Κάθε φορά που οι μαθητευόμενοι πλοίαρχοι της κυβέρνησης δοκιμάζουν τις αντοχές μας, προβάλλουν θρασύτατα οι διεφθαρμένοι καπεταναίοι, λοστρόμοι και μηχανικοί της μεταπολίτευσης για να μας υπενθυμίσουν το πρόσφατο παρελθόν. Οι άνθρωποι που οδήγησαν το ελληνικό πλοίο στα αβαθή και στις ξέρες, κάθονται τώρα στην βραχώδη ακτή και καταγγέλλουν, αμετανόητες ύαινες που περιμένουν την καταστροφή για να συνεχίσουν το πλιάτσικο στο οποίο επί δεκαετίες επιδίδονταν. Κάποιοι νοσταλγούν τον χαμένο κομματικό παράδεισο. Και κάποιοι καλοπροαίρετοι μιλούν για ευρωπαϊκό μέτωπο. Για ποιαν Ευρώπη όμως μας καλούν να αγωνιστούμε;
Επειδή «από καιρό πια όλος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός κινείται με βασανιστική και αυξανόμενη από τη μια δεκαετία στην άλλη ένταση προς μια καταστροφή, ανήσυχα, βίαια, βιαστικά, σαν ρεύμα που θέλοντας να φθάσει στο τέλος δεν σκέφτεται πια και φοβάται να σκεφθεί» (Νίτσε), νομίζω πως πρέπει να το πούμε καθαρά: κάποιοι ορκίζονται στο όνομα της Ευρώπης όχι από πίστη αλλά από αδυναμία και παρακμή. Είναι αυτή η παρακμή που έσπρωξε άλλωστε τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να υπερβούν τους εθνικούς ανταγωνισμούς σε μια έσχατη απόπειρα ανακοπής της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε ως λυκόφως και όχι ως λυκαυγές, ως μια απελπισμένη άμυνα και όχι ως εξόρμηση προς το μέλλον. Ο ξέφρενος ατομικισμός όμως, η διάλυση των συλλογικοτήτων, ο οικονομισμός, η τοκογλυφία, η ανομία δεν μπορούν να εγγυηθούν το μέλλον διότι δεν είναι αυτή η αυθεντική Ευρώπη. Είναι η παρακμή και ο εκφυλισμός της Ευρώπης.
Αν λοιπόν θέλουν κάποιοι να υπερασπιστούμε την Ευρώπη, θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε πως Ευρώπη είναι ο Ροβεσπιέρος και ο Σαιν Ζυστ, όχι οι περούκες και οι εμιγκρέδες που συνεργάζονταν με τους Αυστριακούς. Είναι οι Γερμανοί ρομαντικοί, οι Γάλλοι καταραμένοι, οι Ιταλοί νεορεαλιστές. Είναι ο Έλιοτ, ο Γέητς, ο Πάουντ – δεν είναι οι τοκογλύφοι και οι γραφειοκράτες. Είναι, τέλος, αυτοί που οραματίστηκαν μιαν ισχυρή Ελλάδα και δεν είναι οι κουτοπόνηροι «προοδευτικοί» Ρωμιοί τυχοδιώκτες που είχαν βολευτεί ζώντας σαν παράσιτα από τις επιδοτήσεις της Ευρώπης, τα δάνεια της κομματοκρατίας, τα μισθολόγια κάποιου υπουργείου ή κάποιου απατεώνα εκδότη. Η Ευρώπη του χρησιμοθηρικού ορθολογισμού, η Ευρώπη του χρηματιστηριακού ολοκληρωτισμού και το ρωμέικο των δανείων, μας βρίσκει παγερά αδιάφορους αγαπητοί μου.