* Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο.
Είναι και κάποιες ιστορίες που όπου τις αγγίξεις πονούν.. που δεν χωρούν στο “ταμείο”.. . επειδή ό,τι έδωσες είναι η ζωή σου… δεν το μέτρησες και το πρόσφερες χωρίς ποτέ να περιμένεις… γιατί συνήθως δεν στο ζήτησαν… Απομονωμένος λοιπόν, σ ένα σπιτάκι στο βράχο μεσοπέλαγα.. μ’ ένα βαρκάκι για συντροφιά, παρέα με τους ροκάδες τ’ Ουρανού και τον Άρχοντα ήλιο τ’ Αρχιπελάγους.
Ο κόσμος του, η θάλασσα, ο ήλιος, ο βράχος… και που και που παρεάζει με τους επισκέπτες των ολίγων λεπτών όταν αυτοί απολαμβάνουν την γύρα του μοναδικού αυτού Κυκλαδίτικου νησιού.
Οι ντόπιοι λένε πως ένας χαμένος ανεκπλήρωτος έρωτας τον έδιωξε απ’τον φυσιολογικό κόσμο.
Εγώ πάλι λέω πώς τολμά να ζει έτσι από υπερβολική ευαισθησία γιατί θέλει μεγάλη δύναμη η ευαισθησία. Μας καλωσόρισε και μας αποχαιρέτησε με μάτια κοκκινισμένα απ’την αλμύρα, ψιθυρίζοντας με γαλήνη λόγια ακατάληπτα, ταπεινά όμως..αναγνώρισα κάποιους στίχους απ’το Σεφέρη: “κάθομαι τριγυρισμένος απ την ξενιτιά και ακούω το μακρινό βούισμα της αγάπης σαν τον αχό της θάλασσας” και αναρωτιόμουν στα κλικ της μηχανής άραγες πώς μας βλέπει τούτος ο άνθρωπος. Σειρήνες για να ξεχνά, ή Σκύλλα και Χάρυβδη για να παλεύει με την ψυχή του.
Χρόνια πολλά στον Κυρ Ανδρέα (θαρρώ έτσι τον είπαν) της Καμμένης.
Χρόνια πολλά στους Άγιους Φίλους μου που γιορτάζουν σήμερον το όνομά τους ή την γενέθλιο μέρα τους …ήθελα να του πω, ας πούμε καλέ μου άνθρωπε πως δεν θα την ξαναδείς, γιατί δεν θα μπορούσες να την ξανααφήσεις.. αλλά είπαμε.. η ευαισθησία θέλει μεγάλη δύναμη και γω πια δεν μεγαλώνω με γοργούς ρυθμούς.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr