Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων – Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»
«Να’χεις τα μάτια σου ανοιχτά. Όχι αυτά του προσώπου, αλλά εκείνα της πλάτης…».
Θυμάσαι, τι μου έλεγες, Ρηνούλα; Μεταξύ Ρεμπούτσικα, κρασιού και κουβέντας. Κι αν σου γράφω τώρα, είναι γιατί μου λείπεις κιόλας. Αν εκεί ψηλά που πάς, σου επιτρέψουν να ρίξεις μια ματιά κι εδώ κάτω, θα σου στείλω δυο λόγια που τα’ χω ανάγκη με τον δικό σου τρόπο: τη γραφή.
Υπερπαραγωγή η Ρηνούλα μου. Σε λίγους ανθρώπους ταιριάζει η υπερβολή της. Ό,τι φορούσε, το φορούσε, δεν την φορούσε. Η εύθραυστη-άθραυστη Ειρήνη επιβαλλόταν στα αντικείμενα, στους αναγνώστες, στους ανθρώπους με γλύκα και τρυφερότητα που την είχες ανάγκη.
Παραπονιάρα, ευαίσθητη, αντράκι, διεκδικητική, φουρτουνιασμένη σαν τη θάλασσα, γλυκιά, χαμογελαστή, αλληλέγγυα, με μνήμες πολλές και βασανιστικές, πατριώτισσα.
«Του’χω θυμώσει πολύ του Τάσου… Μ’ άφησε μόνη…».
Στο αρχοντικό της έλαμπε το φως. Παντού φως, παντού ζεστασιά, παντού αντικείμενα, κεριά, φωτάκια, φωτογραφίες, κομπολόγια του Τάσου της, όλα υπερβολικά και τόσο ταιριαστά με την Ειρήνη.
Αγαπήθηκε, φθονήθηκε, θαυμάστηκε, άγγιξε ψυχές, έδωσε αγώνες αθόρυβους και θορυβώδεις, αγκάλιασε και στήριξε την οικογένειά της, τους γαμπρούς της, τα εγγόνια της, τους μαθητές της, τους φίλους της, ακόμα και τους εχθρούς της. Είχε εχθρούς η Ρηνούλα μου; Ε… για να γράψει την «Ενέδρα»… κάτι ήξερε από εχθρούς και ξώφαλτσες πισωμαχαιριές.
«Άλειψε την πλάτη σου με λάδι από ανθισμένο ένστικτο … δανείσου έστω και για μια μέρα την όσφρηση του σκύλου. Γιατί θα’ρθουν καθημερινές τόσες, όσες και τα τραύματα με το βαρύ ίσκιο της άγνοιας για το πισώπλατα σφαγμένο μεσημέρι».
Ενδύθηκε το θάνατο από κοριτσάκι. Από τον πατέρα της μέχρι τον Τάσο της, που της επέτρεψε να εκραγεί υφαιστειακά η δημιουργικότητά της και σε λίγους μήνες να εκδώσει «Το ψύχος των ψυχών». Είναι αδίστακτος ο κόσμος για τους άγρυπνους, Ρηνούλα. Αιμορραγία και λύτρωση μαζί.
Πολλοί σταθμοί οι ζωές μας. Και συ είχες κολλήσει σε έναν, στης Ρεμπούτσικα. “Με γαληνεύει…Με ηρεμεί”. Ηρεμεί ποτέ η θάλασσα; Πώς μπορείς να ηρεμείς εσύ; Μια φουρτούνα το μέσα σου, “ένα πολεμικό εργαλείο είσαι που λιθοβολείς όποιον μασκαρεύει την αγάπη”.
Θα σου θυμώσω κι εγώ, γιατί είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να αγαπούν. Σπάνιοι. Εσύ γνωρίζεις… Και την νοιώθω την αγάπη σου ακόμα και τώρα. Τι σ’έπιασε και βιάστηκες;
Ρηνούλα, μού λείπεις κιόλας. Άγριο πράγμα ο θάνατος. Αλλά σαν τον ήθελες κιόλας. Σαν το τελευταίο Ευχαριστώ» σου στους χαμένους στα ύψη.
«Έϊ! Εσείς εκεί ψηλά, μ’ακούτε; Βοηθήστε με!», τους έγραψες.
Άραγε, βρήκες εκεί ψηλά την λύτρωσή σου;
Σημείωση: η Ειρήνη Βογιατζή -Χαραλάμπη ήταν λογοτέχνης που έδρασε κυρίως στη Δωδεκάνησο και Δασκάλα. Η εξόδιος ακολουθία της θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου στις 2μμ το μεσημέρι στο Κοιμητήριο του Ταξιάρχη της Ρόδου. Η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τίτλο “Το ψύχος των ψυχών”