Ένα ακόμα “χατήρι” στη δύση…
Και στην ανατολή, σιωπή και άλλα λόγια μην ακούς.
«Το σκότωσαν το παλικάρι, πάει. Μαζί του εκτελέσανε και τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη… Το έγκλημα έγινε στην Αθήνα στο ”συνήθη τόπο”, ξημερώνοντας η 30 του Μάρτη, σε μέρα και ώρα απαγορευμένα που και αυτοί οι Γερμανοί καταχτητές τα σεβάστηκαν. Κυριακή 4 και 10′ μέσα σε πηχτό σκοτάδι, υπό το φως των προβολἐων, μήπως και φρίξει η μέρα.
Κι ούτε ένας αρμόδιος δε βρέθηκε να παραδεχτεί πως αυτός έδωσε την εντολή. Όλοι ανεύθυνοι. ”Αθώος ειμί του αίματος τούτου.”
Κι ως το ‘μαθε ο κόσμος πήρε τους δρόμους, έτρεχε με γαρίφαλα και μύρα να πλύνει το νωπό αίμα εκείνου που τους ξανάδωσε την ελπίδα.
”Σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη! Σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη!”
”Σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος;”».
Διδώ Σωτηρίου, «Η Εντολή», Κέδρος.
