Μένουν ακόμα αρκετές μέρες για τις εκλογές κι έχω ήδη βαρεθεί ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια. Προσωπικά έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω και δεν χρειάζομαι άλλα της τελευταίας στιγμής. Για να καταλήξω κάπου χρησιμοποίησα την “εις άτοπον απαγωγήν” που λέγαμε στο σχολείο. Ξεκινάω δηλαδή απο αυτό που αποκλείεται 100% να ψηφίσω και προχωρώ παρακάτω αφαιρώντας: Χρυσή Αυγή; Φτου κακά! ΝΔ, όχι βέβαια. ΑΝΕΛ, και πάλι όχι βέβαια. ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου; Χαχαχαχαχαχαχα! ΠΑΣΟΚ του Γιώργου; Μα κι αυτός θάλασσα τα ‘κανε, πώς να τον εμπιστευτώ; ΔΗΜΑΡ; E, τι, ποιο; ΠΟΤΑΜΙ; Όχι αν δεν ξεκαθαρίσει την θολούρα του που δεν το βλέπω σύντομα, εάν και εφόσον βέβαια συμβεί. Από εκεί και κάτω βλέπουμε πια. Διαλέγουμε και παίρνουμε και δεν θα πω την επιλογή μου για να μην φανεί πως προπαγανδίζω κανέναν, αν και δεν πιστεύω πως η γνώμη μου μπορεί να επηρεάσει.
Επειδή λοιπόν τα βαρέθηκα αυτά κι έχουμε καιρό για να τα πούμε είπα να το πάω αλλού το πράγμα. Έγραφα λοιπόν πριν λίγο καιρό για καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει και αναφέρθηκα ιδιαίτερα στα χαραχτικά, στις γκραβούρες της Αναγέννησης και του 19ου αιώνα.
Ένας απο τους μεγάλους καλλιτέχνες του είδους είναι ο Gustave Doré που πιτσιρικάς ων τον αντέγραφα σαν άσκηση, μα που και τώρα ακόμα θα κατεβάσω κάποια στιγμή κάποιο βιβλίο με τα έργα του να χαζέψω.
Ο Ντορέ, ζωγράφος και γλυπτης, έμεινε κύρια γνωστός για τα χαραχτικά του, τις εικονογραφήσεις του. Από τις πιο γνωστές και πετυχημένες είναι και αυτή για τον Δον Κιχώτη. Η πρώτη έκδοση του “El ingenioso hidalgo Don Quijote de la Mancha” του Miguel de Cervantes κυκλοφόρησε στην Μαδρίτη μια μέρα σαν και σήμερα, 6 Ιανουαρίου 1605. Την ίδια ακριβώς ημέρα 227 χρόνια αργότερα, στις 6 Ιανουαρίου 1832, γεννιόταν ο Gustave Doré, μια περίεργη σύμπτωση που μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ σ’ έναν αγαπημένο μου καλλιτέχνη.
Ας αφήσουμε λοιπόν για λίγο Βενιζέλους, Σαμαράδες κλπ κι ας θυμηθούμε το έργο δυό μεγάλων καλλιτεχνών, Ντορέ και Θερβάντες, Θερβάντες και Ντορέ.
Βαγγέλης Παυλίδης