Ζύμωσα ένα ζυμαράκι και το άφησα να φουσκώσει κάτω από ένα πάπλωμα με χαρούμενες ζέβρες και μιά άκακη τίγρη. Λέω, έχω ώρα για να σκεφτώ κάτι για να γράψω. Δεν ήξερα ακριβώς τί. «Κάτι», έτσι γενικά και αόριστα. Ο ελεύθερος χρόνος είναι, λένε, πολυτέλεια.
Έκατσα λοιπόν και γω αναπαυτικά στην πιό φιλόξενη γωνιά του καναπέ μου, αυτήν που με αναγνωρίζει και δεν χρειάζεται να της συστήνομαι κάθε φορά, αγκαλιά με το λαπ τοπ, σταύρωσα τα χέρια μου σαν καλό παιδάκι που μόλις τελείωσε την αντιγραφή του και περίμενα. Περίμενα αυτό το «κάτι», που όμως αργούσε. Αργούσε πολύ και τα χέρια ανυπόμονα λύθηκαν για να μου φτιάξουν έναν καφέ. Γαλλικό με γάλα και ζάχαρη. Ε, δεν το λες και …επανάσταση, αλλά για μετά τα μεσάνυχτα είναι κάπως…κάπως.
Μην κοιτάτε που κάποτε μετά το φαγητό με φίλους καταλήγαμε στις εσπρεσιέρες των σπιτιών μας για να χωνέψουμε τις ρόκες, τα σνιτσελάκια και τις πανακότες.
Ο καφές άπλωσε το άρωμα του σε όλο το σπίτι. Σαν να το ζέστανε και λιγάκι. Μπορεί να ήταν και ιδέα μου.
Έσταξε αργά από το κανατάκι του, στο φλυτζάνι με τα γαλάζια πουά. Τα δάχτυλα έπλεξαν ένα δίχτυ για να το αγκαλιάσουν. Σαν την χούφτα που πίναμε νερό μικρά.
Ωχ, μάλλον πρέπει να περιορίσω τις αναφορές στο παρελθόν. Φοβάμαι μήπως και αυτή η νοσταλγία καταντά κουραστική. Αλλά μιάς και αυτό το «κάτι» δεν βλέπω να έρχεται σύντομα, ας απολαύσω τουλάχιστον το καφεδάκι μου όπως μου αρέσει.
Τα δάχτυλα αναγνώρισαν το ανάγλυφο στα πλάγια του φλυτζανιού, σαν μικρά ζεστά βοτσαλάκια. Η αφή ξύπνησε την μνήμη και αυτή με την σειρά της με έκανε να χαμογελάσω.
Γιατί τα φλυτζάνια αυτά ήταν δώρο αγαπημένο. Έκρυβαν πολλά μυστικά κάτω από τα απολαυστικά καϊμάκια και τις κρέμες τους. Παρέες «συνωμότησαν» πάνω από τις χειροποίητες μηλόπιτες και τα κέικ σοκολάτα που τα συνόδευαν διακριτικά. Ζαχαριέρες γεμάτες, ζαχαρίνες, κύβοι από λευκή και μαύρη ζάχαρη έστεκαν προσοχή και περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους.
΄Ενα κανατάκι σε σχήμα αγελαδίτσας πρόδιδε αυθάδικα την ιδιότητά του!
Τα μικρούτσικα κουταλάκια του καφέ κουδούνιζαν ανακατεύοντας τα αρωματικά αφεψήματα… Ο ήχος τους πάντα μου έφτιαχνε το κέφι! Μικρές κουδουνίστρες σε μωρουδίστικα χέρια, τα έλεγα. Χέρια που χόρευαν στον αέρα καθώς έλεγαν ιστορίες και έδιναν έμφαση στα λεγόμενα. Πιστευτά ή απίστευτα, δεν είχε τόση σημασία.
Τα γαλάζια μου ρετρό φλυτζάνια τα φυλάω σαν τα μάτια μου. Ίσως και να αισθάνονται λίγη μοναξιά, τα καημένα, τα καταλαβαίνω. Με τα χρόνια τα ντουλάπια μας γέμισαν με πιο μοντέρνα σχέδια φλυτζανιών, σετ «ντιζαϊνάτα», που μοιάζουν πιο…ενδιαφέροντα, είναι πιο ακριβά, αλλά δεν έχουν και πολλές ιστορίες να πουν.
Τα γαλάζια μου ρετρό φλυτζανάκια παραμένουν τα αγαπημένα μου.
Δεν έχω σπάσει ούτε ένα κι ας πέρασαν, τα έρμα, των παθών τους τον τάραχο, ταλαιπώριες, σεισμούς, μετακομίσεις! Ελπίζω να μην σπάσω ούτε στο μέλλον κανένα τους, γιατί θέλω να πιστεύω, εγώ, η αθεράπευτα ρομαντική, πως θα ξαναγεμίσουν με καφέδες και τσαγάκια εξωτικά και θα ήθελα στο μέτρημα να τα βρω όλα όσα τα άφησα.
Μιά τέλεια εξάδα.
Ένα κουδούνισμα από το μέσα δωμάτιο μου θύμισε το ζυμαράκι μου. Ο χρόνος τελείωσε και τελικά το «κάτι» που περίμενα δεν ήρθε, τί κρίμα.
Ακριβώς σαν τον καφέ που δεν ήπιαμε …
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr