* Το παρόν κείμενο γράφτηκε στις 15-2-2015. Σήμερα, Τρίτη 12 Μαΐου 2015 ανακοινώθηκε ο θάνατός της.
Γοητεία ή ομορφιά; Το πρώτο είναι διαχρονικό και μάλλον σπάνιο, το δεύτερο σημαντικό για να ανοίξει πόρτες. Όταν συνυπάρχουν τα δυο, το αποτέλεσμα είναι η Λιλλή Παπαγιάννη.
Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης. Παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συνεργάστηκαν άψογα και στην επαγγελματική τους ζωή εξασφαλίζοντας με αξιοπρέπεια τα προς το ζην δημιουργώντας το 1965 δικό τους θίασο, ενώ η ίδια συνεργάστηκε για αρκετά χρόνια και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και με το Εθνικό ως πρωταγωνίστρια.
Το 1989 απεβίωσε ο Ανδρέας Φιλιππίδης κλείνοντας ουσιαστικά και τον δικό της κύκλο ζωής, καθώς δεν ξεπέρασε ποτέ τον θάνατό του.
Η Λιλλή ή κατ’άλλους Λίλλη Παπαγιάννη γυναίκα που διέθετε παιδεία, ποιότητα, αισθητική και ταλέντο, έκανε επιλεκτικές εμφανίσεις είτε στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο, ενώ για πολλά χρόνια πρωταγωνίστησε σε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. Εξαιρετική ήταν και στον πρωταγωνιστικό ρόλο της “Ειρήνης” στην πολυβραβευμένη ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου «Η Εκδρομή» (1966), για την οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από τους Έλληνες Κριτικούς στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1966.
Διατηρούσε άριστες σχέσεις με την Δέσπω Διαμαντίδου, που συμπτωματικά ήταν η πρώτη σύζυγος του Ανδρέα Φιλιππίδη. Όταν πέθανε το 2004 και η Διαμαντίδου, η εσωστρεφής Λίλλη έγινε ακόμα πιο απόμακρη από τον κόσμο. Απομονώθηκε οριστικά χωρίς να ξέρει κανείς σήμερα πού βρίσκεται. Υποθέτω πως ζει αξιοπρεπώς ως προς το οικονομικό θέμα, καθώς έχει την σύνταξη της ηθοποιού. Αν δεν ζούσε κάποια ενημέρωση θα υπήρχε. Συνεπώς και το εύχομαι η Λίλη Παπαγιάννη ζει και βασιλεύει μες την μοναξιά της, που δεν επέλεξε. Ίσως επειδή ο χρόνος ήταν περισσότερο σκληρός μαζί της, απ’όσο η ίδια άντεχε. Οι άνθρωποι που διατηρούν ισορροπημένη σχέση, όταν χάσουν τον σύντροφό τους τσακίζονται. Στο βιολογικό θάνατο οδηγήθηκε η ηθοποιός Μαρία Μπονέλου τρεις μήνες μετά τον θάνατο του συντρόφου της Σωτήρη Μουστάκα με τον οποίο είχαν εξαιρετική σχέση. Σε κατάθλιψη, που την οδήγησε στον θάνατο, έπεσε και η μικρότερη αδελφή του Λάμπρου Κωνσταντάρα, Μήτση, έξι μήνες μετά τον θάνατο του αδελφού της. Το θέμα είναι η ποιότητα της σχέσης και όχι το είδος. Σωστά;
Έτσι, η Λίλλη Παπαγιάννη εγκατέλειψε την επαφή με τον κόσμο εγκιβωτισμένη στις αναμνήσεις της. Οι αναμνήσεις πάντα με κάποιο τρόπο θλίβουν, έστω και γλυκά, στην απώλεια μιας ποιοτικής ζωής, τόσο συναισθηματικά όσο και επαγγελματικά. Δεν μπορώ να γνωρίζω περισσότερα για μια γυναίκα που θαύμασα για πολλούς λόγους και που την θεωρούσα χαρισματική μορφή στις οθόνες μας. Πικραμένη από την απώλεια του συντρόφου της και την κοινή τους επαγγελαματική δράση; Φυλακισμένη στην εποχή που η αυτοπεποίθησή της ήταν στο απόγειό της; Πικραμένη από την μοναξιά που προκάλεσε ο θάνατος; Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ εξαρτημένοι από άλλους ανθρώπους που δεν αντέχουν ούτε τον εαυτό τους. Δεν τους αρκεί ο εαυτός τους. Ή δεν αντέχουν τους άλλους, τους σκληρούς γιατί έχουν χάσει το δίχτυ ασφαλείας τους. Έτσι, η πάντα εσωστρεφής Λίλλη έχτισε τοίχους παγώνοντας τους ανοίκειους.
Κρίμα…
Ακολουθούν οι ταινίες που πρωταγωνίστησε και βίντεο αφιέρωμα
• 1959, “Νταντά με το ζόρι”
• 1960, “Το μυστικό του κόκκινου μανδύα”
• 1962, “Το ταξίδι”
• 1964, “Δεσποινίς Διευθυντής”
• 1964, “Η χαρτοπαίχτρα”
• 1964, “Οι φτωχοδιάβολοι”
• 1965, “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”
• 1965, “Μια τρελή, τρελή οικογένεια”
• 1966, “Εκδρομή”
• 1979, “Η βαλίτσα του παπά
