Αξίζει να αγωνιστείς:
· Για την Ελλάδα που τιμωρεί όσο πιο σκληρά γίνεται εσένα για απόπειρα μικροληστείας τράπεζας και αφήνει ελεύθερους αυτούς που λήστεψαν δισεκατομμύρια;
· Για την Ελλάδα που, όταν σπουδάσεις, θα σε ξαποστείλει μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους σε κάθε σημείο του πλανήτη;
· Για την Ελλάδα που ίσως δεν υπάρχει βουλευτής ή δήμαρχος που να μην έχει χτίσει υπερπολυτελή βίλα, δυσανάλογης αξίας με το μισθό του;
· Για την Ελλάδα με τις 5,000 οικονομικές αυτοκτονίες;
· Για την Ελλάδα που τη χρέωσαν 360 δις και ποτέ δε σου είπαν ποιοι υπόγραψαν και όχι «μαζί τα φάγαμε», αλλά «τόσα έφαγε ο καθένας»;
· Για την Ελλάδα που ξεπουλιέται σε φιλέτα μινιόν στους διεθνείς μακελάρηδες;
· Για την Ελλάδα που χωρίς πόλεμο και χωρίς κατοχή έχει κατακτηθεί για ποιος ξέρει πόσες μελλοντικές γενιές;
· Για την Ελλάδα της μιζέριας που δεν είχε ποτέ από την Κατοχή;
· Για την Ελλάδα που η Δικαιοσύνη της σαν τον ιστό της αράχνης πιάνει τους φτωχοπρόδρομους σαν εσένα, τους τιμωρεί τα μέγιστα κι αφήνει τα φτερωτά θηρία να την σκίζουν και να περνούν αφού την βιάσουν πρώτα;
· Για την Ελλάδα που φοβάται ότι αν δραπετεύσεις θα βιάζεις γυναίκες και άντρες στο δρόμο, θα κλέβεις γριές, θα βασανίζεις αθώους πολίτες; Αυτό το κάνουν άλλοι πολύ πιο αποτελεσματικά και νόμιμα από χρόνια.
Νίκο Ρωμανέ, αγόρι μου, σε λέω έτσι μια και θα μπορούσε να είσαι παιδί μου, σταμάτα την απεργία πείνας. Δε αξίζει να γίνεις Ρομπέν των Δασών σε μια χώρα που βρωμάει νεκρίλα. Ο Κιγκινάτος γύρισε να σώσει την κινδυνεύουσα Ρώμη. Αν ήταν στην Ελλάδα θα την άφηνε να σαπίσει, γιατί, και αν μπορούσε, δε θα άξιζε να ζώσει.
Και δε χρειάζεσαι πανεπιστήμιο πια, έχεις μάθει στη ζωή περισσότερα από όσα θα σε δίδασκαν δέκα πανεπιστήμια…
Μη θυσιάζεσαι, αγόρι μου, για κάτι που δεν αξίζει πια. Η ζωή όποια και νάναι, αξίζει περισσότερο από μια χαμένη υπόθεση. Ούτε μια σταγόνα αίμα σου δεν αξίζει «ο άταφος νεκρός», η Ελλάδα – μην το χαραμίζεις.
