Ποιο ή ποια είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια φωνή ως ”μεγάλη”;
Είναι οι τεχνικές της δυνατότητες και το εύρος, το ηχόχρωμα, η ερμηνευτική δεινότητα και το συναίσθημα, το μέταλλο ή συνδυασμός όλων αυτών;
Τι είναι αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω μόνο όταν ακούω από την Γιοβάννα το ”Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου” του Μίκη ή μόνο από τη Γλυκερία το ”Της γερακίνας γιός”;
{youtube}hGpP0ykO0gQ{/youtube}
{youtube}or9ZjFdDH6A{/youtube}
(Κάντε σύγκριση πώς σας ακούγεται το ”ωχ μανούλα μου” από τη Γλυκερία και πώς ακόμη και από τον Καζαντζίδη, στο συγκεκριμένο τραγούδι του Τσιτσάνη).
Έξοχα τραγούδια που τραγουδήθηκαν από πάρα πολλούς καλούς τραγουδιστές, που δεν πρόσθεσαν όμως το κάτι παραπάνω.
Πόσο επίσης επηρεαζόμαστε αν μόνο τις ακούμε ή αν τις ακούμε και τις βλέπουμε; Επηρεαζόμαστε από τις κινήσεις ή τις εκφράσεις του προσώπου;
Μήπως μας παρασύρει ο μύθος που τα συνοδεύει από την πρώτη ερμηνεία ή μήπως κάθε τραγούδι ”δένει” διαφορετικά ανάλογα με τη φωνή;
Μπορούμε να χωρίσουμε τα τραγούδια σε ανδρικά και γυναικεία ή είναι κριτήριο να μας αρέσει μια φωνή από το αν μας άρεσαν τα τραγούδια της;
Φυλλομετρώντας ακούσματα και στην προσπάθειά μου να επιλέξω τις 5,6 (με ανοχή μέχρι τις 10) μεγάλες φωνές, σκάλωσα σε αυτά τα διλήμματα και σε κάτι ακόμη που δεν μπορώ να πω αν πρόκειται για προσφορά της φύσης ή δικό μου κόλλημα.
Οι μεγάλες γυναικείες φωνές που απαρίθμησα είναι συντριπτικά περισσότερες από τις ανδρικές.
Θα χαρακτήριζα ως ”μεγάλη” τη φωνή του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Νταλάρα, του Μητσιά, του Μητροπάνου, του Παπακωνσταντίνου, του Πάριου και στην όγδοη θέση, του Λιδάκη. Με πολύ μεγάλη δυσκολία όμως θα έβαζα κάποιον άλλο στη θέση του. Από εκεί και κάτω πολλές καλές φωνές, όχι όμως μεγάλες.
Απεναντίας ψάχνοντας για τις γυναικείες και μάλιστα με τυχαία σειρά, έφτασα με άνεση στις δέκα, με μεγάλη ευκολία στις είκοσι και τρόμαξα όταν διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει την Φλέρυ Νταντωνάκη.
Επιχείρησα να το πάρω αντίστροφα. Να αφαιρέσω. Πείτε τε μου ποιές θα μπορούσα να παραλείψω για να καταλήξω στις 5, 6 ή 10.
Τη Μοσχολιού, τη Γιώτα Λύδια, την Μαρίκα Νίνου, την Βιτάλη, την Αλεξίου, την Μπέλλου, την Μαίρη Λίντα, την-ξεχασμένη – Ρένα Κουμιώτη, την Φαραντούρη και την Μούσχουρη, την Ρίτα Αντωνοπούλου, την Λιζέτα Καλημέρη και την Γιώτα Νέγκα ή την Γλυκερία και την Μαρινέλα;
Συνεχίζω τον κατάλογο, πάλι με τυχαία σειρά, με Γαλάνη, Γιαννάτου, Αρβανιτάκη, Γιοβάνα, Τζένη Βάνου, Γιώτα Βέη που τις θεωρώ επίσης μεγάλες φωνές.
Όταν ξεκίνησα να απαριθμώ ξένους τραγουδιστές, σταμάτησα σε Φρανκ Σινάτρα, Έλβις, Φρέντι Μέρκιουρι και 3-4 ακόμη.
Εγκατέλειψα τη σκέψη να απαριθμήσω τραγουδίστριες, από φόβο μήπως ξαναχαθώ. Αν μου ”περίσσευαν” η Τζόπλιν ή η Γουάινχαουζ;
Ούτε φυσικά τόλμησα να μπω στα πιο δύσκολα και λιγότερο οικεία μου μονοπάτια της τζαζ και της κλασσικής μουσικής.
Αν τα κριτήρια που με επηρέασαν προέρχονται από δικό μου κόλλημα με πιθανά ακόμη και λανθάνοντα σεξίστικα ελατήρια, ζητώ συγγνώμη και δέχομαι διορθώσεις.
Αν όμως πρόκειται όντως για δώρο της φύσης, τότε υποκλίνομαι στις μεγάλες κυρίες του τραγουδιού.
Στη μεγάλη κυρία, μάνα φύση, υποκλίνομαι ούτως ή άλλως.
Υ.Γ Εξαιρώ κάποιες περιπτώσεις που ερμηνευτής είναι ο ίδιος ο δημιουργός.
Για παράδειγμα η ερμηνεία του Μάρκου στο ”Τα ματόκλαδά σου λάμπουν” είναι ανεπανάληπτη.