αρλεκιν και Στίβεν Κινγκ που ‘χει πάει σύννεφο).
Το αποτέλεσμα του σχολιασμού μου, λοιπόν, παρεκτός του κακαριστού γέλωτα, είχε κι ένα άλλο ιδαίτερο αποτέλεσμα. Διότι με βρισκει η Duo Greece, μου κάνει FV, RT (αυτα ειναι του twitter, μη μου τρομάζετε…) και καπάκι μου στέλνει direct message “Ωραία ιδέα,Προσλαμβάνεσαι!”.
Φυσικά και απάντησα αμέσως ότι αρχικά τους ευχαριστώ πολύ, γιατί νόμιζα ότι αυτό το συγκεκριμένο ρήμα δεν θα το ξανάκουγα ποτέ ξανά σε τούτο τον παλιόκοσμο, σε τούτο το ρημάδι! Αφήστε που νόμιζα ότι είχε διαγράψει από το λεξικό….και δεν διδασκόταν πια η κλήση του στα σχολεία μας!
Και για να μην σας ζαλίζω και σας και χα χα χα και χου χου χου και τι καλά που περνάμε. Μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε.
Ξάφνου …γκλίν γκλιν το κινητό…όπου η φοβερή και τρομερή φίλη μου (το τρομερή με την καλή έννοια ΦΥΣΙΚΑ!) Δήμητρα Ντάρδα μου έχει σχολιάσει σε σχόλιο που της έκαμα “Ωραία τα γράφεις εσύ, μήπως να πέρναγες από την εφημερίδα;” (πάνω κάτω …)
Κοκομπλόκο η ταλαντούχα πένα!
Και καλά, η Δημητρούλα είναι φίλη και μ’ αγαπάει. Είναι από αυτές τις αγαπημένες μου που ό,τι λέω το βρίσκουν χαριτωμένο και γελάνε….Που πα να πει πως και καφέ να παραγγείλω και να διαβάζω τον κατάλογο … ξεκαρδίζονται. Αχ! Σας αγαπώ εσάς! Μια μέρα να σας μαζέψω και τις …4-5 να σας τραπεζώσω!
Τί έλεγα….Α! Ναι … Για την DUO ! Η DUO όμως βρε παιδιά δεν με ξευρει! Δεν είμαι καν πελάτισσα μεταξύ μας και με το μπαρδόν κιόλας…παντρεμένη γυναίκα! Δεν έχει πάει και μεσάνυχτα ακόμα.
Τέλος πάντων. ας πάμε παρακάτω γιατί τώρα βρήκα παπά και θα θάψω πέντε-έξι.
Πάω που λέτε τράπεζα. Μέσα στην τράπεζα.
Κάθομαι απέναντι από την υπάλληλο, που λόγω ημερών είναι λίγο σαλταρισμένο το κορίτσι και ενώ εκείνη μου αναλύει κάτι (σημαντικό να υποθέσω, δεν ημανε και στα τυριά του Βασιλόπουλου, στην Εθνική ημανε) δεν με κοιτάει στα μάτια και εγώ είμαι ιχθυεις, καταλαβαίνετε, αν δεν με κοιτάς στα μάτια όταν μου μιλάς ,μ΄έχασες…Δεν με κοιτάει που λέτε ,γιατί έχει κολλήσει το βλέμμα της στον υπολογιστή της .
Εγώ πάλι, αδύνατον να συγκεντρωθώ σε ότι μου λέει γιατί απλούστατα το βλέμμα μου έχει καρφωθεί σε μια οθονίτσα πίσω από την αγχωμένη τραπεζικό, όπου παρακολουθώ μια γρια να κουνάει χέρια πόδια, να κάνει αέρα με την βεντάλια της, να στριφογυρνάει σαν το αρνί στη σούβλα μέσα στο κουβούκλιο ασφαλείας. Νουμεράκι στο Μεντράνο η γιαγιούλα!
Εν τω μεταξύ, όσο κρατούσε το νουμεράκι του Μεντράνο κάτι κουδούνιζε εκνευριστικά και η γριούλα εξακολουθούσε να κοπανιέται μέσα στο κουβούκλιο. Σήκωσα το χέρι μου αργά αργά και με το δάκτυλο προτεταμένο σαν τον Ε.Τ τον εξωγήινο έδειξα προς την οθόνη χωρίς να μιλάω ή μάλλον κάτι μουρμούρισα κάτι σαν “Μιά …μιά …μια” Η Καραμπέτη στην Επίδαυρο θα με ζήλευε ένα πράγμα!
Η υπάλληλος με κοίταξε σαν να έβλεπε την Βουγιουκλάκη στην Αστέρω και με ρώτησε απορημένη αν την παρακολουθούσα. Αμέσως όμως κατάλαβε, κοίταξε πίσω της την οθόνη και πάτησε ένα κουμπάκι δίπλα της. Αμέσως η γριούλα απεγλωβίστηκε, την συνεφέρανε, την συναρμολογήσανε και μετά η υπάλληλος μας εξήγησε ότι με όλο τον χαμό των ημερών, της κότσαραν πάνω στο γραφείο και το μπουτόν απεγκλωβισμού γερόντων (και όχι μόνο!) Για ντεκόρ… να υποθέσω!
Απο εκείνη την στιγμή και για το επόμενο μισάωρο που κάτσαμε με τον σύζυγο στην τράπεζα εγώ παρακολουθούσα σαν υπνωτισμένη το κουβούκλιο λες και ήμουν σε αβαντ πρεμιέρ του Νόλαν…
Παππούδες με καπελάκια, γιαγιούλες με παρασόλια, νεαροί με βερμουδοσαγιοναροτσαντάκια μέσης, καλλονές με σούπερ μίνι, μακιγιάζ χθεσινοβραδυνό και βλεφαρίδα κάγκελο ,εγκυμονούσες σε κατάσταση “Φου φου, ανασούλες γεννάμε ΤΩΡΑ, α, ρε Βαγγέλη που μου ΄θελες τρελίτσες Πρωτοχρονιάτικα!” μανούλες με το φαΐ στο φούρνο και το μαλλί φωλιά, κουστουμάτοι μουσάτοι, κουστουμάτοι ξουρισμένοι, κουστουμάτοι ιδρωμένοι και γενικώς μια περίληψη της ελληνικής κοινωνίας πέρασε σε μισή ώρα από ΑΥΤΌ ,το συγκεκριμένο κουβούκλιο ασφαλείας.
Και να ξέρετε… αν δεν το κοιτάξεις με λάγνο βλέμμα εκεί ψηλά, αυτό μουλαρώνει και σε κλειδώνει μέσα και συ άρχιζες τις γυροβολιές και την νοηματική.
Σε αυτή την μισή ώρα απεγκλώβισα με το μπουτόν (γιατι η τραπεζικός με άφησε να παίζω όση ώρα θα ήμουν εκεί με αντάλλαγμα να μην την ενοχλώ άλλο) απεγκλώβησα που λέτε ίσα με οκτώ νοματαίους. Όταν πια με το καλό τελείωσε η συναλλαγή και σηκωθήκαμε με τον σύζυγο να φύγουμε, η υπάλληλος μου είπε σοβαρά σοβαρά (εκει τους φτάσανε τους καημένους τους τραπεζικούς).
– Μήπως κυρία Μιληλή να ερχόσασταν να δουλέψετε εδώ.Κάνετε φοβερή πόρτα!
Λοιπόν! Μετά από όλα αυτά, θέλετε να επιμένετε πως υπάρχει ανεργία στην Ελλάδα; Εδώ εγώ με ένα μπάτσελορ και την ομορφάδα μου δέχτηκα μέσα σε μια μέρα, παρακαλώ, τρεις, μάλιστα τρεις, προτάσεις για δουλειά! Χωρίς να στείλω βιογραφικό, χωρίς να βάλω τον βουλευτή της περιφέρειας μου να μιλήσει (αχ,καημένε μου και συ, που να βολοδέρνεις τώρα).
Γι’αυτό σας λέω….η ελπίδα ήρθε….κούτσα κούτσα, λίγο ταλαιπωρημένη, λίγο βιασμένη, αλλά ήρθε!
Ευτυχείτε!