Χρήστος Μαγγούτας
Ο χωρισμός της Αντζελίνας μου έφερε στο νου μια δική μου ιστορία.
Τα είχα με μια κοπέλα για 4-5 χρόνια. Θαυμάσια τα πηγαίναμε, αλλά τελικά μας βούτηξε η παραξενιά μας:
–Θέλω να χωρίσουμε, μου είπε. Δε θέλω να δω τη σχέση μας να ρέει και να καταρρέει.
Πώς να το αρνηθώ στο φιλαράκι μου;
Κανονίσαμε να χωρίσουμε σε ένα μήνα, για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά. Εγώ, που είμαι σκληρός σε τέτοια, προετοιμάστηκα χάνοντας μόνο 15 κιλά. Τυχαίο ήταν βέβαια, σιγά μήπως τα έχασα από στενοχώρια επειδή την έχασα…
–Τώρα ξέρω πώς θα σε βοηθώ να χάνεις βάρος, είπε εκείνη με συμπόνια.
Τη βραδιά της συνάντησης θυμηθήκαμε τα παλιά, κλάψαμε, υποσχεθήκαμε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα όταν ο άλλος μας χρειαστεί – όλα τα παράξενα που λένε οι άνθρωποι σε τέτοιες στιγμές. Ήταν ένας τέλειος χωρισμός χωρίς τα «μου κατάστρεψες της ζωή», «δε σου άξιζα μωρέ, δε σου άξιζα», αλλά με απόλυτη κατανόηση, ευγένεια και συμπάθεια όπου ο ένας ένοιωθε πιο πολύ ότι ήταν ο άλλος.
Κράτησε κάνα χρόνο. Την παίρνω τηλέφωνο:
–Θέλω να χωρίσουμε.
–Μα αφού έχουμε χωρίσει.
–Λεπτομέρειες! Δε με νοιάζει, εγώ θέλω να ξαναχωρίσω μαζί σου και να ξανανιώσω τη γλύκα του χωρισμού.
Συναντηθήκαμε. Είπαμε όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο. Δυστυχώς τα είχε φτιάξει με κάποιον. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μια γυναίκα που τα είχε μαζί μου είναι ικανή να πάει με άλλον άντρα στο υπόλοιπο της ζωής της. Αλλά και μια τέλεια γυναίκα, έχει από τη φύση της κάτι λειψό. Κι εγώ τα είχα βέβαια με κάποια, αλλά συγχωρούμαι, είναι η φύση των αντρών, δεν πρέπει να της πηγαίνουμε κόντρα. Πάλι γλύκα, πάλι κατανόηση για τον άλλον, πάλι συμπάθεια. Άλλος ένας χωρισμός τέλειος.
Ξαναμιλήσαμε πάλι σε κάνα χρόνο. Τώρα με πήρε αυτή.
–Θέλω να χωρίσουμε, μου είπε αποφασιστικά.
–Μα αφού έχουμε χωρίσει δυο φορές …
–Δεν πειράζει. Γιατί μπορούμε να παντρευτούμε όσες φορές θέλουμε και να χωρίζουμε μόνο μια φορά;
Λογικότατο. Συναντηθήκαμε πάλι. Είπαμε πώς πέρασε η χρονιά και ακούσαμε με κατανόηση την ιστορία του άλλου. Πάλι ένα γλυκός χωρισμός σαν να ήμαστε ένα, όπως ο Ερμαφρόδιτος.
–Έχεις φιλενάδα αυτή την εποχή; Με ρώτησε.
–Όχι, κάνω αποτοξίνωση («έχω αλλά δεν αξίζει τίποτα μαζί σου» είπα εις εμαυτόν).
–Έχω λύση. Ούτε εγώ έχω κάποιον, οπότε είναι η καλύτερη στιγμή να χωρίσουμε σε κάνα χρόνο.
–Μα αφού χωρίζουμε απόψε, παρατήρησα.
–Αυτό είναι προ-χωρισμός. Κάτι σαν προσύμφωνο, θα τα ξαναφτιάξουμε και σε κάνα χρόνο θα κάνουμε τον επίσημο χωρισμό, τέτοιον που δε έχει γίνει άλλη φορά.
Ε, πώς μπορούσα να αρνηθώ ένα τόσο συναρπαστικό, ευγενικό, τέλειο χωρισμό στο φιλαράκι μου;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr