Να λοιπόν που Φώφη και Γιώργος δώσανε τα χέρια, όπερ σημαίνει όχι απλά ότι το ΚΙΔΗΣΟ μπαίνει κάτω από την ομπρελίτσα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μα και πως, πώς να το κάνουμε, ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ συναντάει ένα άλλο.
Ο στόχος της προσέγγισης δεν είναι άλλος από την κατάληψη της τρίτης θέσης σε περίπτωση εκλογών, αν και ο δρόμος της τέλειας συγκόλλησης, αν κάτι τέτοιο είναι καθόλου δυνατόν, είναι μακρύς και δαιδαλώδης. Αυτά, με το μεγάλο ερωτηματικό του πώς ένας σχηματισμός με πολλούς αρχηγούς -να τους μετρήσουμε στα γρήγορα: Φώφη, Βαγγέλης, Γιώργος, Λοβέρδος, Θανάσης Θεοχαρόπουλος και ποιος ξέρει ποιος άλλος- πώς λοιπόν ο σχηματισμός αυτός θα αποκτήσει και τον ανάλογο αριθμό οπαδών (λέξη που δεν μ’ αρέσει γιατί θυμίζει ποδόσφαιρο).
Θυμάμαι δηλαδή το πώς αυτο-οργανώθηκε κάποτε το ΠΑΣΟΚ κι αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει ποτέ η Δημοκρατική Συμπαράταξη να εμπνεύσει έτσι ώστε οι ψηφοφόροι να ξεπεράσουν σε αριθμό τους αρχηγούς (με γελοιογραφική άδεια το τελευταίο ερώτημα).
Άσχετο με τα παραπάνω, στην επικαιρότητα όμως: ο κύριος Ιλχάν Αχμέτ, μέχρι χθες βουλευτής του Ποταμιού, προσχώρησε στην Δημοκρατική Συμπαράταξη. Το Ποτάμι κατηγορεί την κυρία Γεννηματά ότι ” άνοιξε πρώτη -πριν και από τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες- τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Είναι αστείο και συνάμα θλιβερό. Ένας βουλευτής το πρωί είναι Ποτάμι και το μεσημέρι γίνεται ΠΑΣΟΚ».
Καλά, λέω εγώ, μπορεί και νά’ναι θλιβερό. Τι φταίει όμως η Φώφη αν κάποιος βουλευτής προσχωρεί σ’ αυτήν οικειοθελώς; Μάλλον σαν ποντικός που εγκαταλείπει το πλοίο που βουλιάζει μου φαίνεται.