Είναι τόσο παράξενο, υπάρχουν στιγμές που το πληκτρολόγιο μοιάζει με τους ανθρώπους!
Ενώ τα σκληρά πλαστικά γράμματα είναι τόσο κοντά, σχεδόν αγγίζουν το ένα τ΄άλλο κι όμως ποτέ δεν θα συναντηθούν.
Κάπως έτσι γίνηκε ετούτη η κοινωνία, όχι γιατί δεν θέλουμε, μα πάει πολύς καιρός που ο καθένας κάνει το κορμί του άγκυρα και προσπαθεί μάταια να το πετάξει κι ότι πιάσει. Ας είναι κι ο πάτος!
Δεν υπάρχει χρόνος, κανένα χασομέρι για κοινούς αγώνες, για ομαδικές προσπάθειες κι αν σε κάποιο ξέφωτο μαζεύονται τίποτε μοναχικοί λύκοι, ε τότε το σύστημα, αυτό που σήμερα κυβερνά ντυμένο στα κόκκινα, σηκώνει τα μανίκια, βγάζει φίμωτρα από μαγικά καπέλα και απειλεί,
“Ρε! Πρόσεξτε καλά, θα σας μαζέψω στο κοφίνι με τα φίδια.”
Έτσι κι εμείς στο Μέγκα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα!
Η Τζίνα φταίει, εκείνη έχει την ευθύνη που γράφω και σας παρασύρω στους δικούς μας ρυθμούς, βλέπετε η κοινωνία είναι καλύτερα να μην διαβάζει, να μην έχει άποψη και πάνω από όλα να μην κρίνει! Γιατί αν κρίνει τότε συμμετέχει και εκεί γεννιούνται τα αληθινά προβλήματα.
Εμείς λοιπόν χαιρετάμε, σιγά-σιγά αφήνουμε τη θέση μας στο τηλεκοντρόλ και προχωράμε στο μαύρο. Μετράμε τα κουράγια μας και κάθε τόσο κοιτάμε προς τα πίσω, άλλωστε μονάχα αυτό μας έμεινε.
Η κλάψα, ο καημός του γείτονα δεν ενδιαφέρει, μάλιστα τον κάνει να μοιάζει με έναν κλαψούνη γραφικό γέρο. Για κοιτάχτε τι γίνεται στα μνημόσυνα που πέρα από τον στενό κύκλο, οι απέξω ξεφεύγουν και σιγοκουβεντιάζουν άσχετα θέματα.
Όμως το Μέγκα είναι το μέτρο μιας πραγματικότητας, ενός κόσμου που αλλάζει με τη βία και δεν σηκώνει διαφωνίες, δεν θέλει αντιπάλους, δεν αναγνωρίζει διαφορετικές φωνές.
“Ρε! Να μιλάτε την ίδια γλώσσα με εμάς, για να συνεννοηθούμε.”
Κοιτάξτε που οδηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια τα μέσα ενημέρωσης, δείτε πως μαθαίνουμε πια νέα και ειδήσεις. Μα είναι καλύτερα να ξεφυλλίζουμε παλιές εφημερίδες!
Πρόκειται για ένα αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον, ένα κλειστό κύκλωμα που παρουσιάζει όπως θέλει και ότι θέλει. Ανεβάζει δικτάτορες και τους κάνει Άγιους κι όταν δεν τους θέλει τους πετά από το θρόνο και την επόμενη στιγμή φτιάχνει είδωλα, τα επιβάλει σε κοινωνία άβουλη, λιωμένη από την αγωνία, ψημένη στην κατάθλιψη.
Την επόμενη μέρα δεν τη γνωρίζει κανένας, όσο κι αν την σχεδιάζει, όσο κι αν υπογράφει ως ο καλύτερος και ο πιο διαβασμένος ιστρούκτορας και γητευτής των μαζών. Αύριο θα μετρήσει η μνήμη, το φιλότιμο που θα ξαναγίνει σεμνή παντίερα του κορόιδου μαζί με τη λέξη πατρίδα, που κάθε τόσο τη φορούν φούστα-μπλούζα όλοι οι απάτριδες και βγαίνουν σα τις ταπεινές πουτάνες στο μεϊντάνι.
Έτσι για να θυμόμαστε και ετούτον το Σεπτέβρη…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr