Χτύπησε το τηλέφωνό μου.. πρωί πρωί. Πριν ακόμη ο καφές μου ανοίξει τα μάτια. – Ρε συ, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,
αλλά και παγκόσμια ημέρα της ιδιοκτησίας σήμερα. Γράψε κάτι, δεν βλέπεις τι γίνεται; Σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας κάποιοι
ξεπουλάνε τα πάντα την ίδια στιγμή που σε μπαφιάζουν σ’αυτές τις ουτοπίες.
Ρούφηξα μια γουλιά καφέ. Μισόκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα.
Πάρτο χαμπάρι. Φτιάξαμε έναν κόσμο φυλακή. Και σε αυτή την με τα δικά μας χέρια χτισμένη απομόνωση περισσότερο από οπουδήποτε
αλλού, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει ελευθερία επειδή ζούμε μέρα τη μέρα, επειδή οι στόχοι μας είναι μάταιοι, εύθραυστοι και τελικά
άπιαστοι. Γιατί τελικά ο θάνατος αναλαμβάνει να ακυρώσει κάθε συμβόλαιό μας κι εμείς δεν μαθαίνουμε, νεκροί πια, για όσα επιβίωσαν
μετά από μας, ή χάθηκαν μαζί μας, και, τις περισσότερες φορές πριν από μας.
Γιατί άραγε αγωνίζονται οι άνθρωποι για τη δουλοσύνη τους ωσάν να πρόκειται για τη σωτηρία τους; Αφού γνωρίζουν από πριν πως κανένα
όραμα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την έγκριση των ανθρώπων που διαφεντεύουν τη ζωή τους, την πολιτική και την πόλη όπου ζουν.
Οι αγνές προθέσεις πάντα θα λερώνονται από την εξουσία, τα σπουδαία πλάνα θα αλλοιώνονται από το χρήμα και την λάμψη του, οι
αιρετικές φωνές θα συμβιβάζονται, τα ιδανικά θα θυσιάζονται για να οικοδομηθεί η χώρα, οι συνειδήσεις θα λερώνονται για χάρη της
προόδου, των μεταρρυθμίσεων.
Αν η ανάγκη, η θέληση και η τύχη αποτελούν τους τρεις πυλώνες της πολιτικής σκέψης του Μακιαβέλι, οι ίδιες έννοιες θα εισχωρήσουν σε
κάθε σχέδιο ζωής, μέχρι την οριστική του αλλοίωση και το δικό τους αλληλοκαταβρόχθισμα.
Να πιω καφέ, μετά θα γράψω…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr