Είναι δεκάδες, ίσως εκατοντάδες, οι Έλληνες σύμβουλοι επιχειρήσεων που αδυνατούν εδώ και χρόνια να κλείσουν ένα project, ένα deal. Πάντα ακούν από ξένους ή εγχώριους επενδυτές, το ίδιο σχεδόν επιχείρημα ανατροπής του σχεδίου επένδυσης: Ο κίνδυνος της χώρας (country risk). Η κατάσταση είναι γνωστή: Μετά το πρώτο Μνημόνιο και την τροφοδοτούμενη ύφεση από τα εξοντωτικά μέτρα , ζήσαμε την ανελέητη φορολογία, την μείωση της ζήτησης λόγω περιορισμού του εισοδήματος των νοικοκυριών και πτώσης της αγοραστικής τους δύναμης, και φυσικά το βαρέλι δίχως πάτο, δηλαδή μια ψυχολογική κατάσταση συνεχόμενου σπιράλ απαξίωσης περιουσιών, αξιών, εισοδημάτων, εργασίας. Το μόνο που δεν απαξιώνεται, που δεν πλήττεται, είναι το ανεπαρκές ελληνικό Δημόσιο με τις γραφειοκρατικές του δομές και την συνεχή παραγωγή αντικινήτρων.
Ενώ λοιπόν είναι διάχυτη η εντύπωση ότι γερμανικά, αμερικανικά και άλλα συμφέροντα, είχαν σκοπό να απαξιώσουν εντελώς το οικόπεδο Ελλάδα, ώστε να το αγοράσουν φθηνά, έχουν περάσει 5 χρόνια πλήρους απαξίωσης αξιών και εργασίας, και φυσικά ουδεμία ξένη επένδυση έχει ξεκινήσει.
Οι δε αποκρατικοποιήσεις, πέραν της ανικανότητας όλων των κυβερνήσεων, δεν προχώρησαν.Ακούγαμε για Άραβες, Ρώσους, Κινέζους, Γερμανούς, Αμερικανούς και άλλους ενδιαφερόμενους.
Καιρός να πάψουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν μεσσίες ή λευκοί ιππότες. Είναι σχεδόν εξακριβωμένο ότι δεν κατατέθηκαν, τουλάχιστον για τις σοβαρές περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων, επιστολές ενδιαφέροντος στους όποιους ανίκανους και ανοργάνωτους φορείς του ελληνικού Δημοσίου. Μπορεί να υπάρχουν προφορικές και εξωθεσμικές προσφορές. Όμως κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει και δεν κινητοποιείται το ξένο, ή το ελληνικό χρήμα του εξωτερικού, ώστε να πάρει μπρός η ελληνική οικονομία.
Είναι πολλά τα γεγονότα και οι παράγοντες που συντελούν στην έλλειψη κλίματος. Το περίφημο country risk, ενσωματώνει όλη την οικονομική, πολιτική και γεωοικονομική αστάθεια της χώρας, αλλά ταυτόχρονα καλύπτει την μεγάλη αλήθεια που δεν θέλουν να βλέπουν πολλοί, πίσω από την έλλειψη επενδυτικού ενδιαφέροντος στην χώρα: Η Ελλάδα είναι μέρος της διεθνούς κρίσης του συστήματος, είναι ο αδύναμος κρίκος από τον οποίο ναι μεν δεν ξεκίνησε η αστάθεια , κάτι που συνέβη στο αμερικανικό πιστωτικό σύστημα το 2008, αλλά σε μας βρήκε έδαφος η
ισχυρή ίωση που αναπτύσσει ο μεταλλαγμένος ιός της παγκόσμιας οικονομίας: ο ιός του χρέους.
Έχω αναφερθεί ξανά στην εικονική κυκλοφορία του χρεωστικού χρήματος από τον ιδιωτικό κεφαλαιακό τομέα στον δημόσιο οικονομικό κουμπαρά των κοινωνιών. Παντού, σαν συνεννοημένα από καιρό, τα κράτη ανέλαβαν τα σώσουν τις τράπεζες, αφήνοντάς άθικτες εκείνες με ισχυρή ιδιωτική ιδιοκτησία, δανείζοντάς αυτές όμως αφειδώς . Φυσικά, προηγουμένως, πριν την δράση της ΕΚΤ, δανειστές των κρατών θα γίνονταν αυτές οι ίδιες οι καταρρέουσες τράπεζες, οι ίδιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι. Ακούγεται παράδοξο, αλλά αυτό είναι που θρέφει σήμερα τις οικονομίες: Οι κυβερνήσεις παρέμβαιναν κατ αρχήν μόνο στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος, σαν δανειστές ύστατης ανάγκης, αλλά και σαν μαζικά δανειζόμενοι. Έτσι γεννήθηκε ένα είδος εικονικού κυκλώματος κυκλοφορίας του χρήματος , με μεγάλο εργαλείο την απορρόφηση των χρεών στους υπερεθνικούς φορείς (ΕΚΤ, EFSF, FED στις ΗΠΑ κ.α).
Όσοι αναμένουν να σταματήσει η ύφεση και να αρχίσουν να ανοίγονται δουλειές, πρέπει να ρίχνουν μια ματιά στα διεθνή οικονομικά νέα: Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και σύντομα και η Γερμανία, θα ζήσουν χειρότερες καταστάσεις από αυτές που περνάει η ελληνική οικονομία, εάν δεν αλλάξει ρότα το καράβι της Ευρωζώνης, μέσα στην καταιγίδα των παγκόσμιων ανισορροπιών .
