Γ@μ# το διχασμό μου, μέσα!
Γ@μ# τη φανατίλα!
Γ@μ# τις παραιΝΑΙσεις και την απΟΧΙ.
Γ@μ# τις ογδόντα αντιφάσεις μέσα σε μια πρόταση.
Γ@μ# την άγνοιά μου.
Γ@μ# την ανικανότητά μου να δω μακριά, πολύ μακριά.
Γ@μ# την αδυναμία μου να διαχειριστώ την εγγύτητα.
Δεν συνηθίζω να βρίζω δημόσια αλλά για το χατήρι της ημέρας είπα να κάνω μια εξαίρεση. Συμπαθάτε με…
Μεταμορφώνομαι ανεπαισθήτως σε διχάλα.
Με ένα λάστιχο, μπορεί να γίνω και σφεντόνα.
Τον Δαβίδ και τον Γολιάθ όμως δεν θα τους συναντήσω γιατί δεν τους κουβανώ μες στην ψυχή μου.
Ένα φάντασμα του Ηρακλή με γυροφέρνει μόνο. Κι αυτό μαινόμενο.
Εναντίον μιας κόπρου που δεν είναι του φουκαρά του Αυγεία.
Δική μου είναι η κόπρος η συσσωρευμένη και τη σπρώχνω χρόνια τώρα, σαν σκαθάρι.
Ή σαν Σίσυφος.
Και εκεί που πάω να πω: «Να, κοντεύω!», ξανά κυλάει πίσω και με λούζει το σκατό. Και πάλι με χαρά μαζοχιστική να
ξανασπρώχνω.
Κάτι σαν χρέος, σαν το βάρος που πρέπει να σηκώσεις επειδή μετακομίζεις και αν όχι εσύ, τότε ποιος;
Ακούραστος σαν γάτα που έχει γατιά να προστατέψει μέχρι να μεγαλώσουν.
Μακάρι τα νύχια τους να με δικαιώσουν.
Ακούραστα κι εκείνα να ξεπλύνουν τις ντροπές μου και να ξύσουνε τη λέρα από το δέρμα της πατρίδας μου.
Κι αυτό δείχνει πόσο αισιόδοξος είμαι.
Όσο υπάρχουν παιδιά σ’ αυτό τον τόπο.
03 Ιουλίου 2015
Εικόνα: Πέντε Ενθαρρύνια, από το βιβλίο μου «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια», Εκδόσεις Πατάκη, Ιούνιος 2015, Κείμενο και εικόνες: Κωστής Α. Μακρής
