Είμαι ένας από τους άπληστους Έλληνες και κάνω την αυτοκριτική μου.
Κατανάλωσα περισσότερο Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven) απ’ όσο άντεχαν τα εισοδήματά μου.
Υπήρξα ένας άπληστος Έλληνας.
Κατανάλωσα περισσότερο Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe) απ’ όσο άντεχαν τα εισοδήματά μου.
Υπήρξα ένας άπληστος Έλληνας.
Κατανάλωσα περισσότερο Σίλερ (Schiller) απ’ όσο άντεχαν τα εισοδήματά μου.
Υπήρξα ένας άπληστος Έλληνας.
Κατανάλωσα περισσότερο Τόμας Μαν (Thomas Mann) απ’ όσο άντεχαν τα εισοδήματά μου.
Αλλά…
Νομίζω ότι όλα αυτά που κατανάλωσα, ξεπερνώντας, μεταξύ άλλων δυνατοτήτων μου, και τις οικονομικές μου δυνατότητες, είναι πολύ λίγα σε σχέση με τα δάνεια που έχουν πάρει όλοι αυτοί οι λαμπεροί εκπρόσωποι του Γερμανικού πνεύματος (όπως και πολλοί άλλοι, από όλη την Ευρώπη) από κάποιους, εξίσου με μένα άπληστους, παλαιούς και νεότερους Έλληνες.
Και δηλώνω, με αγάπη προς τους περισσότερους Γερμανούς, ότι θα συνεχίσω να είμαι άπληστος.
Όχι τόσο για δανεικά, όσο για τα δάνεια πολιτισμού και αλληλεγγύης που κρατούν την Ευρωπαϊκή μας ήπειρο (εκτός μικρών –ιστορικά θλιβερών—εξαιρέσεων) σε συνθήκες ανακωχής (μεγάλη λέξη η Ειρήνη…) για πάνω από 65 χρόνια.
Αυτή είναι η δική μου εικόνα…
(Εικόνα=Βild, στα Γερμανικά)
