Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων,
Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»
* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού.
Με μέτρησαν σημερα στο νοσοκομείο, το ύψος μου λέει είναι 1,71 εκ.
Ρε παιδιά κόντυνα, τι έγινε;
Ένα χρόνο συνεχόμενες χημειο-θεραπείες, ίσως μάζεψα λιγάκι, μαζεύεις από την λύπη… Σιγά, τι έχασα; Μέσα σ’ όλα έχασα και δύο εκατοστά, συρρικνώθηκα.
-«Έχεις ποιότητα ζωής, με παρηγορεί ο καλός γιατρός. Ξέρεις πόσοι ταλαιπωρούνται καθημερινά και εφ’ όρου ζωής;
Οι διαβητικοί με καθημερινή ινσουλίνη, άλλοι με σκλήρυνση» κτλ (μου αράδιασε έεεενα σωρό χειρότερες ή μη, περιπτώσεις).
Ξέρω, ξέρω…
Γιατρούλη μου, έχεις κάνει ποτέ χημειο-θεραπείες;
Να επιβληθεί άμεσα και δια νόμου, σε όλους τους ογκολόγους δύο συνεχόμενες εβδομαδιαίες χημειό- τον χρονο και τα λέμε γατάκια!
Το πρόβλημα με τον καρκίνο δεν είναι πως απαραίτητα θα πεθάνεις, αλλά σταματάς να ζεις!
Κάθε περίπτωση καρκίνου είναι μοναδικά μοναδική.
Μα κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός!
Οι θεραπείες όμως είναι ακόμη παλαιολιθικές και γενικευμένες.
Στην περίπτωσή μου, έναν χρόνο ήδη με συνεχόμενες παλαιολιθικές χημειοθεραπείες και περπατάμε στον ενάμιση. Μιλάω στον πρώτο πληθυντικό εννοώντας εμένα, τον οργανισμό μου, το συκώτι μου, την τραυματισμένη μου αισιοδοξία, τα μαλλάκια μου-άνευ χαρτοφυλακίου-, τις μαραθώνιες αντοχές, το σώμα που παλεύει, τα δάκρυα που δεν έχυσα…
Αν μπορούσε να μιλήσει η κάθε ρίζα τρίχας στο κεφάλι μου, θα θρηνούσε πως έχει χάσει τουλάχιστον τρεις έφηβες τρίχες, μέσα σε αυτή την χρονιά!
Η Βασίλισσα Κορτιζόνη εγκατεστημένη, επίσημα πλέον σε λαμπερό παλάτι λίπους στην κοιλιά, δοξολογεί!
Βρρρρρρρ, γρρρρρρ, μπρρρρρρρρρ
ένα μεγάλο καθημερινό εργοτάξιο στο στομάχι και στα έντερα, που επισκεύαζει αλλά και ενισχύει τις άμυνες για την επόμενη μεγάλη χημική επίθεση που θα δεχτούν, χαμός!
Όλος ο οργανισμός μου χορεύει Mάμπο σε ετήσιο Φεστιβάλ χημειοθεραπείας:
κολικοί, συσπάσεις, παλινδρομίσεις, ρινορραγίες, ημικρανίες, ταχυκαρδίες…
«Hey, mambo, mambo Italiano!»
Και πότε το παρακολουθώ όλο αυτό σαν θεατής και πότε το ζω ως η καθ’ αυτό πρωταγωνίστρια, απίστευτο συναίσθημα!
Σαν εκείνα τα βιντεάκια που χαζεύουμε στο facebook, (που σiγουρα δεν θα συμβούν ποτέ σε μας, μόνο στους άλλους…).
Χαζεύω καθημερινά τη ζωή και τα όνειρα ενός 50χρόνου κοριτσιού που παλεύει εδώ και οκτώ χρόνια με το καρκίνο και τις παρενέργειές του.
Είμαι ήδη στην 8η σεζόν.
Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον «αυτή την σειρά» με την προσπάθεια που κάνει αυτή η κοπέλα:
να αναθεωρήσει, να προλάβει να αλλάξει κι άλλο, να βρει ταυτόχρονους τρόπους ολιστικής θεραπείας, να δαμάζει τις παρενέργείες, να ζει πιο κοντά στην αλήθεια, να μην «κρύβει πράγματα κάτω από το χαλάκι», να εισχωρεί όλο και περισσότερο στην έννοια της πραγματικής αγάπης μη πνίγοντας με το νερό της ντουζιέρας το μυρμηγκάκι , να, να, να…
Κι από την άλλη είμαι εγώ αυτή με τον καρκίνο, η πρωταγωνίστρια της σειράς! Και μου μιλάω…
«Υπομονή κορίτσι μου, όλα θα περάσουν, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς!
Σοβαρές μελέτες δείχνουν πως μετά τον Χειμώνα έρχεται το Καλοκαιράκι, σίγουρα πράγματα!
Και θα πάρουμε τα ακουστικά μας, θα πάρουμε και τα cd μας και θα παίξουμε μουσική σε ένα beach bar πάνω στην αμμουδιά!»
Τι να πεις, οι λύπες που μας συρρικνώνουν μετατρέπονται σε δύναμη για να γίνουμε γίγαντες,
κάθε μέρα είναι μια μικρή νίκη!
Η νίκη της Ζωής.
Και της Αγάπης!
Και συνεχώς επαναλαμβάνεται το όνειρο (το ίδιο όνειρο κάθε «χειμωνιάτικη» μέρα) για ένα μεγάλο πάρτυ, πραγματικόο, με χορευτικές παλινδρομήσεις και συσπάσεις πάνω στην αμμουδιά όμως…
Hey, mambo, mambo Italiano!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr