Γίνεται αρκετή κουβέντα αυτές τις μέρες για το πόσο “Χριστιανική” πράξη είναι η ενασχόληση με τη Γιόγκα.
Πόσο δίκιο είχε ο ΜίαΠέτρα (Ein Stein).
Σχετικά με το πεπερασμένο (ενδεχομένως…) του σύμπαντος και το απροσμέτρητο της ανθρώπινης ευήθειας*. Μερικές φορές σου ‘ρχεται να πάρεις Μία Πέτρα. Όχι για να κοπανήσεις κάποιους ή να χτυπήσεις σ’ αυτήν το κεφάλι σου, αλλά για να κουβεντιάζεις μαζί της.
Ειδικά αν είναι ένας βράχος αιγαιοπελαγίτικος, απ’ αυτούς που “δεν ξέρεις αν είναι βράχος ή χειρονομία” (δεν θυμάμαι ποιος ποιητής το έγραψε αυτό αλλά δεν έχω κι ενοχές… Νομίζω ο Σεφέρης αλλά δεν είμαι σίγουρος).
Είναι σίγουρο όμως ότι ο διάλογος με μια πέτρα μπορεί να είναι πολύ πιο γόνιμος απ’ ό,τι με μερικά απολιθωμένα μυαλά.
(*Χρησιμοποιώ τη λέξη “ευήθεια” γιατί ακούγεται πιο ευγενική – σήμερα – από τη λέξη βλακεία.)
