Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου
και Pane di capo delivery: 224100-3600.
Η εικόνα και το ποίημα είναι του Δρ Σπύρου Συρόπουλου
Γεννιέσαι και κλαις, γιατί βγήκες από την κοιλιά της μάνας σου.
Περπατάς και κλαίς, γιατί επιμένουν να σε κρατούν στα χέρια ή να σε κρατούν από το χέρι.
Πας στο σχολείο και κλαις, γιατί σε αφήνουν σύξυλο σ’ένα άγνωστο περιβάλλον που θέλει να σου επιβάλλει κανόνες και χρονόμετρα στο παιχνίδι, στα κινούμενα σχέδια, στη διασκέδαση της παιδικής χαράς.
Μπαίνεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κλαις – κρυφά και φανερά – γιατί τελείωσαν τα ψέματα της παιδικής ασφάλειας και αφέλειας, τα ανέμελα όνειρα… πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι σαν «κανονικός» άνθρωπος, να ανταγωνίζεσαι, να προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος σε όλα, να βάζεις τρικλοποδιές αν χρειαστεί για να γίνεις ο πρώτος των πρώτων.
Μπαίνεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και αρχίζεις να σκέφτεσαι σαν κανονικός άνθρωπος… να πειραματιστείς σε ό,τι δεν πρόφτασες να γνωρίσεις καθώς γινόσουν ο «κανονικός» άνθρωπος που ήθελε η κοινωνία σου.
Αναμετριέσαι με τον εαυτό σου, τις αντοχές σου, τις ισχυρές εμμονές σου, την ματαιότητα και την ματαιοδοξία σου.
Αναμετριέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον πιο σκληρό, τίμιο και υπολήψιμο αντίπαλό σου.
Αναζητάς τις λύσεις στους δικούς σου γρίφους. Βάζεις τον ένα άγνωστο χ πλάϊ στον άλλο άγνωστο χ και ψάχνεις τη λύση.
Κι εσύ που έχεις λύσει άριστα όλες τις επίγειες εξισώσεις της Άλγεβρας και της Γεωμετρίας… να’σου και μια που υπολόγισες λάθος. Δεν σου βγήκε το αποτέλεσμα που περίμενες. Ο άγνωστος, αστάθμητος παράγοντας Χ που σου.. βγήκε με κόκκινο.
Απέτυχε η οργάνωση; Η προετοιμασία; Το αποτέλεσμα; Απλώς η εξίσωση δεν είχε τη λύση που υπολόγισες. Και έφυγες. Ποιος ξέρει ποιοι ήταν οι άγνωστοι χ και ψ; Ποιος μπορεί να βρει τη λύση και να πει με βεβαιότητα ότι ήταν αυτό ή το άλλο συμβαίνει.
Τους ανθρώπους, τους αγαπάμε και όταν φεύγουν μακρυά.
Είτε τους είδαμε να μεγαλώνουν, να γελούν, να δακρύζουν, να θυμώνουν, να ονειρεύονται ότι, σε όλα τα στοιχήματα της ζωής, το κέρδος θα ήταν με το μέρος τους, είτε όχι.
Αιώνιο, ζεστό, γαλήνιο Φως, Νίκο, εκεί που γαληνεύει η ψυχούλα σου.
Στην άβυσσο του Καζαντζάκη, που εγώ λέω Φως.
Ταξίδι στο Φως ήταν η δική σου βουτιά στη θάλασσα, εκείνης της “εξίσωσης” που δεν σου βγήκε γιατί ένας Θεός ξέρει γιατί…. Που σου την έσκασε αυτός ο άγνωστος, μοιραίος, απρόβλεπτος συντελεστής χ όλων των μαθηματικών εξισώσεων.
Τα βαθιά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στη Μαρίζα, τον Σάββα, τον Λάζαρο, τον Χρήστο, στις γιαγιάδες και παππούδες.
Με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση υποκλίνομαι σε όλους όσους απέδειξαν ότι το παράστημά τους ωχριά μπρος στο μεγαλείο της ψυχής τους.
Εκείνοι ξέρουν.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr