Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου
delivery: 224100-3600
– Μαλάκα!
– Τι;
– Μαλάκα!
– Τι λες παιδί μου;
– Μαλάκα μαμα-Τζίνα.
Δεν ήταν η πρώτη κουβέντα της Μ., αλλά αυτή που της έκανε εντύπωση. Μαμά-μαλάκα, μπαμπά-μαλάκα, παππού, γιαγιά… όλοι πέρασαν από το κάδρο.
Κι εκείνο το κάδρο είχε πρωταγωνιστή ένα παπί, ένα στενόμακρο παιδί με τεράστιες πατούσες, μάτια φουσκωμένα, μαλλιά πολλά και καρφωτά και με μια στωϊκή ηρεμία. Από μωρό η Μ. ήταν ήρεμη, ήσυχη, λιγομίλητη, παρατηρητική, δεξιοτέχνης, ονειροπόλα. Οι στιγμές προσγείωσής της ήταν οι ξεκάρφωτοι χαρακτηρισμοί, μια γρηγοράδα στην σκανταλιά, κάτι τσιτσιδώματα μέχρι βρακίων στα τρία της χρόνια και όλα αυτά που κάνει ένας κανονικός ο άνθρωπος στη ζωή του: να σπουδάσει, να έχει λίγους φίλους, να έχει αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα και θάρρος σε καταστάσεις που δεν το περιμένεις.
Στις 20 Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται η μνήμη της Παγκόσμια Ημέρας Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Η Μ. είναι ακριβοδίκαιη, σαν αλύτρωτος δικαστής. Πριν από μια δεκαετία ήθελε να γίνει Δικαστής.
«Μα θα στερηθείς την προσωπική σου ζωή. Διασκέδαση, ανεμελιά, δραστηριότητες, βόλτες. Ένας δικαστής πρέπει να είναι αμερόληπτος και δυσεύρετος».
«Δεν θα πάω εκεί» μου ανακοίνωσε μετά τη συζήτησή της στα 15 της με ένα γνωστό δικαστή της Θεσσαλονίκης.
Σήμερα η ζωή της απέχει στα σημεία από αυτό που σκεπτόταν πριν από μια δεκαετία, αλλά και πριν από ένα χρόνο. Όταν εμείς κάνουμε σχέδια, κάποιος από ψηλά μας βλέπει και γελά. Η ίδια η ζωή μας πάει αλλού. “Αλλού γι’αλλού ξεκίνησα…” δεν λέει;
Ωστόσο, η Μ. μου διατηρεί αυτό το θαυμάσιο και θαυμαστό στα μάτια μου στοιχείο: το ακριβοδίκαιο του χαρακτήρα της. Δεν βιάζεται, αλλά απαντά με λόγια σκληρά ή μελένια, με αδιαφορία ή δεκτικότητα εκεί που χρειάζεται, εκεί που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, σε όποιον της έχει φερθεί καλά ή άσχημα. Λόγος, ματιά και κίνηση λεπίδι όταν και όπου κρίνει. Λεπίδι η αδιαφορία και η περιφρόνησή της. Και αστραφτερή η εκτίμηση ή ο σεβασμό της σε ανθρώπους. Και πάντα με επιείκεια και αγάπη σε όλα τα ζωντανά. Δίποδα και τετράποδα.
Η Μ. μου είναι ο μπαξές μου. Ό,τι θυσίασα για να γεννηθεί, με αποζημιώνει. Έμαθα να προσαρμόζω την αντοχή και την ανοχή μου εκεί που μπαίνει μέσα και η Μ. μου. Ισορροπεί η δική μου Δικαιοσύνη απέναντι στους άλλους. Κουβαλάμε προφανώς τα χαρακτηριστικά του ονόματος μας και της μέρας που γεννηθήκαμε. Οι επιλογές της Μ. που δεν έγινε ποτέ δικαστής, δικαιώνουν και αποδίδουν μια ιδιόρρυθμη δικαιοσύνη σε γεγονότα που δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό μου. Ισορροπούν καταστάσεις, αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Κάπου-κάπου χωρίς να χρειαστεί να αρθρώσει λέξη. Μόνο μ’εκείνο το βλέμμα, που άλλοτε είναι όλη η απεραντοσύνη της καλοσύνης του κόσμου και άλλοτε λεπίδι κοφτερό. Μπορεί να αργήσει, αλλά κανείς, κανείς μας δεν γλιτώνει ._
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr