Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας
Τρίτος φίλος, τρίτος αγαπημένος μέσα σε δύο μήνες, που διάλεξε να ταξιδέψει προς το Φως. Ο Ντέμης μας, ο Ντέμης της Ελλάδας και του κόσμου.
Ο Αρτέμης Βεντούρης Ρούσσος, ο Ελληνας –Αλεξανδρινός, που μετά από τον Τζίμη Μακούλη, τη Νάνα Μούσχουρη και τη Βίκυ Λέανδρος, πρόσθεσε άλλο ένα στεφάνι δόξας στην Τέχνη, στην οικουμενικότερη ίσως τέχνη, τη Μουσική.
Αυτή που μέχρι σήμερα αγγίζει τον περισσότερο κόσμο ανά την υφήλιο. Την αυθεντική λαϊκή μουσική, όχι τη λαϊκότροπη, που γνωρίζουμε σήμερα. Τη λαική μουσική που αγγίζει λαούς ετερόγλωσσους, ετερόθρησκους, ετερόχρωμους, που τους ενώνει η ίδια ανάγκη έκφρασης συναισθήματος (και όχι μόνο ερωτικού),όπως αυτή μοναδικά αποδόθηκε στην περίπτωσή μας, από την πιο εκφραστική, βελούδινη, ζεστή, ανθρώπινη φωνή που έχουν να επιδείξουν οι δεκαετίες από το 1970 μέχρι σήμερα.
Η φωνή, που πέρασε σε όποια γλώσσα κι αν τραγούδησε, μηνύματα της Ελλάδας, της πατρίδας που τόσο λάτρεψε και που μετά από ένα ταξίδι σαρανταπέντε περίπου χρόνων με περιοδείες στις πέντε ηπείρους, κυριολεκτικά έγινε είδωλο, έγινε ίνδαλμα χάρη στο θείο δώρο της φωνής του, που εισπράχθηκε από κάθε φύλο και κάθε ηλικία.
Ήταν η πηγαία, η ανεπιτήδευτα γλυκιά, μεστή του ερμηνεία, που αναδείκνυε σε διεθνή επιτυχία ο,τι επέλεγε για δισκογραφία.
Εκκεντρικός (για τα χρόνια), πρωτότυπος σε μίξεις ηχοχρωμάτων, «πέρασε» στα τραγούδια του αυτό που παίρνει ο κάθε συνειδητός τουρίστας που επισκέπτεται τη χώρα, τα καλοκαίρια: Το ελληνικό μεράκι, τον καλοκαιρινό έρωτα, την αλμύρα των νησιών, μπλεγμένη στα ξέπλεκα μαλλιά, αποχαιρετώντας το ηλιοβασίλεμα.
Πόσα πράγματα , στ αλήθεια, χάθηκαν μεμιάς θαρρείς από τον ορίζοντά μας…
Πόσο τα συναισθήματα ακυρώθηκαν ή διαστράφηκαν μέσα στα χρόνια που άλωσε η ευτέλεια των τοπικής κατανάλωσης θνησιγενών υποπροϊόντων…
Ευτυχώς, υπάρχει η διεθνής κοινότητα, «οι κουτόφραγκοι», όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν κάποιοι, που εντελώς άδολα θυμούνται, αναπολούν, αναπαράγουν, προβάλλουν, ΘΥΜΙΖΟΥΝ και πρωτίστως τιμούν, τις αληθινές αξίες.
Όπως πριν από ένα περίπου χρόνο, όπου ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, δια χειρός του Γάλλου πρέσβυ στην Αθήνα, τον ανακήρυξε Ιππότη της Λεγεώνος της Τιμής.
Για σκέψου! Να σε τιμάει στον τόπο σου μια ξένη χώρα, τη στιγμή που η δική σου, της οποίας για σχεδόν μισό αιώνα ήσουν άτυπος πρέσβης, με αναγνωρισιμότητα που ανάλογη δε νομίζω να γνώρισε διεθνώς έλληνας καλλιτέχνης, που τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια-με πολλά βέβαια εμβόλιμα ταξίδια ανά τον κόσμο ανταποκρινόμενος σε προσκλήσεις για τιμητικά αφιερώματα σε κάθε γωνιά της γης- είχε επιλέξει την πολυαγαπημένη του Αθήνα ως μόνιμη κατοικία, δεν του απηύθυνε ούτε μια επίσημη πρόσκληση, δεν του οργάνωσε ούτε μια τιμητική συναυλία για φιλανθρωπικό σκοπό, κάτι για το οποίο ο ίδιος ήταν ιδιαιτέρως ευαίσθητος, γιατί πολύ απλά δεν έμεινε καιρός και διάθεση από τις ενασχολήσεις με τα πάσης φύσεως φωνητικόψαρα της λαϊκής, κι αυτά στο ξεπούλημά της…
Ξεχνάμε ή αγνοούμε; Ειλικρινά δεν γνωρίζω.
Παξινού, Χατζηδάκις, Παπαθανασίου, Βραχλιώτη… Τα Βραβεία OSCAR, που στολίζουν την Τέχνη της χώρας μας.
Ντέμης Ρούσσος: Ο πλέον πολυπούλητος σε LP, CD και κασέτες στον κόσμο, ανταγωνιζόμενος αυτούς τους ίδιους τους BEATLES. Και μιλάμε για πολλά εκατομμύρια αντίτυπα, όχι αστεία!
Υπήρξαμε οικογενειακώς, φανατικοί ακροατές του. Κυρίαρχες χρονιές, 1970, 71, 72, 73, 74, 75.Η φωνή του είχε κάτι το μαγευτικό.
Πρώτη μου γνωριμία μαζί του, το 1975,στη Θεσσαλονίκη, στο γήπεδο του ΑΡΗ.
Εκεί και η πρώτη χειραψία, η πρώτη φωτογραφία ασπρόμαυρη, ξεθωριασμένη πια.
Πρωτοξάδελφος του δικού μας Δάκη, στενού μου φίλου και συνεργάτη (Αλεξανδρινοί γαρ). Αργότερα, γνώρισα το Κώστα (Τοτό), τον αδελφό του, στη Χαλκίδα. Αγαπηθήκαμε, καθώς δεθήκαμε με αδελφικό δεσμό. Στη συνέχεια και με τον Ντέμη.
Το 1991, ως μέλος εγώ της Οργανωτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, μετά από εισήγησή μου, που έγινε δεκτή, εμφανίστηκε στο παράλληλο πρόγραμμα .
Ο Άρχοντας Έλληνας Καλλιτέχνης του κόσμου. Σ’ ένα Παλαί ντε Σπορ να σείεται από τα χειροκροτήματα, με περίπου έντεκα χιλιάδες κόσμου μέσα κι έξω από αυτό. Τραγουδώντας μαζί του.
Θυμάμαι ,αργότερα, τις συναντήσεις μας στο θρυλικό GB CORNER, τη χημική δίαιτα με μακαρόνια που έκανε κι είχε γίνει αγνώριστος, τα καλαμπούρια μας, το δυνατό βραχνό του γέλιο, τις εσωτερικές του ανησυχίες, την πίστη του στο Χριστιανισμό και ταυτόχρονα την αποδοχή της πίστης του κάθε ανθρώπου, τους πολιτικούς και κοινωνικά πανανθρώπινους προβληματισμούς του.
Χανόμασταν και βρισκόμασταν για χρόνια, στο ίδιο μοτίβο.
Κι όταν Αθήνα, εκείνος Γλυφάδα, εγώ Πεντέλη. Τηλεφωνήματα συχνότερα, συναντήσεις αραιότερα. Τα πρώτα σύννεφα της υγείας του είχαν αρχίσει να διαφαίνονται.
Ωστόσο, το 2008, έκανε την τελευταία του δισκογραφική εμφάνιση, εδώ, στην Ελλάδα, με ένα πολύ ενδιαφέρον cd. Στο ίδιο περίπου ύφος, ίσως λίγο πιο artistic.
H φωνή του, απαράλλαχτη. Επιχειρήσαμε να το τρέξουμε στην ημεδαπή.
Οι απαντήσεις; Πολύ ακριβός, ανεπίκαιρος, ξαναζεσταμένο φαγητό, Α-Γ-Ν-Ω-Σ-Τ-Ο-Σ στο σήμερα…
Ας είναι… Φτάνει που τις Ελληνικές Αξίες τις αναγνωρίζουν στην αλλοδαπή.
Εκεί που τους προσφέρουν και τις μεγάλες ευκαιρίες ανάδειξης, πέρα από φτηνο-ανταγωνισμούς, μικρο-μεγαλοκακίες, μοχθηρίες και φθόνο.
Άχαρος-αν μη τι άλλο- ο ρόλος του αποχαιρετιστή, γι ‘ αυτόν που μένει.
Αδελφέ μου, κράτα εκεί σ’ ένα σύννεφο, στην αγκαλιά σου, όλα αυτά που μας χάρισες, κάνοντάς μας να νοιώσουμε όλα εκείνα, που μας συνδέουν με τα χρόνια της αθωότητας, των ονείρων και των ερώτων μας.
Σε αποχαιρετούμε, σαν ένα καλοκαίρι της ζωής μας, που φεύγει κι αυτό, όπως όλα:
ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΑ !…
